Πόνοι, δάκρυα και βάλε

Δάκρυσε χτες ο Αντώνης Σαμαράς περιγράφοντας το τι τράβηξε για να σώσει τη χώρα από την καταστροφή. Και πως να μη δακρύσει ο άνθρωπος αφού, όπως είπε, πάλευε 24 ώρες το 24ωρο για την πατρίδα και ούτε στο σπίτι του δεν πήγαινε να αποστάσει. Δεν ξέρω, είμαι κάπως ευσυγκίνητος, όταν βλέπω κάποιον να δακρύζει δυσκολεύομαι να μη δακρύσω κι εγώ.

Μήπως όμως είναι σπάνιο να δακρύζει μπροστά στις κάμερες ένα δημόσιο πρόσωπο; Αντιθέτως. Κάθε δημόσιο πρόσωπο, ειδικά από το χώρο της πολιτικής, θεωρεί καθήκον του να δακρύσει δημοσίως έστω και μία φορά. Να δείξει ότι είναι κι αυτός άνθρωπος, ότι έχει αισθήματα, ότι δεν είναι κανα παχύδερμο που αδιαφορεί για το λαό.

Ιδού μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Σιδηρά κυρία με καρδούλα βούτυρο.

Δεν κλαίει βέβαια μόνο για το λαό, αλλά και για την πρωθυπουργική οικία που δεν θα ξαναδεί.

Αν δεν κλάψει δημοσίως κι ο Μπάρακ, ποιος θα κλάψει;
(Πως διάολο δακρύζει από την έξω μεριά του ματιού;)

 Να ραγίζει η καρδιά σου από το σπαραγμό του.
Τα δάκρυα του στέρεψαν και κλαίει στεγνά.

Οι ασιάτες είναι πάντοτε πιο εκδηλωτικοί.

Ο Ιάπωνας Ριουτάρο Νονομούρα πλαντάζει στο κλάμα επειδή τον τσάκωσαν να έχει κάνει ατασθαλίες ύψους 23.000 (εικοσιτριών χιλιάδων, σκάρτων) ευρώ.

Η εικόνα του Αγίου Τσάρου Νικολάου δακρύζει μυροβλύζοντας.

Εκατό χρόνια μετά, ο τσάρος πονά ακόμα για το λαό του.

(Μόνο τα κομμούνια δεν κλαίνε δημοσίως, αλλά αυτοί είναι άνθρωποι δίχως αισθήματα)
Την επόμενη φορά που θα νιώσεις την ανάγκη να μπινελικώσεις ένα πολιτικό πρόσωπο, θυμήσου τον ποιητή:
Άντε το μαλώνω το μαλώνω
Άντε κι ύστερα το μετανιώνω
Άντε το μαλώνω και το βρίζω
Άντε την καρδούλα του ραγίζω.