Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Εσύ έβαλες φωτιά στο πηγάδι;

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Είμαι βέβαιος ότι όλοι όσοι κατακεραυνώνουν το bullying ήταν παιδιά μάλαμα στο σχολείο. Καλά κάνουν και ομιλούν αλλά ας βγει και κανας αμαρτωλός να μιλήσει. Όπως του λόγου μου, που έχω υπάρξει τόσο θύμα όσο και θύτης σχολικού εκφοβισμού.
Ποια είναι τα όρια του bullying; "Ως σχολικός εκφοβισμός ορίζεται η εσκεμμένη και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την πρόκληση σωματικού ή και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου".
Υποθέτω ότι κριτήριο δεν είναι απαραίτητα η βιαιότητα της συμπεριφοράς αλλά περισσότερο ίσως η επίδραση στο θύμα.

Την πρώτη μου επαφή με το bullying την είχα πριν καν πάω σχολείο. Περπατούσα χαρωπός σε κάποιο καλντερίμι του νησιού όταν ένας άλλος πιτσιρίκος με πλησίασε και με ρώτησε: "Εσύ έβαλες φωτιά στο πηγάδι;". Δεν το έπιασα το υπονοούμενο, οπότε μετά κλήθηκα να απαντήσω στην εξής -γεμάτη άγνωστες λέξεις- ερώτηση: "Τσαμπουκά ρε μαλάκα;". Είναι ένα αστείο γεγονός που με έκανε να το βάλω στα πόδια και μου άφησε ψυχικό αποτύπωμα (για να το θυμάμαι ακόμα).
Φαίνεται εντυπωσιακό για τέλη δεκαετίας του '70, αλλά στο νησί εκείνη τουλάχιστον την εποχή, κάποιοι αγυιόπαιδες είχαν ανέβει επίπεδο. Χαρακτηριστικό άλλο γεγονός, όταν αντιμέτωπος απειλητικού τετατέτ, αισθάνθηκα ζέστη κάτω από το κοντοπαντέλονο, η οποία οφειλόταν στο ότι ο νεαρός νταής μού κατούραγε το πόδι.
Αργότερα αντιμετώπισα πρόβλημα με κάτι μεγαλύτερους συμμαθητές στο φροντιστήριο αγγλικών, οι οποίοι διασκέδαζαν κυνηγώντας με μετά το σχόλασμα. Για ένα διάστημα μου είχε γίνει εφιάλτης η επιστροφή από το φροντιστήριο. Μέχρι που τα ξέρασα όλα κλαίγοντας στο μπαμπά μου, ο οποίος φυσικά ήταν πολύ δυνατότερος από τους δικούς τους.
Τα παραδείγματα αυτά είναι σαχλαμαρίτσες. Κι όμως στο παιδικό μου μυαλό έπαιρναν διαστάσεις τερατώδεις.
Γι' αυτό μερικά χρόνια μετά, στο λύκειο, θεώρησα για ένα διάστημα γουστόζικο, παρέα με κάτι άλλες σαλαμαρίες, να τρομοκρατούμε ένα συμμαθητή που είχε λόξα με την παραψυχολογία. Είχαμε φτιάξει σενάρια ότι ανήκουμε σε σατανιστική οργάνωση και ότι θα τον μυούσαμε σε αυτή, αφού περνούσε βέβαια κάποιες δοκιμασίες. Εμείς χαχανίζαμε άλλα ο δυστυχής κόντεψε να τρελαθεί. Μέχρι που με περιέλαβε η μάνα του και με πέρασε γενεές δεκατέσσερις. Και καλά μου έκανε βέβαια.
Κλπ, κλπ.
Τα παιδιά αναζητούν τον αδύναμο ή τον διαφορετικό, κι όταν τον βρίσκουν τον χτυπούν δίχως έλεος. Είναι μία συμπεριφορά που έχει, ενδεχομένως, τις αναφορές της στη φύση, δεν παύει όμως να αντικατοπτρίζει τις προσλαμβάνουσες του οικογενειακού περιβάλλοντος.

Μετά από 20 χρόνια σε εργασιακούς χώρους, ανακάλυψα επιτέλους ότι η αναζήτηση και στοχοποίηση του διαφορετικού είναι μία δια βίου συμπεριφορά. Σε όλα τα εργασιακά περιβάλλοντα που υπήρξα, πάντα υπήρχε κάποιος συνάδελφος, είτε αυτός έδινε δικαιώματα, είτε όχι, που κατέληγε αποσυνάγωγος. Μήπως δεν είναι bullying η απομόνωση και η χλεύη; Η μόνη διαφορά με το σχολικό εκφοβισμό είναι ότι ο συνάδελφος "δίνει δικαιώματα".
Τα ίδια και στις παρέες αλλά και μεταξύ των γονέων σε μία οικογένεια.
Δεν είναι όμως πρωτάκουστα αυτά.

Οι ενήλικοι βέβαια, σε αντίθεση με τα παιδιά, διαθέτουν συναισθηματική νοημοσύνη και καταδικάζουν τη βία. Οι ενήλικοι επίσης, σε αντίθεση με τα παιδιά, διαθέτουν και μπόλικη υστερία, πράγμα που αποτυπώνεται και τηλεοπτικώς σε σειρές σαν το "The slap", στην οποία ένα χαστούκι σ' ένα παιδί αποτελεί αφορμή παγκοσμίου σύρραξης.
Οι ενήλικοι, τέλος, καταδικάζουν σε δεύτερο και τρίτο πρόσωπο ενικού, ή το πολύ πρώτο πληθυντικού.

Το φόβο και τη βία μάς τα διδάσκουν δωρεάν οι θεσμοί. Την υποκρισία και την υστερία τις έχουμε μάλλον έμφυτες. Μας μένουν τουλάχιστον τ' αφτιά. Με την κατάλληλη χρήση, ίσως μπορούν να αντιμετωπίσουν τις εκδηλώσεις του φαινομένου. Τα αίτια θα μπορούσε να τα αντιμετωπίσει οριζόντια μόνο η παιδεία. Όχι βέβαια η υπάρχουσα θεσμική.

Ευτυχώς όμως υπάρχει μια κάποια ευαισθητοποίηση. Μαθαίνω ότι θα υπάρξει τροποποίηση στον ποινικό κώδικα, ώστε το bullying να τιμωρείται:
"Αν δεν συντρέχει περίπτωση βαρύτερης αξιόποινης πράξης, τιμωρείται με φυλάκιση όποιος με συνεχή σκληρή συμπεριφορά προξενεί σε τρίτον σωματική κάκωση ή άλλη βλάβη της σωματικής ή ψυχικής υγείας. Αν το θύμα δεν συμπλήρωσε ακόμη το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του ή δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του και ο δράστης το έχει στην επιμέλεια ή στην προστασία του ή ανήκει στο σπίτι του δράστη ή έχει μαζί του σχέση εργασίας ή υπηρεσίας ή που του το έχει αφήσει στην εξουσία του ο υπόχρεος για την επιμέλειά του επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών. Με την ίδια ποινή τιμωρείται όποιος με κακόβουλη παραμέληση των υποχρεώσεών του προς τα προαναφερόμενα πρόσωπα γίνεται αιτία να πάθουν σωματική κάκωση ή βλάβη της σωματικής ή ψυχικής τους υγεία".

Την παράγραφο αυτή τη βρήκα αυτούσια σε ένα σωρό σάιτ. Όποιος βγάλει νόημα, από τις υπογραμμισμένες αρλούμπες ιδίως, κερδίζει μεταχειρισμένη γραμματική δευτέρας δημοτικού κι επιπλέον ένα κόμμα και δύο άνω τελείες.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Ο αντιγερμανισμός και οι τσόντες

Κάποτε οι τηλεοράσεις είχαν σχήμα σχεδόν κυβικό ώστε να δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό χαζοκούτια. Ίδιο σχήμα είχαν και οι οθόνες των υπολογιστών, αυτές όμως δεν τις κακολογούσε κανείς. Ίσως γιατί δεν πρόβαλλαν σαπουνόπερες, ενώ και το ίντερνετ ήταν ακόμα στην άγουρη φάση του.
Σήμερα όλες οι οθόνες έμειναν με δύο διαστάσεις, πολλαπλασιάστηκαν όμως οι διαστάσεις του ψηφιακού κόσμου, μαζί κι οι σκουπιδότοποι στους οποίους σε μεταφέρει ένα PC. Πολύ περισσότερους απ' ότι μια τηλεόραση. Κι όμως, το PC εξακολουθεί να απολαμβάνει καλύτερης φήμης, ως συσκευή, από την τηλεόραση. Ίσως λόγω της ποικιλίας, αλλά και πάλι μάλλον αδικαιολόγητα.

Για να μπω στο mailbox μου πρέπει να περάσω από την αρχική σελίδα του yahoo. Μια σελίδα, από τις εκατομμύρια αντίστοιχες, όπου εμφανίζονται ειδήσεις με τις οποίες μπορεί κανείς να χάσει αυτοστιγμεί την πίστη του στην ανθρωπότητα.

Πάω να μπω στο φέισμπουκ για να κάνω λίγο καμάκι (έχω βάλει στο προφίλ μου τη φωτογραφία ενός μοντέλου και σκίζω, ενώ με την αληθινή μου φάτσα τρώω μονίμως χυλόπιτες), και πέφτω σε τοίχους δημοσιεύσεων. Δέκα χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού πως κλείστηκαν ανάμεσα σε τόσα τούβλα; Που είναι το προφίλ του Σοπενχάουερ να το ταράξω στα λάικ;

Τελικά ποια ήταν ακριβώς η χρησιμότητα του ίντερνετ, τι προσέφερε στο μέσο χρήστη του; Εκτός δηλαδή από τη δυνατότητα στον κάθε μπουμπούνα να αποκτά δημόσιο βήμα, να βρίσκει κάμποσους εξίσου -ή περισσότερο- μπουμπούνες φόλοουερς και ενίοτε να βιοπορίζεται από αυτό;

Εντάξει, δεν θέλω να γίνομαι ισοπεδωτικός, μια χρησιμότητα μόλις τη βρήκα. Μπορείς πια να βρίσκεις ελεύθερα τσόντες για κάθε γούστο. Σκέψου τις εποχές που έψαχνες περίπτερο με αρσενικό περιπτερά για να πάρεις το τελευταίο τεύχος του Ταρατατά. Ήσουν και ντροπαλός πανάθεμά σε.
Να, το ίντερνετ καταργεί τη ντροπή.

Ξεκίνησα να γράψω κάτι για τον υστερικό αντιγερμανισμό που σέρνεται όπου ομιλείται η ελληνική, πως διάολο κατέληξα στις τσόντες; Άπατο το υποσυνείδητο. Κι ωστόσο, οι αντιγερμανικές υστερίες, η άγνοια περί ταξικών ανισοτήτων και του τρόπου που αυτές κουκουλώνονται από τεχνητές εθνοτικές διαφορές, οι συνομωσιολογίες, οι γεροντολογίες και οι νεομεσσιανισμοί είναι όλα τους χαρακτηριστικοί δείκτες του μίγματος σαχλαμάρας και υποκρισίας που ταλαιπωρεί το σύγχρονο άνθρωπο. Φαντάζομαι όχι μόνο τον Έλληνα. Ενώ οι τσόντες, είναι τόσο ανυπόκριτες και αθώες! Με μόνη ίσως εξαίρεση τις σιλικονούχες προσθήκες. Που είναι μεν στον αγώνα για την ομορφιά ότι οι ωδίνες στ' ανεμογκάστρι, αλλά δεν βλάπτουν κανέναν, όπως δεν βλάπτει η ηλικιωμένη που φτιασιδώνεται ματαίως.

Άσε που οι τσόντες προσφέρονται για να βγουν κοινωνιολογικά συμπεράσματα. Αρκεί να δει κανείς το επίπεδο της εγχώριας παραγωγής. Τη δεκαετία του '80 οι Έλληνες νομίζαμε ότι ήμασταν περήφανοι Γκουσγκούνηδες, αλλά αποδειχτήκαμε -ως συνήθως- κακέκτυπα αμερικανιάς.

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Πόνοι, δάκρυα και βάλε

Δάκρυσε χτες ο Αντώνης Σαμαράς περιγράφοντας το τι τράβηξε για να σώσει τη χώρα από την καταστροφή. Και πως να μη δακρύσει ο άνθρωπος αφού, όπως είπε, πάλευε 24 ώρες το 24ωρο για την πατρίδα και ούτε στο σπίτι του δεν πήγαινε να αποστάσει. Δεν ξέρω, είμαι κάπως ευσυγκίνητος, όταν βλέπω κάποιον να δακρύζει δυσκολεύομαι να μη δακρύσω κι εγώ.

Μήπως όμως είναι σπάνιο να δακρύζει μπροστά στις κάμερες ένα δημόσιο πρόσωπο; Αντιθέτως. Κάθε δημόσιο πρόσωπο, ειδικά από το χώρο της πολιτικής, θεωρεί καθήκον του να δακρύσει δημοσίως έστω και μία φορά. Να δείξει ότι είναι κι αυτός άνθρωπος, ότι έχει αισθήματα, ότι δεν είναι κανα παχύδερμο που αδιαφορεί για το λαό.

Ιδού μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Σιδηρά κυρία με καρδούλα βούτυρο.
Δεν κλαίει βέβαια μόνο για το λαό, αλλά και για την πρωθυπουργική οικία που δεν θα ξαναδεί.

Αν δεν κλάψει δημοσίως κι ο Μπάρακ, ποιος θα κλάψει;
(Πως διάολο δακρύζει από την έξω μεριά του ματιού;)

 Να ραγίζει η καρδιά σου από το σπαραγμό του.
Τα δάκρυα του στέρεψαν και κλαίει στεγνά.

Οι ασιάτες είναι πάντοτε πιο εκδηλωτικοί.
Ο Ιάπωνας Ριουτάρο Νονομούρα πλαντάζει στο κλάμα επειδή τον τσάκωσαν να έχει κάνει ατασθαλίες ύψους 23.000 (εικοσιτριών χιλιάδων, σκάρτων) ευρώ.

Η εικόνα του Αγίου Τσάρου Νικολάου δακρύζει μυροβλύζοντας.
Εκατό χρόνια μετά, ο τσάρος πονά ακόμα για το λαό του.

(Μόνο τα κομμούνια δεν κλαίνε δημοσίως, αλλά αυτοί είναι άνθρωποι δίχως αισθήματα)
Την επόμενη φορά που θα νιώσεις την ανάγκη να μπινελικώσεις ένα πολιτικό πρόσωπο, θυμήσου τον ποιητή:
Άντε το μαλώνω το μαλώνω
Άντε κι ύστερα το μετανιώνω
Άντε το μαλώνω και το βρίζω
Άντε την καρδούλα του ραγίζω.

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Αν είναι έντιμος να πω χαλάλι

Έχουμε στο σύλλογο έναν καθόλα συμπαθή συνάδελφο, ο οποίος συνήθιζε σε κάθε συνέλευση που έπαιρνε στραβό δρόμο να υψώνει στριγγή φωνή:
"Συνάαααδελφοι! Να κάνουμε έναν έντιμο συμβιβασμό".
Όπου συμβιβασμός σήμαινε συρραφή θέσεων. Ένα κομμάτι από την εισήγηση της μιας παράταξης, ένα κομμάτι της δεύτερης, η εισαγωγή της τρίτης και ο επίλογος της τέταρτης.
Το συνάδελφο, ο οποίος ήταν -και παραμένει- στέλεχος της ΔΗΜΑΡ, θυμήθηκα διαβάζοντας για τη δημοσκόπηση που εμφανίζει τη μεγάλη πλειοψηφία των ερωτώμενων να τάσσεται υπέρ ενός "έντιμου συμβιβασμού" στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους.

Τι θα πει όμως "έντιμος συμβιβασμός";
Μην είναι μπριζόλα χωρίς χοληστερίνη;
Μην είναι τζατζίκι με άρωμα λεβάντας;
Είναι μία αρλούμπα που αποτελείται από δύο λέξεις. Το ουσιαστικό "συμβιβασμός" και το (κοσμητικό) επίθετο "έντιμος". Ο "συμβιβασμός", ως πολιτικός όρος, είναι ο ορισμός του κέντρου. Κι όπως είναι γνωστό, οι Έλληνες είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία κεντρώοι και γουστάρουν την ησυχία τους.
Ο "συμβιβασμός", αν και έννοια με θετικό πρόσημο, εκπέμπει μια απόχρωση που τείνει στο φούξια. Μπορεί να βγει κανας κακοήθης και να θίξει την αξιοπρέπειά σου. Ότι είμαστε κεντρώοι και φιλήσυχοι δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, δεν είμαστε όμως και τίποτα μαλάκες. Γι' αυτό είναι απαραίτητη η χρήση του προσδιορισμού "έντιμος".
Διότι, ναι, συμβιβαζόμεθα κύριε, δεν είμαστε δα τίποτα κολλημένοι, συμβιβαζόμεθα όμως έντιμα. Κάνουμε τις υποχωρήσεις μας, αλλά υποχωρήσεις σε ζητήματα τιμής και αξιοπρέπειας δεν κάνουμε ποτέ.

Τι δίλημμα ήθελες δηλαδή να σου βάλει η εταιρεία δημοσκοπήσεων; "Ρήξη" vs "άτακτης υποχώρησης"; Ή μήπως "ρήξη" vs "υπόκλισης";
Στου Έλληνα, ρε, τον τράχηλο που ζυγό δεν υποφέρει; Είπαμε, είμαστε κεντρώοι, αλλά είμαστε και Έλληνες. Κουβαλάμε μια ιστορία πίσω μας. Μην τα πάρουμε στο κρανίο και τα κάνουμε λαμπόγυαλο.



Ο λαός, είναι αλήθεια, εξέλεξε την κυβέρνηση για να κάνει τον έντιμο συμβιβασμό. Κι όπως η έννοια "συμβιβασμός" είναι κάπως ανελαστική, προκειμένου να εκτελεστεί η λαϊκή εντολή ίσως χρειαστεί να γίνει ένας ακόμα μικρός συμβιβασμός: σχετικός με την ελαστικότητα της λέξης "έντιμος".

Ακολουθεί κουίζ.
Ιδού οι εξής διάλογοι:

1. -Ψηλά τα χέρια ρε και δώσε το πορτοφόλι σου.
    -Κύριε κακοποιέ, δεν έχω να περάσω το μήνα. Ας κάνουμε έναν έντιμο συμβιβασμό.

2. -Παρατάσεις τέλος. Φέρε τη δόση αλλιώς θα φορέσεις τσιμεντένια παπούτσια.
    -Λυπήσου με κύριε φουσκωτέ, δεν έχω φράγκο. Δεν γίνεται να κάνουμε έναν έντιμο συμβιβασμό;

Ο ευρών τους κατάλληλους έντιμους συμβιβασμούς κερδίζει σακουλάκι Δρακουλίνια κοντά στην ημερομηνία λήξης.


Τρίτη 3 Μαρτίου 2015

Το ευρώ, η δραχμή και άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε

Απ' ότι φαίνεται ο Γιάνης θα γίνει ο πρώτος αποδιοπομπαίος τράγος της νέας κυβέρνησης. Ήδη έλαβε τις πρώτες δημόσιες δηλώσεις στήριξης, δηλώσεις που όταν αφορούν σε υπουργούς και προπονητές αποτελούν κατά παράδοση το προοίμιο του διαζυγίου. Ο Γιάνης είναι πολυλογάς αλλά όχι μπουμπούνας. Κι αν τον έχω εκτιμήσει σωστά δεν είναι τόσο άνετος όσο θέλει να δείχνει.
Αλλά αυτή είναι μάλλον μια εισαγωγή εκτός θέματος.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η κόντρα Βαρουφάκη-Λαπαβίτσα που συμπυκνώνει την αναμέτρηση ευρώ-δραχμής. Μια αναμέτρηση περισσότερο τεχνική παρά πολιτική, αφού έχει ως επίκεντρο το νόμισμα και όχι το πλαίσιο της άσκησης πολιτικής.
Ο πρώτος δήλωσε ότι η έξοδος από το ευρώ θα μας γυρίσει στη νεολιθική εποχή, ο δεύτερος εκτιμά ότι η έξοδος από το ευρώ θα σημάνει το τέλος της λιτότητας. Αμφότεροι είναι διακεκριμένοι οικονομολόγοι, οπότε η δική μου άποψη, ενός γουαναμπή καφετζή, δεν έχει την παραμικρή σημασία. Έχω όμως μερικές αμφιβολίες και το χώρο τούτονα για να τις καταγράψω.

Από τη μία είναι η παραμονή στην ευρωζώνη που στην ουσία είναι πάση-θυσία-παραμονή-στην-ευρωζώνη. Θα μπορούσε να είναι μια παραμονή αναίμακτη αν οι δανειστές ήταν χαϊβάνια και χαμπαριάζαν από τσαμπουκάδες καταχρεωμένων. Ή συγκινούνταν, έστω, από ανθρωπιστικές κρίσεις. Όμως αυτοί προτιμούν θεάματα σαν το "Λύκο της Γουόλ Στριτ" παρά σαν την "Απόκληρη της κοινωνίας".
Εξάλλου, δύο αιώνες κοντεύει ανεξάρτητη από τους Οθωμανούς η Ελλάς, αλλά ανεξάρτητη από τους δανειστές δεν κατέστη ούτε για δεκάλεπτο. Ούτε με δεκάρα, ούτε με δεκάλεπτο. Ακόμα κι αν χρειαστεί να πάρουν λιγάκι τους βοστρύχους του χρέους, ακόμα κι αν παρατείνουν τη δανειακή σύμβαση μέχρι το 2099, πάλι από πάνω θα είναι. Και θα υπαγορεύουν την ουσία των μνημονίων "νέων ελληνικών συμφωνιών" που δεν είναι άλλη από την ουσία του καπιταλισμού. Η εκμετάλλευση ανθρώπων και εθνικών πλούτων υπέρ των λίγων. Των λίγων που δεν γνωρίζουν μεταξύ τους εθνικές διχόνοιες, σε αντίθεση με τους πολλούς.

Από την άλλη είναι η επιστροφή στη δραχμή με αποχαιρετισμό στη λιτότητα. Η λέξη "λιτότητα" μπήκε στο εθνικό λεξιλόγιο ήδη από το 1985. Που για να είμαστε ακριβείς, μόνο η πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ, η εποχή της ΑΤΑ, ήταν περίοδος χωρίς λιτότητα για τους πολλούς. Αν δεχτούμε λοιπόν ότι η Ελλαδίτσα αποχωρεί από το ευρώ και ξαναφέρνει τη δραχμή, αν δεχτούμε δηλαδή ότι από σκληρό νόμισμα περνάμε σε νόμισμα μπαμπάκι, απορώ πως είναι δυνατόν να αποχαιρετίσουμε τη λιτότητα. Να βάλω στο δοκιμαστικό σωλήνα και λίγη από ευρωενωσιακή απάθεια; Τόμπολα. Τι είναι αυτό που θα αποτρέψει δανειστές και ευρωζωνικούς απ' το να τσακίσουν τη δύστυχη αποικία, όπως τσακίζει ο μπράβος του τοκογλύφου τον θρασύ κακοπληρωτή; Ο οίκτος ή η βαριεστημάρα; Πως θα πληρώνει για να εισάγει τα πανάκριβα φάρμακα μια καταχρεωμένη χώρα της οποίας το νόμισμα θα διολισθαίνει κουτρουβαληδόν;

Είναι μονόδρομος δηλαδή η παραμονή στην ΕΕ και το ευρώ; Είναι μόνο αν δεν είσαι αποφασισμένος για βίαιες ρήξεις. Αν νομίζεις ότι υπάρχει διέξοδος, στο ευρώ ή στη δραχμή, διατηρώντας όμως τα κολλητηλίκια με τους εταίρους, τα ΝΑΤΑ και τους λοιπούς ευαγείς μπράβους θεσμούς, βολέψου καλά και παρακολούθησε τη συνέχεια του έργου. Το έργο είναι γεμάτο από εμβόλιμα "προσεχώς". Στην περίπτωση όμως που δεν γουστάρεις τις ρήξεις, που προτιμάς το ραγιαδηλίκι βρε αδερφέ, κόψε τις μεγαλοστομίες περί εθνικής υπερηφάνιας και αξιοπρέπειας. Τουλάχιστον μη γίνεσαι γελοίος.

Όπως πάντα υπάρχουν δύο δρόμοι. Κακοτράχαλοι κι οι δυο.
Ο πρώτος -κακοτράχαλος αλλά φωτισμένος με πολύχρωμα λεντάκια- είναι ο δρόμος της πειθαρχίας στις καπιταλιστικές δομές. Προσφέρει 49% επιβίωση κουτσά-στραβά και 49% επιβίωση στην απόλυτη μιζέρια. Ε, ναι υπάρχει και το 2% αλλά αυτό δεν χολοσκά για τέτοια ζητήματα.
Ο δεύτερος -κακοτράχαλος και κακοφωτισμένος- είναι ο δρόμος της ρήξης. Καμιά σιγουριά δεν προσφέρει κι ασφαλώς όχι παρθένες και πιλάφια. Αν κάτι προσφέρει, αυτό είναι η μοναδική διέξοδος προς την απεξάρτηση από τοκογλύφους και ευρωδράκουλες. Μια απεξάρτηση που είναι εφικτή -ίσως και να μην είναι- αλλά στα πρώτα της βήματα θα είναι εφιαλτική.

Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Μόνο ο γνωστός "τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό" που είναι μια σύντομη παράκαμψη του πρώτου δρόμου.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Ποια μνημόνια;

Από τη στιγμή που η νέα ελληνική κυβέρνηση επέλεξε το δρόμο του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης, αντί της ρήξης, ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι τα μνημόνια θα έμεναν μνημόνια, ακόμα κι αν μετονομαζόνταν κατά το γούστο του καθενός. Μην ξεχνάμε ότι το λήμμα "μνημόνιο" μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ένα ψιλοαδιάφορο ουσιαστικό, συνδυαζόμενο με άλλα άχρωμα ουσιαστικά όπως η "συνεργασία", η "συμφωνία" κλπ. Κι έτσι άχρωμο κι ανυποψίαστο όπως ήταν, το "μνημόνιο" φορτώθηκε μεμιάς όλη την κακή φήμη των εφαρμοστικών νόμων, των δανειστών, της τοκογλυφίας, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της υπόλοιπης παρέας τους.

Κάπου την καταλαβαίνω την κυβέρνηση. Έτσι κι αλλιώς είχε δύο δρόμους. Ή θα ερχόταν σε ρήξη με τους δανειστές, ή θα πήγαινε με τα νερά τους. Για να έρθει σε ρήξη, δεν έχει ούτε τη θέληση, ούτε τα κότσια ούτε την εντολή. Τέτοιες αποφάσεις είναι ιστορικές. Κι απ' όσο ξέρω, ουδέποτε πάρθηκε ιστορική απόφαση με λαϊκή εντολή μέσω κοινοβουλευτικών εκλογών. Εξάλλου οι άνθρωποι δεν ήρθαν για να επαναστατήσουν. Για να διαχειριστούν "καλύτερα" ήρθαν. Το ότι κάποιοι επιμένουν να πιστεύουν ότι γίνεται να διαχειριστείς καλύτερα τον καπιταλισμό είναι ζήτημα για το οποίο, εγώ ο πτωχός, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ούτε καν η ιστορία δεν μπορεί να κάνει, αλλιώς μετά τα τόσα ιστορικά παραδείγματα θα είχε γίνει βίωμα.

Συμφώνησε λοιπόν η κυβέρνηση για την παράταση της δανειακής σύμβασης, παρουσίασε το γεγονός σαν νίκη και διευκρίνισε ότι "δεν υπέγραψε καμία νέα δανειακή σύμβαση, επέκτεινε απλώς την ημερομηνία λήξης της υπάρχουσας μέχρι το τέλος Ιουνίου". Κι αφού δεν υπέγραψε καμία νέα δανειακή σύμβαση, δεν θα φέρει τη συμφωνία για κύρωση στη βουλή. Είναι περιττό, υπάρχει και γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Αν βέβαια δεν υπήρχε ο σημειολογικός κίνδυνος της υπερψήφισης της συμφωνίας από το τσουρομαδημένο μνημονιακό τόξο, η κυβέρνηση δεν θα χολόσκαγε κιόλας να βρει δικαιολογίες.

Προσωπικά, ποσώς με ενδιαφέρει αν θα φέρει η κυβέρνηση τη συμφωνία για ψήφιση ή όχι. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί που είναι πεπεισμένοι ότι έφτασε η ελπίδα και η μια-άλλη-Ευρώπη που είναι-εφικτή, θα συνεχίσουν να βρίσκουν φλουδίτσες ελπίδας ανάμεσα στις δασείες και τις περισπωμένες των κυβερνητικών δηλώσεων. Δηλώσεων σαν τη "σκληρή απάντηση" προς το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ότι "τα μνημόνια στην Ελλάδα τέλειωσαν στις 25 Γενάρη".

Μόνο που κατά έναν περίεργο τρόπο, οι εφαρμοστικοί νόμοι, αυτοί δηλαδή που αποτελούν την ουσία των μνημονίων σε φορολογικό, εργατικό, ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό επίπεδο, ζουν και βασιλεύουν. Αλλιώς θα ψηφιζόταν από την κυβέρνηση ένας νόμος ο οποίος θα έφερε στον τίτλο του ή σε κάποια υποπαράγραφο τέλος πάντων, το "από Χ/Χ/2015 παύουν να ισχύουν οι διατάξεις των νόμων 3833/2010, 3845/2010, 3986/2011 κλπ κλπ". Όσο οι νόμοι αυτοί παραμένουν σε ισχύ, παραμένουν μαζί τους και τα μνημόνια. Κι εδώ που τα λέμε, αν η κυβέρνηση είχε πρόθεση να τους καταργήσει, λίγο λίγο έστω, δεν θα έλεγε "τα μνημόνια στην Ελλάδα τέλειωσαν στις 25 Γενάρη".

Άλλο να λες στον αλυσσοδεμένο "Κάνε λίγο υπομονή γιατί δεν μπορώ να σου τις βγάλω μεμιάς" κι άλλο να ρωτάς "Ποιες αλυσσίδες;"