Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Το κόκκινο τσούζει περισσότερο

Αυτός εδώ είναι ο "επισκέπτης" που έχει μπουκάρει απρόσκλητος -ή μάλλον όχι και τόσο απρόσκλητος- στο σπίτι σου, μαγαρίζει το κρεβάτι σου, σκίζει τα ρούχα σου, σπάει τα πορτοπαράθυρα, τρώει το φαΐ σου, κι όπου νά'ναι θα φάει κι εσένα (αν δε σ'έχει ήδη φάει και δεν το πήρες ακόμα χαμπάρι).

Έχει ήδη κατασπαράξει ότι μπορεί να φαγωθεί και τώρα έχει στραφεί προς το μέρος σου και ξερογλύφεται με τις τρεις διχαλωτές του γλώσσες. Τα σάλια του σχεδόν ήδη τρέχουν πάνω στα πατζάκια σου ενώ υποχωρείς πισωπατώντας προς τον τοίχο. Και να, η πλάτη σου ακουμπά πάνω σε μια οριζόντια σανίδα. Γυρνάς πίσω σου και κοιτάς απελπισμένος. Είναι μια ραφιέρα, γεμάτη από διάφορα αντικείμενα. Μια μικρή ελπίδα αστράφτει. Μήπως άραγε μπορείς να χρησιμοποιήσεις κάτι για να σωθείς;
Για δες τι υπάρχει:

Α
Ουάου! Μια εκπληκτική συλλογή από γαλάζιες σκιες και είδη make up με τα οποία ο απειλητικός επισκέπτης σου μπορεί να γίνει σκέτος κούκλος και να καταλάβει πόσο cool τύπος είσαι. Μετά θα κάνετε γκιβμιφάιβ κι αντί για σένα θα πάει να φάει τον κάγκουρα το γείτονά σου.
Μπορείς πάλι, αν δε γουστάρεις πολλά κολλητηλίκια, να ζωγραφίσεις στη δική σου μούρη δόντια κι άλλες αγριάδες και να τον κάνεις να φύγει χεσμένος με την ουρά στα σκέλια.

Β
Μια σακουλίτσα με πρώτης ποιότητας φούντες, καλλιεργημένες στοργικά στο μπαλκόνι σου. Ίσως να προλαβαίνεις να στρίψεις δυο χοντρούς μπάφους και να κεράσεις τον ένα στον επισκέπτη σου. Α, ένας δεν του φτάνει, κάντους τρεις. Έτσι θα γουστάρετε, θα τον ηρεμήσεις, θα κάνετε καλό κεφάλι και θα φουμάρετε φυσώντας χοντρά δαχτυλίδια διαδοχής.

Γ
Ένα σούπερ υπέροχο νεροπίστολο το οποίο με τα χαρούμενα φωτάκια του, τις δυνατές ριπές του και τους απειλητικούς ηλεκτρονικούς ήχους "κρρρρρρπάπάπά" και "τζούβτζούβ" που ακούγονται όταν πατάς τη σκανδάλη, μπορεί να φοβερίσει τον επισκέπτη σου και να τον αναγκάσει να επαναδιαπραγματευτεί τη συμπεριφορά του.

Δ
Ένα κομψό σετ αποκριάτικες μάσκες με εύκαμπτα λάστιχα το οποίο μπορεί να αναδείξει το ανθρώπινο πρόσωπο του επισκέπτη σου (έστω κι αν το ένα από τα κεφάλια του θα μείνει ακάλυπτο).

Ε
Ένα κουτί με σκυλοτροφή για να κεράσεις τον επισκέπτη σου, γιατί μέχρι τώρα τον είχες παρεξηγήσει. Αυτός μπήκε για να σε βοηθήσει ρε παραστρατημένε, να σε νοικοκυρέψει που τά 'χες κάνει όλα μουνί κι εσύ νόμιζες πως θέλει να σε κατασπαράξει. Χαμογέλα του, χάιδεψέ τον και κέρασέ τον. Καλόοοοο σκυλάκι.

ΣΤ
Μια εκπληκτικής τέχνης προτομή ενός αρχαίου έλληνα φιλόσοφου, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, με την περήφανη επίδειξη της οποίας μπορείς να πείσεις τον επισκέπτη σου πως έχεις λαμπρό αλλά άνοστο ντιενέι, σε αντίθεση με τον τραγανό πακιστανό που καθαρίζει παρμπρίζ ή τον ζουμερό αλβανό που μένει στο υπόγειο.

Ζ
Για στάσου, πίσω πίσω είναι ένα κόκκινο μαστίγιο. Είναι λίγο παλιομοδίτικο, σκονισμένο και η λαβή του παραείναι ξύλινη και άκαμπτη. Όταν το χτυπάς στον αέρα όλο "φσουτ" και "φσουτ" κάνει, δεν αλλάζει λίγο τροπάρι να γουστάρεις.
_________________________________________

Το τέρας σ'έχει τώρα στριμώξει για τα καλά στη γωνία. Ανοίγει τα τρία του στόματα κι ετοιμάζεται να σε χάψει. Έστω και την ύστατη στιγμή σκέψου καθαρά τι θα πιάσεις.
Το νου σου!
Ένα είναι σίγουρο.
Το κόκκινο τσούζει περισσότερο.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Τα δάκρυα και η φωτιά

Όταν ένας άνθρωπος τερματίζει μόνος του τη ζωή του, η πράξη του αφορά στον ίδιο και σε όσους πλήττονται άμεσα, συναισθηματικά ή βιοτικά από αυτή. Αυτοί είναι και οι μόνοι που έχουν όποιο δικαίωμα να κρίνουν την απόφαση. Από την άλλη, όταν ο αυτόχειρας χρωματίζει πολιτικά την πράξη του, από πράξη δηλαδή καθαρά προσωπική τη μετατρέψει σε πράξη ευρύτερης σημασίας, διευρύνει ταυτόχρονα τη "δικαιοδοσία" κρίσης. Όχι τόσο για την ίδια την πράξη αλλά για το μήνυμα που περνά.

Δεν χρειάζεται, νομίζω, να κάνει κανείς ευρείες εισαγωγές με αποσαφηνιστικές γιρλάντες. Αρκεί ότι μια αυτοκτονία, είτε γίνεται για οικονομικούς λόγους, είτε για ψυχολογικούς, είτε για ερωτικούς, είναι μια πράξη τραγική. Τολμώ δε να σκεφτώ πως η τραγικότητα μιας αυτοκτονίας είναι αντιστρόφως ανάλογη της σοβαρότητας της αφορμής της. Οι τραγικότερες περιπτώσεις, για παράδειγμα, είναι τόσο ασύλληπτα ακατανόητες όσο το να τερματίζει ένας νέος τη ζωή του επειδή πήρε κακούς βαθμούς. Γι αυτό άλλωστε χρησιμοποιώ τη λέξη "αφορμή", γιατί η κορυφή του παγόβουνου που προεξέχει κι αφήνει τις εντυπώσεις, κρύβει πάντα ένα αθέατο βάθος.

Οι πολλές αυτοκτονίες αποτυπώνουν ακριβώς το ότι για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού η μάχη της επιβίωσης έγινε απέλπιδα. Κάποιοι που υποφέρουν περισσότερο, μοιραία, θα λυγίσουν και θα σπάσουν. Δεν θα αντέξουν περισσότερο βάρος ή λιγότερη ελπίδα. Μερικοί θα προσπαθήσουν να μετατρέψουν το τσάκισμά τους σε μέσο πολλαπλασιασμού της κραυγής τους. Άλλοι ίσως πάλι να προσπαθήσουν να εξιλεωθούν πίσω απ' το μανδύα της πολιτικής πράξης.

Ο καπιταλισμός όμως δεν συγκινείται. Δεν χύνει δάκρυ για κανένα αδικοχαμένο. Οι άνθρωποι, ναι, συγκινούνται. Η συγκίνηση όμως κουβαλά την τσιγκουνιά της ανθρώπινης φύσης. Δίνεται απλόχερα την πρώτη φορά, στερεύει σε κάθε επανάληψη. Αλλά, τελικά, όσα δάκρυα κι αν χυθούν, ποτέ δεν θα γίνουν ποτάμι ορμητικό να παρασύρουν τους αίτιους του κακού. Γιατί οι αίτιοι είναι πολύ ψηλά για να φοβούνται την πλημμύρα, και τα επί γης τσιράκια τους κωπηλατούν με δεξιοτεχνία πάνω σε οξύρρυγχες λέμβους υποκρισίας και ψευτιάς.
Αν κάτι ίσως φοβούνται αυτό είναι η φωτιά.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Η κότα, το αυγό και άλλα ερωτήματα

Είναι περίεργο που σ'αυτές ειδικά τις εκλογές τηρείται η απαγόρευση δημοσίευσης δημοσκοπήσεων για τις δυο τελευταίες προεκλογικές εβδομάδες. Έχω την αίσθηση μάλιστα πως είναι στοιχείο ανησυχητικό, ανησυχητικό διότι φαίνεται πως μάλλον είναι περιττή η όποια πρόσθετη δημοσκοπική χειραγώγηση. Είτε γιατί τα αυθεντικά δημοσκοπικά δεδομένα είναι καθησυχαστικά για τη δυνατότητα δημιουργίας ευσταθούς κυβέρνησης, είτε γιατί αναμένονται έκτακτες κι εντυπωσιακές στρατηγικές κινήσεις στην κατεύθυνση αυτή. Τίποτα δεν μένει στην τύχη, αυτό είναι σίγουρο. Ήδη από το 2008 ο νόμος Παυλόπουλου, όντας μπροστά από την εποχή του, φρόντισε να προικοδοτήσει το πρώτο κόμμα των σημερινών εκλογών με 50 επιπλέον έδρες. Εξκιούζ μι αλλά η "σύμπτωση" προϋποθέτει μια κάποια σπανιότητα. Άλλως μιλάμε για σχέδιο.
Ο σημερινός τύπος, πιστός στο θεάρεστο έργο του, φροντίζει να δώσει μια τελευταία δημοσκοπική νότα υπέρ του ιερού σκοπού της ευστάθειας των συγαμούντων μας το σπίτι. Οι δυο πιο αντιπροσωπευτικές κυβερνητικές φυλλάδες συμφωνούν στα συμπερασματικά δημοσκοπικά τους ευρήματα: Ο λαός θέλει ισχυρή συγκυβέρνηση (αν μάλιστα είναι συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ τόσο το καλύτερο). Αλλά για νά'χουνε και μια πισινή τα ευρήματα συμφωνούν πως το κόμμα-τσόφλι του Καμμένου θα είναι ο "ρυθμιστής", η ΔΗΜΑΡ επιστρέφει μέρος των ποσοστών της στο αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ, κρατώντας όμως κι αυτή μια ρυθμιστική μάζα, η Χρυσή Αυγή μαζεύει μέρος του ρατσιστολουμπεναριού κι ενισχύει μαζί τη δικομματική συσπείρωση και, τελικά, το μόνο κόμμα που πέφτει είναι το ΚΚΕ. Κελ σουρπρί!

Δεν μπορώ να απαντήσω αν η κότα έκανε τ'αυγό ή το αυγό την κότα. Είναι, ομολογουμένως, ένα ενδιαφέρον πολιτικό ερώτημα που με ξεπερνά. Μέχρι ποιου σημείου δηλαδή οι δημοσιευόμενες δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν πραγματικές προθέσεις και μέχρι ποιου προδιαμορφώνουν αυτές που κατόπιν αποτυπώνουν; Αλλά νά'ταν και το μόνο ερώτημα που με ξεπερνά...
Πως είναι δυνατόν ο εξαθλιωμένος να επιθυμεί να κυβερνηθεί ταυτόχρονα κι από τους δύο συμμορίτες που εναλλάσσονται στην εξουσία; Πως μπορεί να δίνει την παραμικρή βάση στις εξευτελιστικές για το ανθρώπινο είδος πορδολογίες των καταλληλότερων; Ποια λογική μπορεί να έχει η εκλογική στήριξη φουσ-κομμάτων των οποίων η ύπαρξη βασίζεται στο αερίζειν άνευ αέρος: "Ναι στην Ε.Ε.-Όχι στο μνημόνιο"; Πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει τελικά ο ψηφοφόρος; Πόσο φωστήρας πρέπει να είναι κανείς για να καταλάβει ότι η ακυβερνησία δεν είναι κίνδυνος αλλά ελπίδα; Ποία η θέση μου απέναντι σ'αυτόν που θα νομιμοποιήσει με την ψήφο του τη δυνατότητα του κράτους να δημεύσει το σπίτι που έχτισε με χίλιες δυο στερήσεις ο πατέρας μου επειδή αρνούμαι ή δεν μπορώ να πληρώσω την έκτακτη εισφορά;

Έχουμε πόλεμο και δεν είναι λόγια. Δεν είναι "δημοκρατικό δικαίωμα" το να ψηφίζει ο Α υπέρ της εξόντωσης του Β. Είναι εχθρική πράξη και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Τέρμα τα χαϊδέματα κι οι κολακείες, τέρμα τα "συγχωρείται λόγω βλακείας".
Κι αν το δούμε κάπως πιο "ειρηνικά", οι εκλογές είναι μεν ήσσονος σημασίας για το αύριο, έχουν όμως μεγάλη σημασία για το αν και κατά πόσο αυτός εδώ ο λαός θα δικαιούται αύριο να παραπονιέται για τα μετεκλογικά του πάθη. Η ηθική σημασία αυτών των εκλογών είναι εξόχως μεγαλύτερη από την πολιτική.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Κι άλλα μεθεόρτια

Οι τυπικές κουβέντες μεταξύ ανθρώπων που συναντώνται μια-δυο φορές το χρόνο, Χριστούγεννα ή Πάσχα, "τι κάνουν τα παιδιά", "πως αντέχετε κει πάνω/κάτω/πέρα στην Αθήνα", κλπ, εμποτίστηκαν φέτος με αψιά τσίκνα κρίσης. Να που η κρίση προσφέρει μια κάποια λύση, στην εξάλειψη, έστω, της αμηχανίας που ακολουθεί την εξάντληση των τυπικών. Μέχρι να εξαντληθούν και οι περιγραφές των δεινών και να περάσουμε στα αναθέματα.
Τελικά, μετά από κάμποσες συζητήσεις του ποδιού και του τραπεζιού, το συμπέρασμα είναι απογοητευτικότερο κι από τα δεκάδες "ενοικιάζεται" του κέντρου της μικρής μας πόλης. Που όλοι τη λένε άσχημη αλλά εγώ τη βρίσκω κάθε φορά και νοστιμότερη. Και πάντως στις γιορτές ακόμα γεμίζει.

-Φταίνε οι πολιτικοί. Ο Τσοχατζόπουλος δεν τα έφαγε μόνος του, τα έφαγαν και οι τρακόσιοι.
-Φταίνε οι συνδικαλιστές. Οι ΔΕΗτζήδες που τα έφαγαν σε πολυτελή ταξίδια. Ο συνδικαλισμός μας κατέστρεψε.
Φταίνε τα κόμματα, φταίει ο Γιωργάκης, φταίνε οι δημόσιοι, φταίνε οι μετανάστες, φταίνε, φταίει, φταίνε, φταίει.
Μ' όποιον κι αν μίλησα, δεξιό ή "αριστερό", το ίδιο τροπάρι άκουσα. Το τροπάρι της γενίκευσης και του τσουβαλιάσματος. Λες κι όλοι μας έχουμε καταπιεί ένα μικρό κασετοφωνάκι. Με το που ακούγεται η λέξη-κλειδί το κασετοφωνάκι αντικαθιστά το λόγο με την αναπαραγωγή τυποποιημένων ηχογραφημένων μηνυμάτων. Κι απαντά από μόνο του.
Λες ας πούμε, ανυποψίαστος, "τα φάγανε βρε γυναίκα τα παιδιά τ'αυγά τους ή τα παράτησαν τσουγκρισμένα;" Αλλά, τσουπ, η προφερθείσα λέξη-κλειδί ενεργοποιεί το μηχανισμό κάποιου ομοτράπεζου, που αρχίζει:
"Άστα τα παιδιά, σε λίγο δεν θά 'χουνε να φάνε τα καημένα, αλλά τι να πεις; Που δεν υπάρχει ένας πολιτικός με κότσια να πει: ασταδγιάλα ρε Μέρκελ και δουνουτού. Αφού είναι προδότες, όλοι τους, και οι τρακόσοι, δε μποράνε να συνεννοηθούν μεταξύ τους, να φτιάξουν το κράτος, να το νοικοκυρέψουν, να ξαποστείλουν τους λαθρομετανάστες που μας δολοφονάνε. Θα χάσουμε τη δόση και θα πεινάσουμε".
Έτσι, από το φίλο σου το Βρασίδα ή τη θεια σου τη Χαρίκλεια που ανοιγοκλείνουν το στόμα, ακούς μια φράση της Ντόρας, δυο παρενθέσεις του Μπάμπη, μερικές σημειώσεις του Γιάννη, δυο επεξηγήσεις του Πάσχου κι έναν συρραμένο εξάψαλμο που, δε γελιέσαι, τον άκουσες χτες κι απ' το δάσκαλο, προχτές απ' τον ταξιτζή κι αντιπροχτές απ' το συνάδελφο. Και πάνω στη σύγχυσή σου τρως τα παρατημένα αυγά των παιδιών με τα τσόφλια.

Δεν έχω την παραμικρή ελπίδα. Όχι μόνο επειδή το αποτέλεσμα των εκλογών είναι προγραμμένο και ελάχιστη σημασία έχει το αν θα προκύψει κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ+ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ+Καμμένος ή ΝΔ+Καμμένος+ΧΑ+Ντόρα+Τζούλια, αλλά, κυρίως, επειδή είναι βέβαιο πως όταν θα έρθει το τελειωτικό χτύπημα του Ιουνίου, ο Βρασίδας, η Χαρίκλεια, ο δάσκαλος, ο ταξιτζής κι ο συνάδελφος θα αφρίζουν για την ΠΝΟ, τους συνδικαλιστές και τους "τρακόσους". Και θα εξακολουθούν να δέονται υπέρ ιάσεως του συστήματος. Κι η απαραίτητη θλιβερή υπόκρουση της πάντα πρόθυμης κουστωδίας των ανένταχτων πενθούντων θα κλαψουρίζει για "χαμένες ευκαιρίες", χαλασμένα συνοικέσια και μπαγιάτικες κινηματικές πατάτες, δείχνοντας με αγκυλωμένο δείχτη τους διαχρονικά βολικούς "υπαίτιους".

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Μεθεόρτια

Έχοντας μόλις επιστρέψει από ολιγοήμερο πασχαλινό διάλειμμα, πολύ θα ήθελα να μού'βγαιναν ευχές μα δε μου βγαίνουν.
Θες η τελεσίδικη διατάραξη της απαρτίας, θες η συνάντηση με τα σύμβολα των ανεκπλήρωτων, θες ο χειμώνας της επιστροφής που -βρίσκοντας κι αυτός- αμφισβητεί την Ανάσταση.
Οι έλληνες πάντως τη γιόρτασαν, πιστοί μέχρι δασείας σε κάθε γιορτινό "πατροπαράδοτο".
Σχεδόν όμως αδημονώντας για την άνοδο στο γολγοθά. Ως φιλοθεάμονες και θεάματα μαζί.
Υγεία, να μια ευχή. Και υπομονή, σε όσους την αξίζουν.

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Οι καθρέφτες της Σπιναλόγκας

Η Σπιναλόγκα, το νησί-σύμβολο, το νησί του σήριαλ που έκανε χιλιάδες τηλεθεατές να θέλουν να κλάψουν στην αγκαλιά του λεπρού της διπλανής πόρτας (αρκεί μόνο να μην είναι πακιστανός ή άλλος ξένος υγειονομικός βομβιστής), ξανάρχεται στην επικαιρότητα. Όχι για να γυριστεί κάποια συνέχεια του σήριαλ αλλά γιατί ο καλλιτέχνης Κώστας Τσόκλης θα γεμίσει με καθρέφτες τους δρόμους και τα κτίριά της, για πέντε μήνες. Το καλλιτεχνικό εγχείρημα βαφτίστηκε "Εσύ, ο τελευταίος λεπρός" (δεν είμαι σίγουρος αν αυτό το δεύτερο ενικό υποκρύπτει κάποιο πολιτικό υπαινιγμό). Ο καλλιτέχνης σκοπεύει να μετατρέψει το νησί σε υπαίθριο έργο τέχνης. Εκτός από καθρέφτες θα εγκαταστήσει διάφορες εικαστικές παρεμβάσεις και θα οργανώσει καλλιτεχνικά δρώμενα.

Ο επισκέπτης θα τριγυρνά στα ερείπια καθρεφτιζόμενος όπου κι αν γυρίσει το βλέμμα του και θα φτύνεται ανακουφισμένος που ένας τέτοιος κούκλος δε γεννήθηκε πριν από εκατό χρόνια σε κανα λεπροχώρι, αλλά σήμερα που τα σανατόρια έγιναν θεάματα για κορεσμένους τουρίστες και ακούραστους καλλιτέχνες. Θα πρέπει πάντως οι καθρέφτες να τοποθετηθούν με μέτρο και νά 'ναι απόλυτα ίσιοι, μην αρχίσουν τα χάχανα οι επισκέπτες σα νά 'ναι σε λούνα παρκ ή -ακόμα χειρότερα- μη στοιχηθούν σαν κανα ηλιακό κάτοπτρο και τσουρουφλιστεί η τουαλέτα καμιάς φιλοτεχνης κυρίας.

Ίσως όμως τελικά ο καλλιτέχνης να θέλει να κάνει πολιτικό σχολιασμό. Καμιά πενηνταριά χρόνια μετά την εξάλειψη της λέπρας μεταφέρει στον εγκαταλειμένο πια από παραμορφωμένους ασθενείς χώρο, το μέσο με το οποίο θα μπορούσαν να αντικρύσουν τις φοβερές συνέπειες της ασθένειάς τους. Το οποίο, για το λόγο αυτό, το απέφευγαν στο νησί.
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης είπε: "Οπως στις αρχαίες τραγωδίες, όπου η μοίρα των ηρώων είναι πάντα ζοφερή και έρχεται η ομορφιά του Λόγου και οι αναπάντεχες λύσεις των πολύπλοκων σχέσεων και καταστάσεων να λυτρώσει τους ήρωες, αλλά και τον θεατή, έτσι κι εδώ, φιλοδοξώ, πρώτα να ταυτίσω τον επισκέπτη με εκείνους που απομονωμένοι από την κοινωνία έβλεπαν το σώμα τους και τις ψυχές τους σιγά σιγά να λιώνουν, και ύστερα να τον λυτρώσω μέσω της γοητείας της φύσης και της τέχνης".
Καλά θα τα λέει γιατί δεν το κατάλαβα αυτό για τις αναπάντεχες λύσεις και τη γοητεία της φύσης. Τι να πω και για τον Κουνέλη που όταν μιλά δεν καταλαβαίνω ούτε λέξη; Όχι καλέ τον Κουβέλη, για τον γλύπτη Κουνέλη λέω.
Τέλος πάντων, αυτό που κατάλαβα είναι πως -καλά νά 'ναι ο άνθρωπος- αν μετά από 50 χρόνια ο Τσόκλης γεμίσει την Αθήνα με τσιγκέλια και πασχαλινές περφόρμανσιζ θα είναι για να ταυτιστούν οι τουρίστες με τους ανύποπτους αμνοερίφηδες που κατοικούσαν στην πόλη το 2012.
Ίσως αν οι καλλιτέχνες ευαισθητοποιούσαν με σύγχρονα ερεθίσματα να λύτρωναν εκτός απ' το κοινό τους και κανέναν από αυτούς που λιώνουν ψυχικά σήμερα, αυτή όμως είναι μια άλλη συζήτηση.

Η Σπιναλόγκα, όπως γνωρίζουν πια όλοι, βρίσκεται στον κόλπο της Ελούντας στην Κρήτη και είναι προσβάσιμη με καραβάκια, αρκεί να μην πλακώσουν τίποτα υψηλόμισθοι ναυτεργάτες του ΠΑΜΕ και καταλάβουν τους καταπέλτες των καϊκιών. Οπότε βέβαια θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα η εικόνα των χαρούμενων ψαράδων που ξεμπλέκουν δίχτυα τραγουδώντας το Αφροντίζιακ, στο εξωτερικό.

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Οι εφοπλιστές, οι εκβιαστές και τα όντα-υπογάστρια

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας Α.Βεντούρης χαρακτήρισε την ΠΝΟ "μικρή φασιστική κάστα που αμείβεται πλουσιοπάροχα". Ο πρόεδρος της ΠΝΟ, λέει, αμείβεται με 15.000€ το μήνα, οι δε ναυτικοί όχι μόνο δεν υπέστησαν μειώσεις αλλά μέσω εκβιασμών τσίμπησαν κι ένα 2% αύξηση. 'Ετσι ο ανειδίκευτος παίρνει 2.300€ καθαρά, ο μέσος μισθός είναι στα 4.500€ κι ο ανώτατος φτάνει τα 9.000€.

Και μέσα σ'όλα αυτά ο υπουργός Ρέππας είναι υπέρ της πολιτικής επιστράτευσης των απεργών. Γιατί το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση είναι το μόνο εναπομείναν αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα -μέχρι νεωτέρας- και γιατί αν δε χαϊδολογήσει λίγο το μαλακό υπογάστριο όσων "δικαιούνται να μετακινηθούν" ίσως αυτοί να σκεφτούν πως δεν έχουν φράγκο ούτε για κουλούρι, όχι για ναύλα και χωριάτικες των 12 ευρώ. Μόνο που με τόσο χαϊδολόγημα στο υπογάστριο σε συνδυασμό με κωλοδάχτυλο, ο τυπικός μικροαστός νοικοκύρης έγινε ολόκληρος ένα υπογάστριο με κωλοτρυπίδα. Κι ένα τέτοιο ον το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι πως τελικά το κωλοδάχτυλο είναι στη φύση του κι όποιος λέει "όχι στο κωλοδάχτυλο" είναι εχθρός και χαλάει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.

Οι ιδιοκτήτες των Σαμινών, απ΄ την άλλη, έχουν ξεφύγει τελείως. Μην έχοντας τίποτ' άλλο να πουν ματσαλάνε την ίδια χιλιομασημένη κυβερνητική ρετιρότσιχλα. Κάτι πρέπει να μασήσουν οι άνθρωποι βέβαια, κι αν η τσίχλα τους στάζει τα σάλια του Πάγκαλου και του Πορτοσάλτε το πολύ πολύ να πάθουν ουλίτιδα.

Η μόνη απορία που έχω είναι το πως μπορώ κι εγώ να εκβιάσω το αφεντικό μου για να μου δώσει αύξηση. Χρειάζεται να τον φωτογραφίσω γυμνό με ζαρτιέρες και τρεις ηλιοκαμμένους μούτσους γύρω του, όπως ίσως κάνανε οι ναυτεργάτες-εκβιαστές στους εφοπλιστές, ή αρκεί να τον απειλήσω πως αν δε μου δώσει αύξηση θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω και να τον φάνε οι τύψεις;

Υ.Γ. Πριν από είκοσι χρόνια περπατώντας στον Πειραιά είχα βρεθεί μπροστά σε μια σκηνή που με σημάδεψε πολιτικά. Ένας σαραντάρης καθόταν σ' ένα παγκάκι σε μια πλατεία, όταν ξαφνικά σηκώθηκε κι άρχισε να φωνάζει. Φώναζε μονάχος του κι έκλαιγε με λυγμούς. Σκέφτηκα στην αρχή πως ήταν διαταραγμένος, όμως ακούγοντάς τον κατάλαβα πως δεν ήταν παρά ένας απελπισμένος άνεργος. Άνεργος ναυτεργάτης, με οικογένεια και παιδιά που δεν μπορούσε να τα θρέψει. "Δέκα μήνες", τον ακούω ακόμα να λέει. Ένας από αυτούς που κατά τις αφορολόγητες ύαινες και τα όντα της δεύτερης παραγράφου υποτίθεται πως καθαρίζουν τεσσεράμιση χιλιάρικα το μήνα. Δεν ξέρω τελικά αν σιχαίνομαι περισσότερο αυτούς που λένε αυτά τα άθλια ψέμματα ή αυτούς που τα καταναλώνουν.

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ/ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ


Ο τίτλος έχει ένα παράλληλο. Το πραγματικό γεγονός με το ήδη κουρελιασμένο Σύνταγμα της Ελλάδας. Στη συγκέντρωση του κόσμου στο χώρο του συμβάντος όλοι συμφωνούσαν ότι ήταν περισσότερο δολοφονία παρά αυτοκτονία. Όπως με το Σύνταγμα που οι πολιτικάντηδες δολοφόνησαν και οι ραγιάδες το αυτοκτόνησαν


Λίγα σκόρπια λόγια και σκέψεις




  • Όσο και αν έψαξα και ρώτησα δεν βρήκα το όνομα αυτού του γενναίου αυτόχειρα. Σαφέστατα η ανωνυμία εξυπηρετεί την εξουσία. Καλύτερα ανώνυμος παρά ένας άλλος πχ Αλέξης. Είναι προσβολή στον νεκρό,και είμαι βέβαιος ότι ο ίδιος επιθυμούσε το αντίθετο.











  • Είναι γενναίος, ηρωικός και αποτελεσματικός γιατί διεκδίκησε με αγώνες και με το θάνατο του την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ


  • Την πράξη λόγω του χώρου και της ώρας δεν κατάφεραν να την σβήσουν τα ΜΜΕ όπως έχουν κάνει με τις εκατοντάδες άλλες αυτοκτονίες απόγνωσης τα 2 τελευταία χρόνια.


  • Το σημείωμα του το πετσόκοψαν αφού μιλάει για κατοχή/ένοπλη αντίσταση/κρέμασμα ανάποδα όπως τον Μουσολίνι....και απευθύνεται κυρίως στους νέους χωρίς μέλλον


  • Ήταν παρήγορο που μαζεύτηκαν κάποιοι να τιμήσουν αυτόν τον ....ανώνυμο "συνταξιούχο φαρμακοποιό"


  • Στα πηγαδάκια όλοι συμφωνούσαν ότι σε πολλούς χάλασε τη σούπα και τις επίπλαστες ισορροπίες αμνησίας που με τόσο κόπο προσπαθούν να πλασάρουν οι κατοχικοί δοσίλογοι και τσανακογλείφτες


  • Ας θυμόμαστε ότι οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο ξεκίνησαν όταν στην Τυνησία αυτοπυρπολήθηκε μικροπωλητής με 4 παιδιά


  • "για να γυρίσει ο ήλιος.....θέλει νεκρούς χιλιάδες.....κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους"

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Οι "τεχνοκράτες" στάζουν αίμα

Τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα όσο κόκκινο είναι το αίμα.
Μια δράκα ανθρωποειδών, μισοδιορισμένων και μισοψηφισμένων από μάζες χειραγωγημένες εξαντλητικά επί δεκαετίες, πετσοκόβουν το περιθώριο επιβίωσης εκατομμυρίων αδύναμων ανθρώπων, οι περισσότεροι από τους οποίους τούς ανέβασαν στην εξουσία.
Κάποιοι από τους απελπισμένους δεν αντέχουν και τερματίζουν τη ζωή τους. Όσο κι αν αυτό είναι μια πράξη παθητική, δεν μπορεί να κριθεί από κάποιον ο οποίος δεν έχει έρθει στην ίδια απελπισία με τον αυτόχειρα. Μια δημόσια αυτοκτονία σαν τη σημερινή έχει σαφέστατη πολιτική διάσταση, είναι ωστόσο μια πράξη προσωπική.

Το αστικό πολιτικό κατεστημένο, το αριστερό χέρι της εξουσίας, δήλωσε τη συντριβή του. Τα βορβορώδη ΜΜΕ, το δεξί χέρι, "επιτέθηκαν" στο αριστερό, τάχα μου οργισμένα για την κροκοδειλία των δακρύων του. Διότι ο καλύτερος τρόπος για να αθωώσεις τον εγκληματία είναι να τον κατηγορήσεις με στόμφο για το πιο άσχετο πλημμέλημα. Πόσο μάλλον αν είσαι ένας ξεπουλημένος, διορισμένος κοινωνικός "εισαγγελέας", πιστό όργανο στην απόκρυψη των εγκλημάτων του συστήματος που σε ταΐζει. Την ίδια ώρα, αυτό το δυσώδες σύμπλεγμα εξουσιών, έχοντας γνώση της αυξημένης αβεβαιότητας ως προς την αποτελεσματικότητα της εκλογικής νοθείας στην οποία προσβλέπει, έτσι ώστε να καλοδιατηρεί το ψοφίμι της δημοκρατικής επίφασης, διατηρεί ζωντανή και λαχταριστή την τελευταία του εφεδρεία προ αρμάτων μάχης. Την κυβέρνηση "τεχνοκρατών" ή αλλιώς "μια κυβέρνηση τύπου Μόντι". Αυτή που προφέρουν και ξερογλύφονται κάμποσοι πολιτικάντηδες χωρίς ελπίδες επανεκλογής.

Και την ίδια ακριβώς ώρα πληροφορούμαστε ότι οι αυτοκτονίες στην "Ιταλία των τεχνοκρατών" έχουν γίνει επιδημία. Γιατί δουλειά του κάθε τεχνοκράτη χαρτογιακά -αυτά έχει σπουδάσει στα LSE του- είναι να βάζει στο ζύγι τη δυστυχία του φτωχόκοσμου με τα κέρδη των χορηγών του. Και να κρατά ο μπαγάσας το ζύγι σε ισορροπία, έστω κι αν μερικά γραμμάρια δυστυχίας πέφτουνε κάθε τόσο απ' το δίσκο, μαζί με τα κορμιά που πηδούν απ' τις ταράτσες.

Ένα επίρρημα που γράφεται πάντα με κεφαλαία

"Κυρία Υπουργέ,  Μόλις μια εβδομάδα πριν την Μεγάλη Εβδομάδα και την ουσιαστική έναρξη της τουριστικής περιόδου για τα νησιά μας, ο κόσμος των Κυκλάδων –επιχειρήσεις και κάτοικοι– άκουσαν την εξαγγελία της 48ωρης απεργιακής κινητοποίησης της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας. 
Τα συναισθήματα που προκλήθηκαν από το νέο αυτό ήταν οργή και αγανάκτηση, καθώς η εξαγγελία και μόνον της απεργιακής κινητοποίησης στις συγκεκριμένες ημερομηνίες «δυναμιτίζει», ουσιαστικά, τα σχέδια πολλών εκδρομέων, οι οποίοι θα αποτελούσαν μια ανάσα που ανέμεναν τα νησιά μετά από μια σκληρή –οικονομικά και κοινωνικά– χειμερινή περίοδο.
Θεωρώντας σκληρό και άδικο τα νησιά μας να καταδικάζονται, για ακόμη μια φορά, στον άχαρο ρόλο του θύματος σε μια διαμάχη χωρίς διαφαινόμενη λύση, ζητούμε την ΑΜΕΣΗ παρέμβαση και συνεργασία σας, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες τέτοιες που θα οδηγήσουν στην ανάκληση της εξαγγελίας της ΠΝΟ".

Τάδε έφη χτές ο Γιάννης Ρούσσος, πρόεδρος του Επιμελητηρίου Κυκλάδων, σε επιστολή του προς την υπουργό Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας. Τη δουλειά του κάνει βέβαια ο άνθρωπος, εκπροσωπώντας την τάξη του.
Σε άλλη επιστολή προς το γραμματέα της ΠΝΟ, μεταξύ άλλων έγραψε:
"Η ομηρία των επιχειρήσεων, των τουριστών και των κατοίκων πρέπει να λήξει, ειδάλλως η κατάσταση θα ξεφύγει από κάθε έλεγχο με δυσάρεστα, για όλους, αποτελέσματα. 
Ενόψει του Πάσχα και της έναρξης της τουριστικής περιόδου, σας καλούμε να ανακαλέσετε ΑΜΕΣΑ τις κινητοποιήσεις σας και να επιλέξετε διαφορετικό τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων σας, αφήνοντας κατά μέρος τακτικές που στρέφονται εναντίον της κοινωνίας και των παραγωγικών τάξεων."

Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι πως το επίθετο ΑΜΕΣΟΣ/Η/Ο και το σχετικό επίρρημα γράφονται πάντα με κεφαλαία όταν αφορούν στη διακοπή μιας απεργίας ή οποιασδήποτε πράξης εμποδίζει την κερδοφορία. Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι πως όταν θέλει κανείς να απειλήσει τους απεργούς που μπαίνουν στη μύτη του, πρέπει πρώτα να δείξει πως τον πνίγει το δίκιο και πως η αγανάκτησή του οφείλεται στα ζόρια που τραβάει και δεν το μαρτυράει. Κι αφού οι απεργοί είναι αφιλότιμοι αναλαμβάνουν αυτοί ακέραια την ευθύνη για τα περαιτέρω.

Πριν από 20 μέρες ο Γ.Ρούσσος είχε στείλει αντίστοιχη επιστολή στη Διαμαντοπούλου όπου τα έλεγε ακόμα πιο ωραία, έπαιζε τότε τα χαρτιά του σεβάσμιου συντάγματος και της εθνικής μας ομοψυχίας:
"...να κατανοήσετε το κλίμα που επικράτησε κατά τη διάρκεια προηγούμενων κινητοποιήσεων και την αγωνία των κατοίκων της νησιωτικής περιφέρειας, από τους οποίους στερήθηκε με τρόπο βίαιο, καταχρηστικό και αντισυνταγματικό, το δικαίωμα της μετακίνησης".
Επιδιώκουμε να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι η νησιωτική χώρα, δεν διαθέτει αποθέματα αντοχής αλλά ούτε και ανοχής μιας ακόμα επανάληψης των συνεχών αποκλεισμών και της ομηρίας που υπέστη κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους. Επιπλέον, όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς θα πρέπει να λειτουργήσουν πάνω από όλα ως Έλληνες και να κατανοήσουν ότι η δημιουργία κλίματος ακραίων καταστάσεων, είναι επικίνδυνη για την πατρίδα, ιδιαίτερα σήμερα που έχει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει ζητήματα από τα οποία θα κριθεί η επιβίωσή της."

Περιέργως, πάντως, μπαίνοντας κανείς στο σάϊτ του Επιμελητηρίου Κυκλάδων βλέπει -μεταξύ άλλων- τις εξής ειδήσεις:
Εντυπωσιακές επιδόσεις για τον ελληνικό τουρισμό το 2011 με αύξηση αφίξεων 8,65%
Αύξηση 10,4% κατέγραψαν στο 9μηνο οι αφίξεις τουριστών
Αύξηση 13,73% στις αφίξεις κρουαζερόπλοιων στον ΟΛΠ το 2011

Ίσως λοιπόν η αγανάκτηση του προέδρου του επιμελητηρίου να οφείλεται στη ζήλια του, καθώς παρά την αύξηση των αφίξεων, όλοι οι τουρίστες προτίμησαν να επισκεφτούν το ρομαντικό Αγρίνιο και τον μαγευτικό Ασπρόπυργο παρά να τρέχουν στα αιγαιοπελαγίτικα ξερονήσια.

Η Ελλάδα πρέπει να μετατραπεί στο Χαντροκαθρεφτιστάν της δύσης. Πρέπει οι εργαζόμενοι να δουλεύουν χωρίς δικαιώματα έτσι ώστε ο δυτικός τουρίστας -δανειστής γαρ- να περνάει φίνα στις διακοπές του. Ο ντόπιος επιχειρηματίας του τουρισμού να μαζεύει τα τάλιρα, και δεν πειράζει αν τα δεκάρικα τα μαζεύουν αλλοδαπά τουριστικά συμφέροντα. Όσο δε περισσότερο ξεφτιλιστούν οι μισθοί και ξεχαρβαλωθούν τα εργατικά δικαιώματα τόσο πιο "ανταγωνιστικό" θά 'ναι το τουριστικό προϊόν. Κι άμα λάχει, όπου η φτώχεια εκεί κι η φτηνή σάρκα.
Συμμέτοχοι στο θεάρεστο αυτό έργο δεν είναι μόνο οι πολιτικές εξουσίες. Είναι κυρίως οι θλιβεροί νοικοκυραίοι που τρέχουν να ραντίσουν με ροδοπέταλα τους δολαριοφόρους των κρουαζιεροπλοίων, όπως κάποτε έραιναν το ντόπιο κομματάρχη. Είναι ο καθένας από εμάς που αγανακτεί με την ταλαιπωρία αλλά το φόνο κάνει πως δεν τον βλέπει. Είναι ο εξαθλιωμένος εργαζόμενος που αφρίζει με την στέρηση του "δικαιώματος στη μετακίνηση". Ο κατ'οίκον περιορισμένος από την αφραγκία, που λυσσά με τον απεργό που εμποδίζει στο ρεπόρτερ του σταρ να αναμεταδώσει λάιβ κωλαράκια από την παραλία.
Εχθροί του κράτους και των φιλήσυχων νοικοκυραίων είναι οι μη φιλήσυχοι. Είναι όσοι δεν αρκούνται στη φιλανθρωπία και δεν τρώνε τα εμέσματα περί ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης. Είναι τελικά όσοι δεν προτίθενται να παραδώσουν τα παιδιά τους, σάρκα με το κιλό στις ορέξεις των δολαριούχων προκειμένου να έχουν σίγουρο το ξεροκόμματο. Γι'αυτό τελικά, όσοι αυταπατώνται πως ο εμφύλιος δεν είναι εδώ, ας το σκεφτούν καλύτερα.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Το ταβάνι και μια αισθητική επανάσταση

-Μα εσείς λέτε συνέχεια όχι.
-Δεν μπορώ τόσο αρνητισμό.
-Δεν αντέχω τα αγέλαστα πρόσωπά των δικών σας.
-Πως να πείσετε τον κόσμο με τέτοια ξύλινη φρασεολογία;
-Αν ήταν ενωμένη η αριστερά θα τους έπαιρνε φαλάγγι, τι να σας κάνουμε έτσι που τρώγεστε;
-Μόνη σας έγνοια να κρατήσετε τα μαγαζάκια σας.
-Δεν έχετε πρόταση, δεν θέτε να κυβερνήσετε.
Αυτές είναι μερικές από τις δευτερολογίες που ακολουθούν την φράση "αποκλείεται να ψηφίσω ΚΚΕ" κι έρχονται κατά κανόνα από καλοπροαίρετους συζητητές. Ή, για να γίνω πιο ακριβής, από συζητητές που δεν έχουν προκαταλήψεις πολιτικής φύσεως για να αντιπαθούν το κόμμα. Θα μπορούσαμε πάντως να ονοματίσουμε ποικιλία στερεοτύπων που συνδέονται σε ικανό βαθμό με τέτοιες απαντήσεις αλλά μάλλον στο παρόν περιττεύει.

Υπάρχουν βέβαια και κάτι τέτοια:
-Εσείς που προστατεύετε τη βουλή.
-Οι κομμουνιστές δεν διαφέρουν από τους φασίστες.
-Μια ζωή ξεπουλάτε τους αγώνες.
Αυτές όμως οι φράσεις δεν αποτελούν ποτέ δευτερολογίες. Είναι το πρώτο πράγμα που θα σου πει ο κατά το κόμμα "αντικομμουνιστής", αν και νομίζω πως συνηθέστερα η προκατάληψη αφορά στο ονοματεπώνυμο του κόμματος κι όχι στην κοσμοθεωρία του.
Δεν είναι όμως πάντα εύκολο να προσδιορίσει κανείς το αν η διαφορά της καλής προαίρεσης του πρώτου συζητητή ως προς την αδιαλλαξία του δεύτερου, οφείλονται σε διαφορετικής ισχύος αντιστάσεις στα δεδομένα αστικά στερεότυπα, σε διαφορετικά περιβάλλοντα πολιτικής ενηλικίωσης ή ακόμα και σε αντικειμενικούς παράγοντες. Σημειώνω προς αποφυγή παρεξηγήσεων ότι το παρόν σημείωμα δεν υπονοεί πως κάθε τοποθέτηση κατά του κόμματος συνδέεται υποχρεωτικά με στερεότυπα ή είναι ντε φάκτο άδικη. Το σημείωμα ασχολείται περισσότερο με τη στάση των τρίτων, των ουδέτερων, αυτών που δεν έτυχε να αποκτήσουν προσωπική πείρα ή ακόμα και πικρίες από την επαφή μαζί του.

Αυτό που είναι σίγουρο για τους παραπάνω, είναι πως τόσο οι "καλοπροαίρετοι" όσο και οι "κακοπροαίρετοι" αρνητές συστράτευσης με το κόμμα αποτελούν μια ισχυρή πλειοψηφία του πληθυσμού της εργατικής τάξης. Κι αυτό είναι που δημιουργεί ένα αντικειμενικό "ταβάνι" στην εκλογική επιρροή του κόμματος. Θεωρώ πως η "καλοπροαίρετη" υποκατηγορία είναι η πλειοψηφική, ανάγοντας τουλάχιστον από το δικό μου δείγμα. Κι αν κάποιος συμφωνήσει μαζί μου και δεχτεί πως τα στερεότυπα είναι ο κρίσιμος παράγοντας διαμόρφωσης της κοινής γνώμης για το κόμμα, ας μου επιτρέψει να αποτυπώσω δυο συμπεράσματα για τη "βιομηχανία" παραγωγής των στερεοτύπων. Το δεύτερο ομολογουμένως είναι μάλλον αυθαίρετο:
α. Η βιομηχανία αυτή είναι πανίσχυρη και η επιρροή της απλώνεται ακόμα και στον κόσμο που εκ πεποιθήσεως ανήκει στην αριστερά, ακόμα και στους φίλους του κόμματος.
β. Παράγοντες ιστορικοί που επιδρούν στη συλλογική μνήμη του έλληνα σε συνδυασμό με στοιχεία του χαρακτήρα του (μέσα στη γενικότητα του όρου) λειτουργούν ανασχετικά στην καθολική αποδοχή των στερεοτύπων αυτών.

Το να εξηγήσεις λοιπόν σ'έναν "καλοπροαίρετο" (για τον "κακοπροαίρετο" δεν το συζητώ) πως ένα κόμμα κομμουνιστικό δεν οφείλει να παρουσιάζει προτάσεις καλύτερης διαχείρισης της αστικής εξουσίας είναι δύσκολο. Το να του εξηγήσεις πως η ασχήμια των λέξεων "καπιταλισμός" και "εκμετάλλευση" είναι ασήμαντη μπροστά στην ασχήμια των φαινομένων που περιγράφουν, ίσως είναι δυσκολότερο. Το να τον πείσεις όμως για την αναγκαιότητα του να σταματήσει να βλέπει το μέλλον του μέσα στο πλαίσιο των εμπειρικών του δεδομένων, καθώς ότι κατάκτηση χάνεται δεν ξανακερδίζεται με ευχολόγια, είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Στις εκλογές πάντως δεν τίθεται ζήτημα ανατροπής του κοινωνικοοικονομικού συστήματος και η ψήφος δίνεται πολύ χαλαρότερα απ' ότι θα δινόταν η συμμετοχή στην επανάσταση. Ίσως μάλιστα κάποιοι -λίγοι έστω- από αυτούς που σήμερα ψηφίζουν απερίσκεπτα τους δήμιους τους να έμπαιναν σ'έναν ενδεχόμενο αγώνα πολύ νωρίτερα από εμάς -εμένα έστω- που παίζουμε με λεξούλες πίσω από οθόνες.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως πρέπει να αποδεχτούμε το μοιραίο, να δούμε το "ταβάνι" ως οριστικό και αμετάκλητο όριο και να σκύψουμε το κεφάλι; Μήπως να αποδεχτούμε πως ο μόνος δρόμος αντίστασης περνάει υποχρεωτικά από παρακάμψεις, έστω κι αν αυτές οδηγούν -προσωρινά ή οριστικά- σε άλλες κατευθύνσεις; Ή πάλι στην προσπάθειά μας να μην χάσουμε τον προσανατολισμό μας επιτρέπεται να υποτιμούμε τη σημασία της επαφής με την κοινωνία, γενόμενοι αμείλικτοι κριτές των όποιων ταξικών ανορθογραφιών; Σε κάθε περίπτωση, όχι.
Πιστεύω πως η κοινωνία όσο έχει σήμερα ανάγκη από συνεπή ταξικά κινήματα, άλλο τόσο έχει ανάγκη από απτά παραδείγματα στην καθημερινή πράξη. Παραδείγματα στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης σύγχρονης παιδαγωγικής που θα μεταφράσει τη θεωρία σε πράξη. Κι αν αυτή η παιδαγωγική θέλει να αντιπαλέψει τον μεγαλύτερο εχθρό της ριζοσπαστικοποίησης, το μικροαστισμό, δεν μπορεί να λειτουργεί έξω από το πλαίσιο μιας σύγχρονης πολιτιστικής επανάστασης. Όχι μαοϊκού βέβαια χαρακτήρα, αλλά αισθητικού. Καθώς κυρίως το αισθητήριο του λαού έχει φροντίσει να αμβλύνει ο καθεστωτικός λαϊκισμός των τελευταίων δεκαετιών. Σε όλες τις μορφές του, από τον αυριανισμό μέχρι τον "εκσυγχρονισμό". Κι αντίβαρο σ'αυτό δεν μπορεί να είναι ένας "φιλολαϊκός" λαϊκισμός.
Η εργατική τάξη χρειάζεται τους ήρωες, που έχει βρει τους τελευταίους πέντε μήνες στο πρόσωπο των χαλυβουργών, χρειάζεται όμως και τη δυνατότητα να μπορεί να τους αναγνωρίσει. Έτσι ώστε κι αν δε σπάσει το εκλογικό ταβάνι να σπάσουν τουλάχιστον κάποια από τα δεσμά της.