Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Άγουρες εκλογικές προβλέψεις

Πολλή γκίνια τελευταία στο στοίχημα, οπότε έκανα προσωρινή φραγή στο λογαριασμό μου στη BeoBet. Με τρώει βέβαια το μικρόβιο του τζόγου, οπότε, ως υποκατάστατο, έπιασα να βγάλω τις εκλογικές μου προβλέψεις. Ακόμα δεν είναι γνωστό πότε θα γίνουν οι εκλογές, ούτε καν ποια κόμματα θα συμμετάσχουν, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για έναν εξαρτημένο τζογαδόρο.

Η αποχή μάλλον θα σημειώσει ιστορικά υψηλά. Όχι μόνο διότι το ταξίδι των ετεροδημοτών είναι πλέον μια δαπανηρή πολυτέλεια, αλλά και λόγω της θλίψης πολλών ψηφοφόρων για τις τσουρουφλισμένες τους αυταπάτες. Είναι σίγουρο ότι μια ενδεχόμενη υψηλή αποχή θα δυσκολέψει το έργο των δημοσκόπων και μπορεί να οδηγήσει σε εκλογικές εκπλήξεις. Εμένα πάντως δεν ιδρώνει τ' αυτί μου, διότι στηρίζω τις προβλέψεις μου σε καραεπιστημονικά δεδομένα.

Με σειρά κοινοβουλευτικής δύναμης λοιπόν:

1. ΣΥΡΙΖΑ:
Οι εκτιμήσεις μιλούν για εκλογική συντριβή, για τιμωρία του Τσίπρα από το λαό και λοιπά εκλογογκοτζιλικά. Δεν πολυσυμμερίζομαι τις εκτιμήσεις αυτές, για καναδυό λόγους. Ο Τσίπρας ξεφορτώθηκε (εκουσιότατα μάλλον) το "αριστερό ρεύμα", το οποίο αποθάρρυνε πολλούς ψηφοφόρους από αυτούς που σκιάζονται το δραχμομπαμπούλα.
Όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός των αποχωρήσεων, θα υπάρξει, πιστεύω, επανασυσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τις θεωρίες περί 62% του λαού που δε σηκώνει μνημόνια στο σπαθί του, είμαι βέβαιος ότι πάνω από 70% των ψηφοφόρων ανακουφίστηκαν ενδόμυχα με τη συμφωνία, ανεξαρτήτως κόστους. Πολλοί εξ αυτών θα ψηφίσουν αυτόν που ξέρουν και εμπιστεύονται. Αυτόν που παραμέρισε τις πολιτικές του καταβολές για το καλό της πατρίδας. Που ιδρωκόπησε στις διαπραγματεύσεις. Που του την έφεραν μπαμπέσικα οι εταίροι, οι φίλοι και οι σύντροφοι.
Επιπλέον η εκλογική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ αφορά ένα χρονικό διάστημα μερικών μηνών. Βοηθούσης της αυξημένης αποχής των δυσαρεστημένων και του συνδρόμου της Στοκχόλμης, υποθέτω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα με διαφορά και δεν θα μου δημιουργούσε μεγάλη έκπληξη μία οριακή αυτοδυναμία. Πρόβλεψη: 34% (-2% από 1/15).

2. ΝΔ
Σ' αυτόν τον τόπο, αλλά και σ' όλους τους τόπους, η μνήμη του λαού είναι πολύ ισχυρή όταν πρόκειται για μεταγραφές σεντερφόρ, χρυσά μετάλλια και αρχαιουσημωνπρογόνους. Όταν είναι όμως για πολιτικές που ρήμαξαν τη χώρα πέφτει μια μυστηριώδης αχλή. (Πες, τι θυμάσαι από την εποχή του Κώστα του Καραμανλή;) Η Νουδού άλλαξε αρχηγό οπότε είναι σα να μη μας ξέσκισε ποτέ. Ο νέος αρχηγός της έχει χιούμορ και λεβέντικη μουστάκα, σημεία τα οποία θα της χαρίσουν τουλάχιστον δυοτρείς μονάδες αβασάνιστα. Είναι και αξιωματική αντιπολίτευση, όχι όμως από αυτές τις παλαιοκομματικές των ατέρμονων "όχι", αλλά από τις σύγχρονες που βάζουν τη χώρα πάνω απ' το κομματικό συμφέρον. Από την άλλη βέβαια, για έναν μη παραδοσιακό δεξιό ψηφοφόρο, η Νουδού δεν πολυδιαφέρει από το ΣΥΡΙΖΑ, που έχει και έμπειρο πρωθυπουργό.
Μ' αυτά και μ' αυτά, τη βλέπω τη Νουδού στο 26% (-2% από 1/15) .

3. Χρυσή Αυγή
Υπό άλλες συνθήκες θα το έπιανε ίσως το δεκαράκι. Αλλά με τα μούτρα που έχει ο αρχηγός της φαντάζομαι ότι θα πιάσει το εκλογικό της ταβάνι, δηλαδή το 8%. (+2% από 1/15)

4. Ποτάμι
Τι να πει κανείς τώρα για τούτους; Πως ορίζεται το γραφικό και γιατί ο Βασίλης ο Λεβέντης είναι πιο γραφικός από το Θοδωράκη; Αν το Ποτάμι ήταν τραγουδιστής θα ήταν ο Μαραβέγιας, αν ήταν καρτούν θα ήταν η Μπάρμπι Πριγκίπισσα-Ροκ Σταρ, αν ήταν περιοδικό θα ήταν το Τιβιζάπινγκ. Εκφράζει δηλαδή ένα δυναμικό μέρος του ελληνικού λαού, αυτό στο οποίο απευθύνονται οι διαφημίσεις των ΙΕΚ όταν δείχνουν χαμογελαστά στελέχη επιχειρήσεων που ανταλλάσσουν χειραψίες. Ιστορικά είναι ένα κατάλοιπο της δεκαετίας του '90, της εποχής του Σημιτικού εκσυχρονισμού, το οποίο φωνάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του: "θέλω κι εγώ να γίνω σελέμπριτι (ή έστω να είμαι δημοφιλής στο σχολείο)". Δεν είναι ακριβώς πολιτικός χώρος, αλλά σάμπως το Ποτάμι είναι πολιτικό κόμμα; Επειδή όμως κατεβαίνει στις εκλογές και επενδύει στην ολταϊμκλάσικ συναίνεση, λογικά το 6% θα το διατηρήσει.
(+0% από 1/15)

5. ΚΚΕ
Αν παραβλέψουμε τις πολιτικές ισορροπίες στην Ελλάδα, θα πίστευε κανείς ότι ένα κόμμα που δικαιώνεται μέχρι και στα σημεία στίξεως των θέσεών του, θα έπρεπε να ανταμειφθεί. Όχι όμως και το ΚΚΕ. Διότι τα δυσοίωνα συμπεράσματα ποτέ δεν είχαν ευήκοο ακροατήριο. Το ακροατήριο τρέφεται με ελπίδες που έρχονται, κι αν δεν ήρθαν κάποτε θά 'ρθουν. Κι αν δεν έρθουν θα φταίνε αυτοί που τις γκαντέμιασαν.
Θα ήταν λογικό, ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής δύναμης που έχασε το ΚΚΕ τον Ιούνιο του 2012 υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, να επιστρέψει. Πιστεύω όμως ότι το τμήμα εκείνο ήταν το τμήμα της χαλαρής ψήφου, ή μάλλον ένα τμήμα που συνήθιζε να ψηφίζει ΚΚΕ τιμωρητικά προς τον δικομματισμό. Πολλοί εξ' αυτών τιμώρησαν τότε το ΚΚΕ διότι ασκούσε κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ (από κακία προφανώς), φαντάσου τώρα που επαληθεύτηκε κιόλας. Καμία σωστή συμβουλή δεν μένει ατιμώρητη. Υπάρχει στο κάτω κάτω πολύχρωμη πραμάτεια για να διαλέξει κανείς.
Επομένως το 6% δύσκολα θα το ξεπεράσει (+0,5% από 1/15).

6. ΑΝΕΛ
Τώρα πια έκλεισε ο κύκλος τους. Δεδομένης της μετακίνησης του ΣΥΡΙΖΑ προς το πολιτικό κέντρο, ένα κόμμα με λαϊκιστικά χαρακτηριστικά δύσκολα θα έχει μέλλον ως κυβερνητικός εταίρος, πόσο μάλλον όταν ο όροφος της "υπεύθυνης αντιπολίτευσης" έχει πλέον πλήθος ενοίκων. Εξάλλου στις εκλογές του Ιανουαρίου οι ΑΝΕΛ μπήκαν στη βουλή παίζοντας δύο χαρτιά. Της ακραιφνούς αντιμνημονιακότητας και του συμπαίκτη του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα από συμπαίκτες, άλλο τίποτα.
Μάλλον λοιπόν εκτός βουλής, με κανα 2%. (-2,5% από 1/15)

7. ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-Κίνημα Γ.Π.
Μ' αυτούς πάω πάσο. Το αν θα μπουν στη βουλή εξαρτάται από τα εναπομείναντα αποθέματα συναισθηματικού παπανδρεϊσμού των παλιών πασόκων. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πια νόημα ύπαρξης όταν υπάρχει κοτζάμ Τσίπρας.
Επειδή όμως οι έλληνες είναι ζώα συναισθηματικά, δεν αποκλείω ένα 4-5% να το πάρουν. (-3% -αθροιστικά- από 1/15). Αν πάλι δεν πάνε παρέα -όπως διαβάζω σήμερα- θα τους φάει όλους η μαρμάγκα του εξωκοινοβουλίου.

8. Ένωση Κεντρώων
Το Βασίλη Λεβέντη τον συμπάθησα, όπως όλη η Ελλάδα, το βράδυ του μπούλινγκ από το γελοίο Παναγιωτόπουλο. Τον συμπάθησα επίσης ένα βράδυ πριν από 22 χρόνια, όταν βρέθηκα προεκλογικά στη Χαλκοκονδύλη κι ένα τσούρμο χασομέρηδων φώναζε κάτω απ΄τα γραφεία του "πέσε κάτω αρχηγέ".
Είναι βέβαια κάπως γραφικός και δεν διαφέρει σε τίποτα ιδεολογικά από όσους κυβερνούσαν τη χώρα τόσες δεκαετίες, αλλά λόγω της χαλαρότητας της επικείμενης ψήφου, ίσως τελικά να μπει (επιτέλους!) στη βουλή. Πάρε ένα 3,5%.(+2% από 1/15)

9. Λαϊκή Ενότητα
Διαβάζω κάτι προβλέψεις για 8-10%, αλλά νομίζω ότι είναι υπερ-υπεραισιόδοξες. Εξετάζοντας το ζήτημα με καθαρά πολιτικούς όρους, ο Λαφαζάνης δεν έχει κατάλληλη φάτσα για αρχηγός κόμματος. Αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ και το εξωκοινοβούλιο, όπου η φάτσα δεν είναι βασικό κριτήριο των ψηφοφόρων του, ένα κόμμα που ζητά να σπάσει το φράγμα του 7-8% πρέπει να επενδύει σε μούτρο το οποίο ο ψηφοφόρος μπορεί να φανταστεί ως πρωθυπουργικό.
Η ιστορία, έτσι κι αλλιώς, της εκτίναξης του ΣΥΡΙΖΑ δεν επαναλαμβάνεται, ούτε είναι πια τα χρόνια της αριστερής αθωότητας. Αν η ΛΕ συμπράξει με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ -σενάριο που διαβάζω ότι ναυαγεί- θα τσιμπήσει σίγουρα ένα 5%, αν συμπράξει με τη Ζωή ομοίως. Το αν θα μπει στη βουλή εξαρτάται κυρίως με ποιους θα συμπορευτεί.
Δεν τους βλέπω να συμπράττουν με άλλους πλην Αλαβάνου, οπότε 4%.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Διεθνές πορτατίφ

"Ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα της κυβέρνησης ,αποτελεί το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει αποκτήσει εκτόπισμα και ακτινοβολία στο διεθνές στερέωμα".
Τάδε έφη Νίκος Παππάς, πρώην υπουργός Επικρατείας.

Εικόνα από δορυφόρο αποτυπώνει ξεκάθαρα την ακτινοβολία που απέκτησε η Ελλάς στο δώθε, τουλάχιστον, στερέωμα.

Πίστευα τουλάχιστον ότι η γελοιότητα τύπων σαν τη Βούλτεψη, τον Άδωνη και τ' άλλα παιδιά θα ήταν αξεπέραστη. Πόσο μάλλον από τους "αριστερούς".
Πάει κι αυτή η ελπίδα.

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Σαν την παπαρούνα μοιάζεις

Αν προσέφερε κάτι στον τόπο η Πρωτηφορααριστερά ήταν η απόδειξη του αυτονόητου. Ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται με διαπραγματεύσεις και φαρδιά χαμόγελα. Υπήρχαν ανόητοι που το πίστευαν αλλά ζήτημα είναι αν όντως έδωσαν βάση στα γεγονότα, ή ακόμα τους φταίνε οι διαπραγματευτικές τακτικές. Έχουν πάντως το ελαφρυντικό του συνδρόμου της Στοκχόλμης.

Τώρα που η αποστολή εξετελέσθη, μπροστά στον κίνδυνο του φούντου ο ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται στην προ ΣΥΡΙΖΑ κατάσταση. Το αριστερό ρεύμα θυμήθηκε τις αντιμνημονιακές του καταβολές και ξεσκόνισε στις ντουλάπες τις εργατικές φόρμες. Οι "53" μετρούνται και ξαναμετρούνται, όταν βρεθούν 54 θα ιδρύσουν το δικό τους κόμμα. Η Ζωή θυμήθηκε ότι κι ο πατέρας της ήταν κάποτε αρχηγός κόμματος (της Νέας Πορείας) κι ετοιμάζεται για τα δικά της αρχηγηλίκια. Κι έχει ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να βγουν απ' τ'αυγό τα σχήματα που επωάζονται.
Δεν ξέρω σε πόσα κόμματα θα σπάσει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τους θα έχουν προκύψει μετά την ψήφιση ενός μνημονίου και ενόψει εκλογών. Μέχρι την ψήφιση του μνημονίου όλοι τους σκιάζονταν μη ζωγραφίσουν κατά λάθος καμιά αριστερή παρένθεση, ουδείς παραιτήθηκε.

Ανέκαθεν ο ευρύτερος "αριστερός" χώρος ήταν πολυδιασπασμένος. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης όμως, η πολυδιάσπαση απόκτησε κωμικά χαρακτηριστικά. Μία απολαυστική και εκτενή ανάλυση του φάσματος έχει κάνει εδώ και κάμποσα χρόνια το "λαϊκό στρώμα", εδώ και εδώ (το τρίτο μέρος ακόμα αναμένεται). Προφανώς κάποιοι λόγοι υπήρξαν και δημιουργήθηκαν τόσα αριστερά κόμματα και κομματίδια, δεν είναι ζητούμενο το αν αυτοί είναι σοβαροί ή όχι. Κωμική είναι η διαδικασία δημιουργίας συνασπισμών των κομμάτων αυτών και ο τρόπος με τον οποίο οι συμμαχίες αποδομούνται στη συνέχεια. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ας πούμε, προκειμένου να συστεγάσει κόμματα από το ΝΑΡ μέχρι τους Οικολόγους-Πράσινους, οδηγήθηκε σε σκληρή διαπραγμάτευση και τίμιο συμβιβασμό, επιλέγοντας τον όρο "Αντι-καπιταλιστική" αντί του "Κομμουνιστική". Ο ΣΥΡΙΖΑ διάλεξε το ακόμα πιο άχρωμο "Ριζοσπαστική", έννοια που υπηρέτησε με αυτοθυσία. Αφού πια χούφτωσε το ιερό δισκοπότηρο, την αριστερή κυβέρνηση, και το γέμισε πίσσα, σιγά σιγά διαλύεται για να μη γανώσουν όλα τα αριστερά χεράκια και ξεμείνει από καθαρά χέρια το προνομιακό πεδίο μεταξύ Κέντρου και ΚΚΕ. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση βέβαια, το πεδίο χωρά Ενότητες και Μέτωπα να φαν κι οι δημοσκόποι. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι τελευταίοι θα ξεμείνουν από αποχρώσεις του κόκκινου για τα δημοσκοπικά κουτάκια.

Και πες πες πες πες, το πεδίο θα γεμίσει και θ' ανθίσει. Κόκκινα, ροζ, φούξια, βυσσινί, κεραμιδί, πορτοκαλί, χάλκινα. Είναι πολύ αποτελεσματικό το πες πες. Ας πούμε ότι μισείς ένα τραγούδι αλλά οι συνθήκες σε αναγκάζουν να το ακούς είκοσι φορές τη μέρα. Στο τέλος θα το αγαπήσεις, ή έστω συμπαθήσεις.
Κάποτε στο στρατό, για μια ολόκληρη εβδομάδα, ανάβλυζε από το εστιατόριο η Παπαρούνα του Σφακιανάκη. Κι ενώ στην αρχή έβγαζα μπιμπίκια, στο τέλος άρχισε και να μ'αρέσει.

Την αφιερώνω εξαιρετικά στο κεντροαριστερό λιβάδι και στον εστιάτορα που με μύησε στα μυστικά της υποβολής. (Εντάξει, δε θα βάλω και το μούτρο του Σφακιανάκη στο blog, όποιος τη θέλει υπάρχει στο γιουτιούμπ).

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Μια ωραία ατμόσφαιρα

Στην Ελλάδα αγαπήθηκε πολύ η φαρσοκωμωδία, περισσότερο από κάθε άλλο κινηματογραφικό, θεατρικό ή τηλεοπτικό γένος. Δεν ξέρω αν υπήρχε ελληνική φαρσοκωμωδία πριν τη δεκαετία του '60, τότε όμως αναπτύχθηκε σημαντικά και υπηρετήθηκε από μια σειρά ταλαντούχων συντελεστών, στο θέατρο και το κινηματογράφο. Από τη δεκαετία του '80 κι έπειτα, με την κυριαρχία της τηλεόρασης και την συνταξιοδότηση της προηγούμενης γενιάς, η φαρσοκωμωδία μπήκε στην εποχή της "Ρόδας τσάντας και κοπάνας", του Δελφιναρίου και του τηλεοπτικού "Ρετιρέ". Δεν άλλαξε επί της ουσίας, απλώς έλειψε το ταλέντο. Διότι, όσο νά 'ναι, το ρεπερτόριο της Κατερίνας Γιουλάκη, που αποτελεί τη ναυαρχίδα της τηλεοπτικής φαρσοκωμωδίας, εκτείνεται από την υστερία μέχρι την τσιρίδα. Δεν την κατηγορώ τη γυναίκα, εξέφρασε θαυμάσια την εποχή της.

Θα μπορούσε κανείς να χωρίσει, αδρά, την εποχή της φαρσοκωμωδίας στην Δεξιά εποχή και την Πασοκική εποχή. Η Δεξιά δεν φημίζεται για το χιούμορ της, στην φαρσοκωμωδία όμως τα πήγε κάπως καλύτερα. Η Πασοκική εποχή διέπρεψε μόνο στην υστερία.
Έχει όμως ήδη μεσάσει η δεκαετία του '10, και το ερώτημα είναι: αφού κωμωδία, έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει, ποιος υπηρετεί τη σύγχρονη φαρσοκωμωδία; Ο Σεφερλής, σαφώς, αλλά μπορεί μόνος του να καλύψει την αυξημένη ζήτηση του προϊόντος;

Υπάρχει ένα υπαρκτό κενό στην προσφορά, ενώ η ζήτηση εξακολουθεί να είναι αυξημένη. Το κενό αυτό προσπάθησε να καλύψει εσχάτως η συγκυβέρνηση, αν και δεν περιλαμβανόταν στις δεσμεύσεις του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Κυρίως με εντυπωσιακές κωλοτούμπες, αλλά και με δημοψηφίσματα, με διασπάσεις και ξαφνικές εκλογές. Νομίζω όμως ότι το καλύτερο σκετσάκι είναι αυτό που ζήσαμε το προηγούμενο τριήμερο. Το σκετσάκι με τις διερευνητικές εντολές.
Ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι τόσο δημοκρατία, όσο ταλαντούχα είναι η Κατερίνα Γιουλάκη, δεν χωρά αμφισβήτηση. Αυτή όμως η γελοιότητα με τον Παυλόπουλο, τον Τσίπρα, την Κωνσταντοπούλου, το Λαφαζάνη και το Μεϊμαράκη, αυτή η τσουλουφοκυστίνδα της ερμηνείας θεσμών και κανονισμών, χαράζει νέους δρόμους στη φαρσοκωμωδία του 21ου αιώνα.
Η φαρσοκωμωδία παντρεύεται με το θρίλερ.


Οι Ούμπα Λούμπα το εξηγούν θαυμάσια (και με υποτίτλους στα κινέζικα)

Την ίδια ώρα, το τρίτο σίκουελ του πραγματικού θρίλερ έρχεται από Οκτώβρη. Μια πρώτη δόση απολαμβάνουν οι γουαναμπί συνταξιούχοι, που βλέπουν τη σύνταξη-επίδομα να απομακρύνεται για καναδυό δεκαετίες.
Προσοχή όμως, το ότι τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων κλάπηκαν αλλά οι υπεύθυνοι απολαμβάνουν τα μπάνια τους, εντάσσεται στο είδος της φαρσοκωμωδίας.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

Αντιμπαρμπούτσαλα

Ωρίμασαν λοιπόν οι διεργασίες της συγκρότησης ενός νέου αριστερού πόλου, αλλά ο πρωθυπουργός έσπευσε να προκηρύξει άμεσες εκλογές. Για να μην προλάβει να οργανωθεί ο πόλος λένε κάποιοι πονηρεμένοι. Όμως η πολιτική και η ποδοσφαιρική εμπειρία διδάσκουν ότι το καλό πράγμα φαίνεται από την αρχή. Και προλαβαίνει να αναδειχτεί πριν καν διαλέξει σηματάκι και χρωματάκι.
Έπεσε χτες το μάτι μου σε κάτι αναφορές του Λαπαβίτσα ότι το "όχι" στο δημοψήφισμα πρέπει να βρει πολιτική έκφραση. Ενώ η iskra προαναγγέλει ένα αντιμνημονιακό προοδευτικό μέτωπο.

Παλιότερα έβλεπα την ομάδα Λαφαζάνη, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους σχηματισμούς που χρησιμοποιούν το "-αντι" ως προσδιοριστικό τους, με κάποια συμπάθεια. Το "-αντι" βέβαια ανέκαθεν ήταν τεκμήριο ιδεολογικής, ή έστω δογματικής αδυναμίας. Γενικά, όταν συστήνεσαι σε κάποιον είναι χρησιμότερο να λες ποιο είναι το όνομά σου, παρά ποιο δεν είναι. Εντάξει, το κατάλαβα ότι είσαι αντιμνημονιακός και αντικαπιταλιστής, πες μου τώρα τι δεν είσαι.
Η μόνη περίπτωση που έχει ουσία να ετεροπροσδιορίζεσαι είναι όταν δηλώνεις "αντιολυμπιακός" ή έστω "αντιπαναθηναϊκός".

Μετά από επτά μήνες αριστερής διακυβέρνησης τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Ο μισός ΣΥΡΙΖΑ θυσιάστηκε για το καλό της πατρίδας και ο άλλος μισός φρόντισε να παραιτηθεί μόνο αφού το τρίτο μνημόνιο έγινε νόμος του κράτους. Δεν ξέρω ποιοι είναι μεγαλύτεροι αγύρτες, οι πρώτοι ή οι δεύτεροι. Σίγουρα όμως ο χώρος που εκφράζουν αμφότεροι, η πανάθλια σοσιαλδημοκρατία, ξερογλύφεται γύρω από την υποτιθέμενη δεξαμενή του "όχι" του δημοψηφίσματος-κομπίνα. Το επόμενο στάδιο της σοσιαλδημοκρατικής αγυρτείας είναι τα καλλιστεία του αρνητικότερου "όχι". Νομίζω όμως ότι άδικα ξερογλύφονται οι της νέας αριστερής αντιπολίτευσης. Διότι το πόσο τζούφιο ήταν το "περήφανο και συντριπτικό όχι" θα φανεί όταν ο Τσίπρας πανηγυρίσει την επόμενη πρωθυπουργική του θητεία.

Οι εκλογικές προβλέψεις στο επόμενο.