Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Κατατονία σε ντο ματζόρε

Αρκετά μετά την πρόσκρουση του κρουαζιερότσουφλού μας στο παγόβουνο και με το φούντωμα των φημών πως το πλοίο όντως θα βυθιστεί και πως κανένα παραπλέον υπερωκεάνειο δεν προτίθεται τελικά ν'αλλάξει ρότα για να σπεύσει σε βοήθεια, οι επιβάτες της τρίτης θέσης στέκονται σχεδόν κατατονικοί ελπίζοντας πως το ναυάγιο θα μεταμορφωθεί μαγικά σε υποβρύχιο. Την ίδια ώρα οι επιβάτες της πρώτης εργάζονται πυρετωδώς για το καπάρωμα των πιο στεγνών θέσεων στις ελάχιστες σωτήριες λέμβους.

Βλέπω σε δημοφιλές λογιστικό σάιτ διαφήμιση (καμουφλαρισμένη σε άρθρο περί του ρόλου του λογιστή) όπου -κατονομαζόμενη και λινκαριζόμενη- "εξειδικευμένη εταιρεία με πολύχρονη εμπειρία και συνεργασίες στο διεθνή τραπεζικό χώρο" κάνει σύσταση ιδιωτών σε τράπεζες του εξωτερικού. Αναλαμβάνει δηλαδή την παρουσίαση του προφίλ του πελάτη και διευκολύνει τη μεταφορά των καταθέσεών του στην τράπεζα του εξωτερικού, έτσι ώστε τα χρήματά του να διασφαλίζονται έναντι του κινδύνου της χρεωκοπίας και του φοβήτρου της δραχμής. Το κλειδί είναι βέβαια η σύσταση, καθώς είναι αμφίβολο αν ο οποιοσδήποτε μεσάζοντας θα ασχοληθεί με τα δυόμισι χιλιάρικα των αποταμιεύσεων της θεια-Γιώργαινας και το υπόλοιπο (λέμε τώρα) του μισθοδοτικού λογαριασμού του κάθε προλετάριου.
Αφού φύτρωσε κι αυτό το φρούτο θα πει πως η στάθμη των υδάτων ανεβαίνει.
Τι ανεβαίνει, δηλαδή.. Τρέχει.
Και που θα στα-μα-τή-σει;
Και ποιο χρώ-μα θα ζη-τή-σει;
Μην το ψάχνεις, εγώ κι εσύ θα τα φυλάξουμε. Και μη νομίζεις πως θα πούμε "φτου και βγαίνω".


Απορία άσχετη με τα παραπάνω: Τι διάολο φοβούνται οι καναλάρχες από το 2-3% του μεριδίου της ΕΤ1 και βάλανε τον χαρτογιακά που ήθελε να την κλείσει να λυσσάξει κατά της απόφασης του ΔΣ της ΕΡΤ; Νά 'ναι τα χιλιάδες μηνύματα τηλεθεατών που απαιτούν να πληρώνουν ανταποδοτικό τέλος υπέρ μέγκα κι αντέννα αντί για ΕΡΤ;

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Οι ρούφουλες ποτέ δεν είχαν εθνικές αναστολές


Ένα ιστορικό λουκουμάκι για αυτούς που ακόμα πιστεύουν πως η συναίνεση, ο κοινωνικός διάλογος και τα λοιπά χνουδωτά φρούτα της οσφυοκαμψίας μπορούν να χορτάσουν τη βουλιμία του ελληνικού και διεθνούς κεφαλαίου. Και, με την ευκαιρία, αφιερωμένο σε όσους συνταράχτηκαν από ιερή αγανάκτηση στο άκουσμα του σεναρίου περί ξένου κυβερνήτη στην Ελλάδα.

"Οι κάτοικοι των μικρών νήσων του αρχιπελάγους είναι μερικώτερον το υποκείμενον των καταδρομών του Δραγομάνου του Ναυτικού1· διότι, ενώ ο Τουρκικός στόλος εξακολουθεί τον γύρον του, ούτος εμβάς εις Κορβέταν τινά και συνοδευόμενος από τινας Βοϊάριδας2 Φαναριώτας διατρέχει τα νησιά ταύτα, έχων την άδειαν από τον Καπουδάν-πασάν3 να παραλάβη τα χρονικά δοσίματα4. Οι νησιώτες προλαμβάνουν ομοίως τας επιθυμίας του, διά να αποφύγουν τας οποίας φοβούνται από το μέρος του αβαρίας. Αλλά μάταιαι προφυλάξεις! Ο Δραγομάνος, επί προφάσει ότι έχουν διχονοίας αναμεταξύ των, κυρήττεται, δυνάμει της εξουσίας του, κριτής των προκειμένων τούτων διαφορών· και υπερβαίνων προς τους ομοθρήσκους του το αυτεξούσιον των κριτών του βασιλέως φέρεται προς αυτούς με σκληρότητα τρομεράν. Ματαίως οι δυστυχείς ούτοι Είλωτες θέλουν να τον πείσουν ότι αι μεταξύ των διχόνοιαι έπαυσαν! Ματαίως τον παρακαλούν γονατιστί φιλούντες τους πόδας του και δίδοντές τον αγαπητά επίθετα! ούτος δεν ακούει τίποτα· ειδόν τινας ότι ανωφελώς εταπεινώθησαν εις τοιούτον βαθμόν, ώστε να τον ειπούν "Εφέντημ Σουλτανούμ5, Σε μετά τον Θεόν γνωρίζομεν πατέραν μας εις την Γην, λυπήσου τας δυστυχίας μας". Όσον τον παρακαλούν ούτοι οι δυστυχείς τόσον ολιγότερον απολαμβάνουν χάριν και η ταπείνωσίς των άλλο δεν κάμνει παρά να καταστένη τον Δραγομάνον πλέον υπερήφανον και αυθάδη!"

Εκ του "Συγγράματος περί Φαναριωτών" του Μάρκου Ζαλλώνη (1831)

Σημειώσεις:
1 Ο δραγουμάνος εδώ δεν έχει την έννοια του μεταφραστή αλλά του υπουργού Ναυτικών. Θέση που κατά παράδοση διεκδικούνταν από τις φαναριώτικες οικογένειες και αποτελούσε το πρώτο σκαλί στην ανέλιξή τους στη θέση του Μεγάλου Διερμηνέα κι αργότερα του Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας (Γ.Σκαρίμπας)
2 Με μια μικρή επιφύλαξη, νομίζω πως το "Βοϊάριδες" σχετίζεται με τη λέξη βογιάρος, δηλαδή το μέλος ανώτερης φεουδαρχικής τάξης. Καθώς ο όρος βογιάρος αφορά σε ευγενείς των παραδουνάβιων ηγεμονιών πιθανότατα αναφέρεται σε φαναριώτες που είχαν ήδη λάβει σχετικά οφφίσια.
3 Ο αρχιναύαρχος της αυτοκρατορίας
4 Τακτικοί φόροι προς το οθωμανικό κράτος (Οι "έκτακτες εισφορές" ήταν τα τυχερά του δραγουμάνου)
5 Κύριε και σουλτάνε μου

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Αμελέτητα



Βασική πασοκική αρχή: Ότι κι αν έχεις κάνει, πάντα μπορείς να επικαλεστείς την αθωότητα λόγω βλακείας.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Η ομφάλια αλυσσίδα μας

Αργά την Παρασκευή το βράδυ η ΕΤ1 προέβαλε την ταινία του Αλέξη Δαμιανού "Μέχρι το πλοίο". Η ταινία γυρίστηκε το 1966, εποχή που η ελληνική ύπαιθρος ερήμωνε καθώς ο αγροτικός πληθυσμός μετανάστευε μαζικά στη Γερμανία, το Βέλγιο και την Αυστραλία. Κορμός της ταινίας είναι η πορεία ενός βουνίσιου από το χωριό μέχρι το λιμάνι απ' όπου αναχωρεί το πλοίο για την Αυστραλία. Ο Δαμιανός χωρίζει την ταινία σε τρία επεισόδια τα οποία διαδραματίζονται στο ορεινό χωριό, στον κάμπο και στην πόλη. Τρεις γεωγραφικοί σταθμοί με τρεις διακριτές ιστορίες στις οποίες κυριαρχούν τρεις διαφορετικές γυναικείες μορφές με τον αρχικό πρωταγωνιστή να παίζει μάλλον δεύτερο ρόλο.

Το 1966 που γυρίστηκε η ταινία του Δαμιανού γυρίζονταν με το κιλό, εκατοντάδες, ταινίες οι οποίες έκοβαν πολλαπλάσια εισιτήρια. Ταινίες οι οποίες μακιγιάριζαν τη σκληρή πραγματικότητα της επαρχίας με πατσουλιό ρομαντικής "ηθογραφίας" κι από την ταξική διαπάλη κρατούσαν τον αγώνα του τίμιου φτωχόπαιδου να διεκδικήσει το πλουσιοκόριτσο ή τούμπαλιν. Το 1966 θριάμβευσε άλλωστε με 660 χιλιάδες εισιτήρια "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια".
'Ομως.. Το 1966 ηχογραφήθηκαν ή κυκλοφόρησαν η "Ρωμιοσύνη", "Το τραγούδι του νεκρού αδερφού", ο "Επιτάφιος", το "Μάουτχάουζεν", το "Χρυσοπράσινο φύλλο" κι ο "Ένας όμηρος" του Μίκη Θεοδωράκη, η "Μυθολογία" κι ο "Καπετάν Μιχάλης" του Χατζηδάκη, το "Ένα μεσημέρι" του Ξαρχάκου, η "Ανάσταση Ονείρων" του Λεοντή κι ένα πλήθος σημαντικών δίσκων 45 στροφών.

Σαρανταέξι χρόνια μετά, η πνευματική δημιουργία στην Ελλάδα καταπιάνεται σχεδόν αποκλειστικά με τον ..έρωτα. Για να είμαστε λίγο πιο δίκαιοι όταν μιλάμε για "πνευματική δημιουργία" εννοούμε τη δημιουργία που κοινωνείται στο πόπολο, αυτή δηλαδή που περνά με επιτυχία τις σύγχρονες επιτροπές λογοκρισίας. Οι οποίες βέβαια δεν έχουν πια σκοπό να εμποδίσουν τη διασπορά δυνητικά επικίνδυνων ιδεολογιών και ιδεολογημάτων, αλλά να κόψουν και να ράψουν στα μέτρα της ασημαντότητας τόσο την προσφορά όσο και τη ζήτηση. Πράγμα το οποίο έχουν καταφέρει προ πολλού ευνουχίζοντας ενεργητικά και παθητικά (πως λέμε "θα σε αυτοκτονήσω";) τους δημιουργούς, πλην εξαιρέσεων. Και τρέποντας βέβαια τους καταναλωτές κουλτούρας στην κατανάλωση πολτούρας. Κάποτε, όχι και τόσο παλιά, τα περίπτερα πουλούσαν τα Άρλεκιν, τα Νόρα και τα Βίπερ πλάι πλάι με τα Ζάκουλα, τα Διαβασέμε και τη Βαβούρα. Σήμερα οι συγγραφείς άρλεκιν καμαρώνουν στις βιτρίνες των κεντρικών βιβλιοπωλείων και μοιράζουν με απλοχεριά τις βιπεριές τους, επί παντός ζητήματος, από μονόχρωμων (ιδεολογικά) τηλεοπτικών πάνελ. Δεν είναι πως σίγησε ο "πνευματικός κόσμος" από τον οποίο πολλοί αναζητούν το σάλπισμα της αντίστασης. Είναι πως αν κάποιος σκηνοθέτης σήμερα γύριζε μια ταινία για το αδιέξοδο του ανέργου ή κάποιος έγραφε ένα βιβλίο για την αγωνία του καταχρεωμένου μικροαστού θα βίωναν στη συνέχεια αναγκαστικά τα πάθη των ηρώων τους.

Γιατί αναζητά στη βλακεία ο κακομοίρης μικροαστός τη διέξοδο; Γιατί θέλει την πρέζα του κι αρνείται να σηκώσει το βλέμμα και ν'αντικρύσει κατάματα την πραγματικότητα;
Γιατί φοβάμαι/φοβάσαι/φοβάται;
Διότι έχω/έχεις/έχει ακόμα πράγματα να χάσει.
Τον ψωρομισθό του.
Το σπίτι του ίσως.
Το άιφον.
Την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ανέλιξης.
Την αυτοεκτίμησή του που συναρτάται ευθέως από τα παραπάνω.
Και πιο πολύ απ' όλα την οικειότητα των αλυσσίδων του.
Δεν αποκόπτεται η ομφάλια αλυσσίδα χωρίς αίμα.

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Ο σταλινισμός, ο έρωτας και τα αρμυρίκια


Μπου!

Μετά την εισβολή του ΠΑΜΕ στην φωλίτσα που συνευρέθηκαν οι "κοινωνικοί εταίροι" και τη διακοπή του "διαλόγου", ο ΣΕΒ και η ΓΣΕΕ καταλόγισαν στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ "σταλινικές μεθόδους και τακτικές".
Νομίζω, και το λέω ευθέως, πως θα ήταν πιο δόκιμος ο όρος "χαλάστρα".

Θυμάμαι, πριν από εικοσιέξι-εικοσιεπτά χρόνια, ένα υγρό κι ερωτικό καλοκαιρινό δειλινό στη Λευκάδα, όταν αναζητώντας στην παραλία έναν μεγαλύτερό μου ξάδερφο τον ξετρύπωσα μέσα σε κάτι πουρνάρια στην ακροθαλασσιά. Θυμάμαι με σιγουριά πως δεν μου απήθυνε καμιά σαφή κατηγορία για σταλινικές μεθόδους. Κάτι για χαλάστρες είπε και μου έσουρε και μερικά ακατονόμαστα προστατεύοντας ταυτόχρονα με το χέρι του τα κάλλη της κοινωνικής του εταίρου από το επίμονο -μέχρι Μάκη Μαΐλη- βλέμμα μου.
Είμαι ωστόσο βέβαιος πως ο ξάδερφος δεν είχε χωθεί στ'αρμυρίκια απεργαζόμενος μετά της καλής του τη μείωση του χαρτζηλικιού μου, έτσι κι αλλιώς μου το μάζευε παραδοσιακά -μια και καλή- στην τριανταμία που παίζαμε κάθε πρωτοχρονιά. Δεν είμαι λοιπόν απόλυτα βέβαιος αν η εμπειρία μου αυτή σχετίζεται με κάποιο τρόπο με τον "κοινωνικό διάλογο" ή αν απλώς μ'έπιασε μια νοσταλγία για την εποχή που η "τρόϊκα" ήταν παγωτό κι εγώ πλατσούριζα ανέμελος στις ακροθαλασσιές παίρνοντας μάτι τις τουρίστριες χωρίς να χρειάζεται να παριστάνω πως διαβάζω εφημερίδα.

Το μόνο ξεκάθαρο είναι πως το ΚΚΕ είναι κατά του έρωτος. Όπως -στην αντίπερα όχθη- η Θεσσαλονίκη είναι η Ερωτική Πόλη και όποιος πατάει εκεί κάτι παθαίνει κι οι ορμόνες του καλπάζουν, έτσι και το ΚΚΕ είναι ντιπ αντιερωτικό και αντιρομαντικό. Τόσο που δεν αρκείται στην απόρριψη των ενδοαριστερών ερωτικών εξομολογήσεων αλλά εμποδίζει και τους κοινωνικούς εταίρους να ρομαντζάρουν ανενόχλητοι.


Οι ίδιοι οι εταίροι πάντως απορρίπτουν τις κακίες περί έρωτος και ασυγκράτητης έλξης. Επ' αυτού όντως υπάρχουν μαρτυρίες όπως η παρακάτω, που αφήνει ελάχιστα σεξουαλικά υπονοούμενα:

(Αλιευθέν στην Iskra, με προέλευση το "Ποντίκι")

Να συμπληρώσω εδώ πως το παιχνίδι πέριξ του σκρινίου απαγορεύονταν επί ποινή παντόφλας από τη μάνα μου, πράγμα το οποίο -με την ευκαιρία- καταγγέλω ως σταλινική μέθοδο (ευτυχώς που η μάνα μου δεν διαβάζει μπλογκς, είναι από δεξιό σόι και θα θύμωνε με το "σταλινική").

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Απολογισμός της ημέρας και μια δυο προεκτάσεις


Μικρή σημασία έχει αν σήμερα διαδήλωσαν δέκα, δεκαπέντε ή είκοσι χιλιάδες. Όπως μικρή σημασία έχει αν η απεργία του Μετρό εμπόδισε μερικές χιλιάδες εργαζομένων ή ανέργων να κατέβουν στο κέντρο κι αν έγιναν -ως συνήθως- δύο, τρεις ή δεκατρείς πορείες. Όλα αυτά είναι δείκτες και στατιστικές που δεν προσφέρονται για νέες αναλύσεις και συμπεράσματα ή για εμπλουτισμό των ήδη διαμορφωμένων. Οι διαδηλώσεις έχουν βέβαια τη σημασία τους ακόμα κι αν αποτελούνται από πεντακόσιους διαδηλωτές μοιρασμένους σε δέκα διαδρομές. Δεν είναι όμως αυτές που θα ανατρέψουν τους υπάρχοντες συσχετισμούς κι ας πληγώνουν τα αισθήματα της Ντόγας και του Παπουτσή. Αν είναι πάνδημες, αν εκατοντάδες χιλιάδες αποφασισμένων διαδηλωτών πιέσουν το καθεστώς σε βαθμό αποσταθεροποίησής του, τότε κάτι μπορεί να γίνει. Ακόμα κι αν η ιστορία δεν πείθει για την αποτελεσματικότητα των διαδηλώσεων -από μόνες τους- σε επαναστατικό επίπεδο· σε αντεπαναστατικό ίσως περισσότερο (π.χ. "βελούδινες" διαδηλώσεις-προσχήματα για την αυτοκατάρρευση των αυτοαλωμένων σοσιαλιστικών καθεστώτων).
Το κρίσιμο μέγεθος είναι πάντα η απεργία. Και ειδικότερα η απεργία στις παραγωγικές μονάδες. Γιατί εκεί όπου η απεργία χρειάζεται συνειδητοποίηση, αποφασιστικότητα και ρίσκο, εκεί κρίνεται ο βαθμός ετοιμότητας του εργαζόμενου για διεκδίκηση της χειραφέτησής του. Ο δημόσιος υπάλληλος μπορεί συνήθως άφοβα να απεργήσει, άλλο αν -εξίσου συνήθως- δεν το κάνει για να μη χάσει το σαρανταρικάκι ή το πενηνταρικάκι. Όταν του κόβουν το πεντακοσαρικάκι δεν πειράζει. Πειράζει δηλαδή, αλλά το θύμα παρηγορείται στην μαζοχιστική αίσθηση του οσιομαρτυρισμού και στην εκδίκηση μέσα από το τρίπτυχο "δεν απεργώ / αν και μπορώ / αλλά δεν θα τους χαρίσω άλλο μεροκάματο". Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάν οι κότες δηλαδή.
Οι εργάτες της Χαλυβουργίας και των άλλων επισχεμένων παραγωγικών μονάδων σώζουν τα προσχήματα της εργατικής τάξης και δείχνουν -εκούσια ή ακούσια- το μόνο δρόμο διεξόδου της. Την απαλλοτρίωση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Είναι ακόμα νωρίς, πολύ νωρίς για να γίνει αυτό το βήμα συνειδητό και μαζικό. Μέχρι να γίνει θα βγαίνουμε στους δρόμους και θα βαδίζουμε, όχι για να κάψουμε θερμίδες ή να μας καμαρώσουν οι περιπτεράδες αλλά για να καλούμε την εργατική τάξη να αναλάβει τις ευθύνες που δεν ξέρει -ή κάνει πως δεν βλέπει- ότι έχει.

Στατιστικά λοιπόν και μόνο, το ΠΑΜΕ στην Ομόνοια πρέπει να είχε περί τις δέκα με δεκαπέντε χιλιάδες διαδηλωτών και η Κλαυθμώνος καμιαδυό χιλιάδες. Συν άλλα διακόσια άτομα στη Σανταρόζα.

Εβδομηνταεννιά και συνεχίζουν.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Απεργία 17 Γενάρη

Το 2012 δεν θα σκάσουν μετεωρίτες και κομήτες, ούτε θα ανοίξει η γη στα δύο σαν καρπούζι.
Η ανθρωπότητα δεν πρόκειται να καταστραφεί από φυσικά κι αφύσικα φαινόμενα, τουλάχιστον όχι φέτος.
Αυτός όμως που θα καταστραφεί και θα χρειαστούν νέα κόκκινα ποτάμια για να ξαναβλαστήσει θα είναι ο κόσμος της εργασίας. Δικό του θά'ναι και το αίμα που θα πρέπει να ποτίσει τα νέα βλαστάρια.
Αν δεν πάρει επιτέλους τις τύχες του στα χέρια του. Γιατί ένας μετεωρίτης δε σταματιέται ούτε με προσευχές ούτε με χολυγουντιανούς σουπερχίροουζ. Ο καπιταλισμός όμως αργά ή γρήγορα θα ανατραπεί.

Μπαίνουμε στο 2012 απεργώντας αλληλέγγυοι στους εργάτες που χαράζουν νέους δρόμους αντίστασης, στη Χαλυβουργία, στη Λουκίσα, στην Αλουμινέξ κι άλλες μονάδες που παράγεται  ο πλούτος. Περπατάμε στις γνωστές ασφάλτινες διαδρομές, περπατάμε μέχρι ν'αποφασίσουμε να απαντήσουμε στα ίσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Κρατική χρηματοδότηση κομμάτων και εκλογές

Την ίδια ώρα που επτά υφυπουργοί της κυβέρνησης ζητούν να παραταθεί η ελέω ΔΝΤ θητεία της διορισμένης κυβέρνησης, οι μηντιοτραμπούκοι αξιοποιούν κάθε στοιχείο που μπορεί να νομιμοποιήσει στη συνείδηση του εκλογικού σώματος την αναγκαιότητα της κατάψυξης των λαϊκών ετυμηγοριών.
Χτες ανέκυψε ξαφνικά το ζήτημα της χρηματοδότησης των κομμάτων. Το 2011 τα κόμματα έλαβον πέντε κόμμα κάτι εκατομμύρια ευρώ περισσότερα απ' όσα είχαν λάβει το 2010, 54 εκατομμύρια στο σύνολο. Οι μηντιοτραμπούκοι διέρρηξαν τις πλουμιστές γραβάτες τους πενθώντας τις αδόκητες απώλειες των οικογενειακών προϋπολογισμών. Η οργή τους για την πρόκληση των κομμάτων έσταξε από τηλεοράσεων και πρωτοσελίδων και γάνωσε σεμενάκια και πεζοδρόμια. Η Υποκρισία © είναι το εθνικό τους έμβλημα, all rights reserved.
Το ΠΑΣΟΚ έχει συνολικά χρέη στις τράπεζες 121 εκατομμύρια ευρώ, η ΝΔ άλλα 128 εκατομμύρια. 7 εκατομμύρια χρωστά ο ΣΥΡΙΖΑ και 5 το ΚΚΕ. Το Λάος δε χρωστά φράγκο αλλά δεν είναι καν κόμμα, η κρατική επιχορήγηση φτάνει και περισσεύει. Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν εκχωρήσει στις τράπεζες, έναντι των χρεών τους, μελλοντικές τους επιχορηγήσεις. Με τέτοια χρέη και μάλιστα ενεχειριασμένα, οποιαδήποτε συζήτηση για παύση της κρατικής χρηματοδότησης προς τα κόμματα είναι περιττή. Όμως ο καημός των μήντια δεν είναι ότι τα κόμματα εξουσίας τά ανταγωνίζονται σε κρατικές επιχορηγήσεις ή σε δανειακές ευκολύνσεις. Τό 'να χέρι νίβει τ'άλλο και τα δυο το πρόσωπο σηκώνουν τρυφερά το ιερό δισκοπότηρο της συναινετικής κατεδάφισης του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και του ξεκοκκαλίσματος της δημόσιας περιουσίας. Οι εκλογές προς το παρόν δεν χωρούν στην εξίσωση. Όχι βέβαια -ας μην έχουμε γελοίες αυταπάτες- επειδή υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ανατρέψουν το δισκοπότηρο και να λούσουν με το περιεχόμενό του τούς ανίερους αρχιερείς, αλλά γιατί επιβάλλεται να πήξει η συνείδηση στο εκλογικό σώμα πως δεν δικαιούται να αποφασίζει αλλά μόνο να υπομένει. Κι επιπλέον να το βουλώνει.
Το κατεστημένο στηρίζει πολλά στην επιτυχία της διεθνούς υπερπαραγωγής "Στηρίξτε τον Παπαδήμο". Γκάλοπ, πρωτοσέλιδα, εκπομπές, άμεση κι έμμεση διαφήμιση, εκβιασμοί, τρομοκρατία, χονδροειδή και επιχρυσωμένα ψέματα, αρλούμπες κάθε μεγέθους, παπάριασμα του εγκεφάλου του "κυρίαρχου λαού".
Εκλογές; Τι εκλογές; Ποιους να εκλέξετε; Τα κόμματα που όλα τα παίρνουν; Που είναι όλα ίδια; Που όλα μαζί τα φάγανε; Που μοιραστήκανε λεφτά ενώ ο λαός πεινάει; Δεν θέλετε εκλογές. Έτσι θα τιμωρήσετε τα κόμματα που σας κατέστρεψαν τη ζωή. Οι πολιτικοί μπαγιάτεψαν. Τεχνοκράτες θα στηρίζετε στο εξής. Άφθαρτους. Τον Παπαδήμο σήμερα. Τον Προβόπουλο αύριο. Τον κάθε καρπό αμώμου συλλήψεως της εξουσίας.
Φυσικά η, αλλού αποσκοπούσα, συζήτηση περί κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων πατά πάνω σε έναν υπαρκτό προβληματισμό. Το αν και κατά πόσο τα κόμματα πρέπει να χρηματοδοτούνται από δημόσιους πόρους. Το ζήτημα δεν αφορά τόσο στα αστικά κόμματα, των οποίων η κρατική χρηματοδότηση υποτίθεται πως διασφαλίζει την ακεραιότητά τους έναντι των ιδιωτικών συμφερόντων, όσο το ΚΚΕ που δεν είναι κόμμα αστικό. Το οποίο χρηματοδοτείται και από τους ίδιους τους οπαδούς του με τις οικονομικές εξορμήσεις αλλά έχει και δυσανάλογα κόστη λόγω εκτεταμένου δικτύου οργανώσεων και απασχόλησης επαγγελματικών στελεχών.
Η άρνηση της κρατικής χρηματοδότησης εκ μέρους του θα ήταν ένα συντριπτικό χτύπημα, με πολλαπλά οφέλη, στην τερατώδικη φιλολογία περί του "όλοι είναι ίδιοι". Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτή, πιστεύω όμως πως η επιρροή στην κοινωνία μιας τέτοιας ενέργειας θα ήταν τέτοια που θα έφερνε νέες δυνάμεις στους αγώνες αλλά και θα κάλυπτε την οικονομική διαφορά μέσα από τις εξορμήσεις.

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Μιχαήλ Φεντόροβιτς Λαριόνοφ

Ο Μιχαήλ Φεντόροβιτς Λαριόνοφ γεννήθηκε στο Τιράλσπολ της Οδησσού το 1881.
Σπούδασε στη Σχολή Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Αρχιτεκτονικής της Μόσχας.
Το 1900 γνώρισε τη Ναταλία Γκοντσάρεβα με την οποία συνδέθηκε στη ζωή και στους καλλιτεχνικούς προσανατολισμούς.
Το ύφος της πρωτόλειας περιόδου του ακολουθούσε τις ιμπρεσιονιστικές τάσεις της εποχής. Το 1906 πρωτοεμφανίστηκε στη διεθνή παρισινή "Φθινοπωρινή Έκθεση" (Salon d'Automne) μετά από πρόσκληση του αναγνωρισμένου ρώσου τεχνοκριτικού Σεργκέϊ Ντιαγκίλεφ. Εμφανίζεται επίσης σε εκθέσεις του καλλιτεχνικού κινήματος της "Ένωσης Ρώσων Καλλιτεχνών". Από το 1907 η τεχνοτροπία του μεταβαίνει στο νεοπριμιτιβισμό, ένα κίνημα συγχώνευσης της μοντέρνας κυβο- φουτουριστικής τάσης με τη ρωσική λαϊκή καλλιτεχνική παράδοση, στο οποίο πάντως αξιοποιείται έντονα η φωβική κληρονομιά της ιμπρεσιονιστικής περιόδου. Η καλλιτεχνική του ανησυχία αντιπαλεύει διαρκώς τα εικαστικά θέσφατα. Μέσα από το νεοπριμιτιβισμό κυρήττει την αντι-προοπτική, την άρνηση των αναλογιών. Οργανώνει την έκθεση "Stephanos" στη Μόσχα και συμμετέχει στις εκθέσεις "Χρυσό Δέρας" της Μόσχας και "Σύνδεσμος" του Κιέβου. Βαφτίζει ευφάνταστα και συμμετέχει στις καλλιτεχνικές ομάδες "Βαλές Καρώ" (1910) και "Ουρά του Γαϊδάρου" (1912) με άλλα μεγάλα ονόματα της ρωσικής πρωτοπορίας. Εκθέτει τα έργα του σε κοινές εκθέσεις των ομάδων αυτών. Το 1910 ο Βασίλι Καντίνσκι χαρακτηρίζει τον Λαριόνοφ ως τον σημαντικότερο ρώσο ζωγράφο.
Τον Ιούνιο του 1912, μαζί με τη σύντροφό του Γκοντσάρεβα διατυπώνει τις αρχές του ραγιονισμού. Το μανιφέστο του ραγιονισμού δημοσιεύεται το 1913. Έχει εισάγει την αφαίρεση, την αντικατάσταση των εικόνων από μη παραστατικές δομές, τη δυναμική αλληλεπίδραση χρώματος και χώρου. Στο μανιφέστο είναι πάντως ευδιάκριτη μια μάλλον υπεροπτική θεώρηση των μοντέρνων ρευμάτων με την απόρριψη της "δυτικής τέχνης" όπως και η ύπαρξη ανοιχτών καλλιτεχνικών μετώπων με παλαιότερους συνοδοιπόρους, σαν αυτούς του "Βαλέ Καρώ". Το ραγιονιστικό στίγμα του Λαριόνοφ δίνεται στις εκθέσεις "Στόχος" (1913) και "Έκθεση Νο 4" (1914).
Το 1915 τραυματίστηκε σοβαρά στο μέτωπο των Καρπαθίων (Α' Π.Π., μάχες μεταξύ ρωσικών και αυστρογερμανικών στρατευμάτων) και επιστρέφει στη Ρωσία όπου συνειδητοποιεί πως ο ραγιονισμός στο σύντομο αλλά δυναμικό πέρασμά του από τα καλλιτεχνικά χρονικά έχει δώσει τη σκυτάλη της πρωτοπορίας στον κονστρουκτιβισμό. Ο Λαριόνοφ καλείται πάλι από τον Ντιαγκίλεφ στη Γαλλία και εγκαταλείπει τη Ρωσία -αυτή τη φορά οριστικά- εγκαθιστάμενος μόνιμα στο Παρίσι.

"Μικρομάγαζο εβραίου"
Ιμπρεσσιονιστική σύνθεση του 1900

"Χειμώνας" από τη σειρά "Εποχές"
Νεοπριμιτιβιστική σύνθεση του 1912

"Σύνθεση Νο 9"
Ραγιονιστική σύνθεση του 1913

Πηγές:
http://www.russianavantgard.com/
http://www.andrei-nakov.org/en/larionov.html
http://www.rayonism.com/