Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Όλοι στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο

Βγάλτε όσα σενάρια θέλετε για "μεγάλης κλίμακας επικείμενο τρομοκρατικό χτύπημα". Νά 'χει ν' ασχολείται το σκυλολόι των καθεστωτικών ΜΜΕ και τα ζόμπι που ακόμα εξημερώνονται από αυτά.

Τρομοκρατία όμως είναι το καθεστώς στο οποίο ζει ο άνεργος, ο μεροκαματιάρης, ο πολύτεκνος, ο συνταξιούχος, ο ασθενής.
Τρομοκρατία είναι η αβάντα που δίνετε στους εργοδότες να ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους με την απειλή της ανεργίας.
Τρομοκρατία είναι η όλο αυξανόμενη πείνα. Το αδιέξοδο των πεινασμένων.
Τρομοκρατία είναι τα χαράτσια, οι απειλές κατά της ελευθερίας και της όποιας περιουσίας των χρωστούντων άνω του πεντοχίλιαρου στο κράτος.
Τρομοκρατία είναι τα συνεχή ψεύδη με τα οποία προσπαθείτε να πείσετε τον κόσμο για την αναγκαιότητα της υπακοής, της συναίνεσης, της έκτης, έβδομης και εκατοστής δέκατης όγδοης δόσης δανειακής μεθαδόνης.
Τρομοκρατία είναι οι ορδές των γκλομποφόρων πραιτωριανών και των μαρμαροφόρων συμπαικτών τους.
Τρομοκρατία είναι οι συνθήκες εργασίας στα κάτεργα σαν αυτό της Χαλυβουργίας Ελλάδος που αποκαλύφτηκε γι' ακόμα μια φορά χτες.

Δεν τρομοκρατούμαστε πια.
Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, μόνο τις αλυσίδες μας. Τα στρασσάκια που τις στόλιζαν τα χάσαμε ήδη.
Όλοι στην αυριανή απεργία με μπροστάρηδες τους λεβέντες χαλυβουργούς. Να γίνει όλη η Αθήνα μια διαδήλωση.

Μαριάννα Ξενάκη (1938-), χαρακτικό, "Η απεργία" σε σχέδια Α.Τάσσου.
Κεντρική είσοδος δημαρχείου Βόλου
(εκεί όπου οι χαλυβουργοί του τοπικού εργοστασίου της Χαλυβουργίας Ελλάδος υπέκυψαν αμαχητί στους εκβιασμούς της εργοδοσίας)

Τάσσος Αλεβίζος (1914-1985), χαρακτικό, "Γοργοπόταμος"
(την 69η επέτειο από την ανατίναξη της γέφυράς του γιορτάσαμε στις 25 Νοέμβρη)

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Δημόσια δωρεάν υγεία και άλλα κρύα κυβερνητικά ανέκδοτα

Το μόνο δημόσιο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο στην Ελλάδα είναι αυτό του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία». Γύρω από το κέντρο αυτό παίχτηκε πριν από ακριβώς ένα μήνα ένα άθλιο παιχνίδι εντυπώσεων από τον υπουργό Υγείας και Λυματολάσπης Λοβέρδο.
Ο υπουργός είχε αξιοποιήσει "πληροφορίες" για "πρόκληση δυσλειτουργιών" από τους  παιδοκαρδιοχειρουργούς του κέντρου και τους έθεσε σε αργία. Έχοντας μάλιστα ιδιαίτερα φορτωμένο πρόγραμμα και πλήθος ανελλειμένων υποχρεώσεων λασποδιάρρειας, ξέχασε να τους αντικαταστήσει και το Κέντρο παραμένει κλειστό.
Αμέσως μετά τη ροή του ποταμού λάσπης που με ιδιαίτερη προθυμία αναπαρήγαγαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ τηλεόρασης και διαδικτύου και αναμάσησαν οι στρατιές των εθισμένων στην ταγματασφαλητεία followers τους, γονείς 130 παιδιών με καρδιοπάθειες είχαν στείλει επιστολή στήριξης των διωκόμενων γιατρών και καταγγελίας της μεθόδευσης κλεισίματος του κέντρου.

Σήμερα, 234 γονείς παιδιών με καρδιοπάθειες επανέρχονται καταγγέλοντας τις ανακρίβειες Λοβέρδου στη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής και αποκαλύπτοντας πως οι υποσχέσεις περί δωρεάν νοσηλίας των παιδιών στο Ωνάσειο αποδεικνύονται κούφιες αφού τους ζητήθηκαν από 7 έως και 40 χιλιάδες ευρώ για να γίνουν τα χειρουργεία. Ταυτόχρονα απαιτούν την άμεση επαναλειτουργία του Παιδοκαρδιοχειρουργικού Κέντρου.

Το μαύρο μέτωπο της κυβέρνησης έχει σε πρώτη προτεραιότητα τη διαφύλαξη των κερδών των ιδιωτικών ιατρικών κέντρων. Στο πλαίσιο αυτό αφήνει τα άρρωστα παιδιά στην τύχη τους ή στη "στοργική" αγκαλιά της διαφημιστικής φιλανθρωπίας, όπως εξάλλου στερεί από ευρείες κατηγορίες ασθενών τη δυνατότητα να λαμβάνουν δωρεάν φαρμακευτική περίθαλψη. Φάρμακα απαραίτητα για την επιβίωση καρκινοπαθών βγαίνουν από τις λίστες κι ακόμα και για τις κορτιζόνες πρέπει ο ασθενής να τα σκάει λιανικώς.

Χτες προστέθηκε και η απαραίτητη φορολογική σαντιγύ με την επικείμενη κατάργηση των εκπτώσεων για τις ιατρικές και νοσοκομειακές δαπάνες. Μαζί με ένα πλήθος ακόμα φοροκαρπαζιών.

Η κυβερνητική αλητεία δεν γνωρίζει όρια. Το μαύρο μέτωπο δεν χρειάζεται καλλωπισμό αλλά ανατροπή.

Update 30/11/11
Ο Λοβέρδος σήμερα απάντησε πως η καταγγελία των 234 γονέων είναι "χυδαία" και πως "παίζουν το παιχνίδι ανθρώπων που έχουν παραβιάσει τον όρκο στον Ιπποκράτη και δεν σέβονται αυτό που το ΕΣΥ τους προσφέρει".
Συγχαρητήρια στις εκατόν τόσες χιλιάδες θαυμαστών του που τον σταύρωσαν.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ

Η Απεργία στη Χαλυβουργία Ελλάδος μας αφορά όλους μας.


Σήμερα πήγα στην Εθνική με σκοπό να ενισχύσω αυτούς τους γενναίους εργαζομένους.Ο Λογαριασμός είχε όνομα φυσικού προσώπου και όχι πχ σωματείου.Κόλλησα,πήρα τηλέφωνο το Στρατολάτη,αν μπορεί να διασταυρώσει και να επαληθεύσει το λογαριασμό.Όσο περίμενα δίπλα στο γκισέ ήρθαν άλλοι δύο για τον ίδιο σκοπό,και έφυγαν χωρίς να καταθέσουν,διότι ο λογαρισμός ήταν φυσικού προσώπου.Προσπάθησα να επιβεβαιώσω το λογαριασμό από διάφορες πηγές και στάθηκε αδύνατο.Έτσι αποφάσισα να πάω εκεί. Καλύτερα.

Δίνω λοιπόν πληροφορίες και εντυπώσεις.

  • Πράγματι αυτός είναι ο λογαριασμός (εθνική 200/623301-52)και έγινε για λόγους παράκαμψης τραπεζικής γραφειοκρατίας .
  • τηλέφωνο επικοινωνίας Πύλης 210-5570829 και τηλ-φαξ 210-5578360
  • Οι άνθρωποι εκεί χαίρονται πολύ με την επίσκεψη συμπαράστασης.Το χρειάζονται. Μου είπε ο πρόεδρος Λιάκος Δημ.:"...'Εχω βουρκώσει πολλές φορές αυτές τις μέρες απο την αγάπη και τη συμπαράσταση του κόσμου..."και μου πρόσφεραν τσίπουρο αναγγέλοντας την υποστήριξη και τις ευχαριστίες.
  • Μου είπαν για τα κωλοκάναλα που έχουν εξαφανίσει οποιαδήποτε αναφορά. Ένας εργαζόμενος μου λέει :"Η κόρη μου έστειλε mail στον Παπαδάκη γι΄αυτό και της απάντησε ότι η απεργία έχει λήξει!!! "
  • Για όσους δεν ξέρουν που ακριβώς είναι:Από Αθήνα μετά το Δαφνί στο δεξιό ρεύμα του δρόμου μετά την παραλία του Ασπροπύργου.
  • Χρειάζονται την παρουσία μας εκεί.Το είδα ,το ένιωσα, πόσο κουράγιο τους δίνει.Πηγαίνετε έστω και σαν εκδρομή.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Επαγρύπνηση και προσοχή

Ο αγώνας των χαλυβουργών έκλεισε ήδη 24 μέρες.
Μέχρι στιγμής το καθεστώς και οι κάθε λογής τραμπούκοι του, με κύρια αιχμή τα ΜΜΕ, δεν έχουν ασχοληθεί με την απεργία. Προτιμούν να την αποσιωπούν· αυτό είναι συνήθως το πρώτο τους μέτρο ενάντια σε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση. Το δεύτερο, στο οποίο έχουν ξεχωριστό ταλέντο, είναι η συκοφάντηση.
Έχω την εντύπωση πως η απεργία των χαλυβουργών είναι η πιο μαζική και μακροχρόνια απεργία σε χώρο εργασίας του ιδιωτικού τομέα της τελευταίας εικοσαετίας. Όσο περνούν οι μέρες και ενισχύεται η αλληλεγγύη, όσων τουλάχιστον έχουν συνείδηση της ανάγκης της, τόσο πιστεύω πως πλησιάζει η αντίδραση αυτών που ενοχλούνται.
Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια.
Δεν πρόκειται να περιοριστούν στην αναμονή της κόπωσης των απεργών, όχι τουλάχιστον όσο φουντώνει η συμπαράσταση στον αγώνα τους.
Οι επαγγελματίες λασπολόγοι δεν χρειάζονται πολλά για να ξεκινήσουν τη λασποδιάρροια. Αρκούν μικρές, ασήμαντες αφορμές. Μια μικρή κλωστή ανθρώπινης αδυναμίας μπορεί στα χέρια τους να γίνει παλαμάρι.
Στα δικά μας χέρια, όσων τουλάχιστον είμαστε απ'έξω, βρίσκεται η υποχρέωση να περιορίσουμε την κόπωση των απεργών που μοιραία, κάποια στιγμή, θα έρθει. Και να είμαστε έτοιμοι για το αλύχτισμα των σκυλιών, έτοιμοι να το αναγνωρίσουμε και να το αποκρούσουμε όταν θα έρθει μεταμφιεσμένο σε αυθόρμητο βέλασμα.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Μετεξεταστέα εργατική τάξη, πάμε πάλι από το άλφα. Λήμμα πρώτο: "αλληλεγγύη"

Όταν τετρακόσιοι εργαζόμενοι σηκώνουν στις πλάτες τους την τιμή της εργατικής τάξης, πληρώνοντας το τίμημα μιας πολυήμερης απεργίας εν μέσω αντεργατικής θύελλας, η έκβαση του αγώνα τους αφορά όλο τον κόσμο της εργασίας. Όταν τετρακόσιες μισθοσυντήρητες οικογένειες μένουν ήδη επί σχεδόν ένα μήνα χωρίς εισόδημα, βάζοντας τις άμεσες ανάγκες των παιδιών τους σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην ανάγκη να αντισταθούν στην κατεδάφιση της ζωής τους, αγωνίζονται για λογαριασμό όλων όσων οι ζωές κατεδαφίζονται για να σωθεί ο καπιταλισμός.
Γι' αυτό ο αγώνας των χαλυβουργών έχει τέτοια σημασία. Η νίκη τους θα αποδείξει πως ο αγώνας μπορεί να έχει και απτό αποτέλεσμα εκτός από ηθική αξία. Θα ανοίξει μια χαραμάδα φωτός για κάθε αγωνιστική διεκδίκηση της εργατικής τάξης. Η ήττα τους όμως θα καταδείξει πως η εργατική τάξη είναι ακόμα ανώριμη για να διεκδικήσει τη χειραφέτησή της. Δεν θα είναι τόσο ήττα των απεργών -αυτοί τουλάχιστον θα έχουν παλέψει- όσο ήττα όσων από εμάς προσθέτουμε το βάρος των προσδοκιών μας στις ήδη φορτωμένες πλάτες τους. Χωρίς επί της ουσίας να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να ελπίζουμε να νικήσουν για να έχουμε θέμα συζήτησης γύρω από το τραπέζι με τα εσπρεσσάκια μας.

Ώρα 12:48 Μόλις πέρασε η πορεία των απεργών μπροστά από την πλατεία Κοραή. Οι περαστικοί εργαζόμενοι της γειτονιάς δεν γυρνούν καν το βλέμμα τους, αρκετοί πίνουν τον καφέ τους, μερικές δεκάδες μόλις ορθίων παρακολουθήσαμε τη διέλευση της πορείας.
Δε μας αγγίζουν οι αγώνες, η εργατική τάξη δεν γνωρίζει τις λέξεις "αλληλεγγύη" και "συμπαράσταση". Μα, τι μαλακίες λέω; Δεν γνωρίζει καν ότι είναι εργατική τάξη.

Υ.Γ. Το ΠΑΜΕ πρωτοστατεί στον αγώνα των χαλυβουργών. Αυτός είναι ο ρόλος του και οφείλει να είναι εργατική πρωτοπορία στην πράξη. Είναι όμως η πορεία των χαλυβουργών κατάλληλη ευκαιρία για να διατίθενται κουπόνια του Κόμματος;

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Η οικονομική θεωρία "του πούστη"

Παρακαλώ μην κάνετε σεξιστικούς συνειρμούς, ο τίτλος θα αποσαφηνιστεί στον επίλογο.
Σήμερα κατατέθηκε στη βουλή ο προϋπολογισμός του 2012. Επιγραμματικά προβλέπει τα εξής:
  • Αρνητικό ρυθμό (sic) ανάπτυξης της οικονομίας, ύφεση δηλαδή της τάξης του 2,8%, από 5,5% στο οποίο αναμένεται να κλείσει το 2011.
  • Μείωση του ελλείματος γενικής κυβέρνησης στο 5,4% του ΑΕΠ, από 9% στο οποίο αναμένεται να κλείσει το 2011. 
  • Πρωτογενές πλεόνασμα 2,18δις ευρώ ή 1% του ΑΕΠ αντί πρωτογενούς ελλείματος 4,58δις ευρώ ή 2,1% του ΑΕΠ στο οποίο αναμένεται να κλείσει το 2011. Ο όρος πρωτογενές αφορά στο έλλειμα/πλεόνασμα προ τοκοχρεωλυσίων.
  • Αύξηση του ποσοστού ανεργίας στο 17,1% του εργατικού δυναμικού.
Βλέποντας τα παραπάνω μου δημιουργήθηκαν πολλές απορίες:
Πως είναι δυνατόν, τη στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία των επιχειρήσεων βρίσκεται στην αναζήτηση του καλύτερου διακανονισμού για αγορά λουκέτων και οι εργαζόμενοι αναρωτιούνται για το αν θα καταφέρουν τα Χριστούγεννα να εισπράξουν επιτέλους το δώρο Πάσχα, να πιστεύει κανείς πως ο ρυθμός "ανάπτυξης" της οικονομίας θα έχει το 2012 μειωμένο αρνητικό ρυθμό;
Πως είναι δυνατόν να περιμένει η κυβέρνηση να εισπράξει 58 δις ευρώ το 2012 τη στιγμή που μέσα στο 2011 έχει αναθεωρήσει τρεις φορές το στόχο της και στο δεκάμηνο του έτους έχουν εισπραχθεί 39,2δις εκ των 53,7δις που έχουν προϋπολογιστεί για το έτος;
Πως είναι δυνατόν, τη στιγμή που η ανεργία τον Αύγουστο του 2011 τρέχει ήδη με 18,4% και ο ρυθμός των νέων απολύσεων ακολουθεί εκθετική κατανομή να μιλάμε για μείωση της ανεργίας το 2012, επικαλούμενοι μάλιστα για τα μάτια του κόσμου μια μίνι μεσοσταθμική αύξηση; Όταν μάλιστα το 2012 αναμένεται να φέρει καταιγίδα απολύσεων στο δημόσιο;

Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές. Προφανώς.
Ο προϋπολογισμός είναι γελοίος κι εξόφθαλμα ψευδής. Δε χρειάζονται MBA, CSI και TWA για να το καταλάβει κανείς.
Ή όπως είπε μια συναδέλφισσα, έφτιαξαν ένα εξελάκι, κότσαραν στη συνάρτηση μια τιμή 1% για πρωτογενές πλεόνασμα κι έκαναν την εξής επιστημονική παραδοχή:
"Του πούστη! Δε θα βγει ο προϋπολογισμός;"

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Το ψέμα και τα κοντά (ή κομμένα;) ποδάρια


Τα γονίδια του καθεστωτικού τύπου, μαζί με την ανάγκη να πουλήσουν καμιά "ευχάριστη" είδηση οδηγούν σε πρωτοσέλιδα σαν το παραπάνω.
"Παγώνουν!"
"Ανάσα!"
Το πανηγύρι στήθηκε επειδή βγήκε δικαστική απόφαση που απαγόρευσε στη ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα σε πελάτη της ο οποίος έλαβε λογαριασμό με λανθασμένο υπολογισμό φόρου ακινήτων.
Πως; Είναι αυτονόητο ότι αν σου προκύπτει φόρος κλίμακας 100 ευρώ και σου στείλουν μπιλιέτο να πληρώσεις 1000 δεν θα το πληρώσεις;
Αμ, δε. Δεν είναι αυτονόητο. Είναι ευκαιρία για παραπληροφόρηση και ψέμματα από τα κοράκια της εξουσίας. Τα χαράτσια δεν παγώνουν με παραπλανητικά πρωτοσέλιδα. Παγώνουν με συντονισμό και αγώνα από το λαό.

Ωστόσο, επειδή είμαστε σφαιρικοί και ακριβοδίκαιοι δημοσιεύουμε σήμερα σε απολειστικότητα το αυριανό πρωτοσέλιδο της εκλεκτής φυλλάδας που θα έχει νέους πανηγυρισμούς:


Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Δεν πάτε να δεσοξυριβοζονουκλεϊνιθείτε;


Δεν χρειαζόταν εισαγγελική γνωμάτευση για να πειστούμε πως η άποψη της εξουσίας είναι ότι "οι ατομικές ελευθερίες δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι, απεριόριστες". Η δικαστική εξουσία αποφάσισε πως οι διωκτικές (άκου επιθετικό προσδιορισμό) αρχές νομιμοποιούνται πλέον να παίρνουν με τη βία DNA υπόπτων για την τέλεση κακουργηματικών αλλά και πλημμεληματικών πράξεων. Η λογική είναι κρυστάλινη, όλοι οι πολίτες είναι εν δυνάμει εγκληματίες. Δεν πλήρωσες το νταβατζηλίκι στα διόδια; Συλλαμβάνεσαι και το DNA σου καταχωρείται στo CSI Ambelokipi για τα περαιτέρω. Και ίσως εκεί οι μπατσοεπιστήμονες να ταυτοποιήσουν τα δεσοξυριβοζονουκλεϊνικά σου αποτυπώματα στο αποτσίγαρο που πέταξες στο καλάθι του no smoking γραφείου σου ή -κακομοίρη μου- στα πλήκτρα του πληκτρολογίου απ' όπου έγραψες "Βία στη βία της εξουσίας". Αν δεν το πήρες ακόμα χαμπάρι, την πούτσισες.
Ο δικαστής που γνωμάτευσε τα παραπάνω δεν είναι κακός άνθρωπος. "Η απόσπαση ομολογίας με βασανιστήρια δεν συγχωρείται επ'ουδενί", τονίζει. Οπότε τουλάχιστον γλυτώνεις τη φάλαγγα. Αρκεί μια τρίχα σου ή μια παρανυχίδα που καλό είναι να τις παραδόσεις οικειοθελώς για να μην σε πονέσουν. Γιατί τις δυστροπίες δεν τις ανέχονται. Όπως λέει κι ο καλός δικαστής: "Είναι σαφές ότι η εκτέλεση της υποχρέωσης του διωκτικού οργάνου δεν εξαρτάται από τη θέληση του κατηγορουμένου, ο οποίος υποχρεούται να ανεχθεί τη λήψη του γενετικού υλικού και σε περίπτωση δυστροπίας, τη διά της αναγκαίας βίας λήψη αυτού".
Το σάπιο καπιταλιστικό καθεστώς δεν καταργεί μόνο τα εργατικά δικαιώματα. Το μενού της ισοπέδωσης περιλαμβάνει όλες τις βασικές ατομικές ελευθερίες. Η γελοία επίφαση νομιμότητας που στρογγυλοκάθεται στην πρόληψη παράνομων πράξεων και στο πεπερασμένο των ελευθεριών, καθίσταται τραγικά γελοιωδέστερη στην εναιώρηση τεκμαρτών συμπερασμάτων ότι αν οι πολίτες είχαν την ελευθερία να μην φακελώνονται γενετικώς θα έκαναν κάποιου είδους κατάχρησή της, αλληλοβιαζόμενοι ίσως ή ληστεύοντας γριούλες στις ουρές του ΙΚΑ.
Οι νομοθέτες και οι κυβερνήτες νομίζουν πως η γελοιότητα θα λειτουργεί εσαεί ως τεκμήριο, ή έστω κολυμπήθρα, αθωότητας. Το λευκό τους όμως είναι ανεξίτηλα κίτρινο.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Η συγκυβέρνηση και οι χαρούμενες φουσκίτσες

Καλέ, μη σπρώχνεστε, όλοι θα δροσιστείτε απ' τις φουσκίτσες.
(Αλλά μου φαίνεται πως θα το αναψυκτικό θα το πιεί ο χοντρός)

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Τι τίς θες τις εκλογές αφού λες μονάχα γιες;

Η κοινή γνώμη ενθουσιάστηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, από τον καλλίγραμμο σκελετό των γυαλιών του διορισμένου πρωθυπουργού με το χαμόγελο της Τζοκόντα. Οι δημοσκοπήσεις που κυκλοφόρησαν είναι κατά πολλούς κατασκευασμένες και επιχειρούν να διαμορφώσουν παρά να καταγράψουν τις τάσεις της κοινής γνώμης. Ασφαλώς έτσι είναι, παρ' όλα αυτά δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε πως η κοινή γνώμη περιμένει με ιδιαίτερη προθυμία την καταγραφή των τάσεών της προκειμένου να τις υιοθετήσει. Έτσι λοιπόν τρεις στους τέσσερις καταχάρηκαν με τον διορισμό Παπαδήμου και τη συναίνεση των δικομματικών κοκοριών. Ταυτόχρονα το 60% θεωρεί πως η νέα κυβέρνηση δεν θα καταφέρει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας (τα δικά τους νομίζουν αλλά η ερώτηση αφορά στις τράπεζες). Αν το απλώσουμε λιγάκι και υποθέσουμε πως αυτό το 60% περιλαμβάνει και τον έναν στους τέσσερις που δεν πανηγυρίζει από τη συναίνεση καταλήγουμε πως ένα 30% του ερωτώμενου δείγματος χαίρεται για τη συναίνεση χωρίς να ελπίζει σε οποιαδήποτε βελτίωση της ζωής του. Δε μιλάμε βέβαια για νέα ήθη και πολιτικό πολιτισμό αλλά για μαλάκες με περικεφαλαία και κοκκορόφτερα. Αν τα φορούσαν κιόλας, η πιλοποιία θα ανθούσε.
Αντίστοιχα, η πλειοψηφία των ερωτώμενων αποδέχονται με ανακούφιση το νέο σύστημα διορισμού των κυβερνητών με τη διαδικασία της μεταξύ τους διαβούλευσης και επιθυμούν να μη γίνουν τώρα εκλογές. Η τάση αυτή τεκμηριώνει την ωρίμανση της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας καθώς οι περισσότεροι ψηφοφόροι έχουν καταλάβει πως είναι ταγάρια και αντί να παίρνουν έτοιμο και σταυρωμένο ψηφοδέλτιο και να τρέχουν σε σκοτεινά παραβάν με κίνδυνο να τους βιάσει κανας νταρβαντωμένος δικαστικός αντιπρόσωπος, είναι προτιμότερο να ψηφίζουν καταλληλότερους στην Φάπα Ρισέρτς.

Και μια και μερακλώσαμε με τόσες χαρές

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Ένα χρονικό


Το βιβλίο του Λυγερού που κυκλοφόρησε είναι ένα ενδιαφέρον χρονικό των τελευταίων χρόνων.Μια καταγραφή της πληθώρας των γεγονότων,ψεμάτων,γελοιοτήτων κλπ που ζήσαμε αλλά λόγω της πληθώρας των ίσως ξεχνάμε.


Αυτό που βρίσκω να λείπει είναι το σκοτεινό παρασκήνιο που σίγουρα υπήρχε και υπάρχει μιας και εμπλέκονται τόσα συμφέροντα,λέσχες,δομές,εξουσίες, κόμματα και ανθρωπάκια .Όμως αυτό ίσως είναι αρμοδιότητα των ιστορικών του μέλλοντος




Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Λευκοί καπνοί στην Αθήνα


Από το μέγαρο Μαξίμου βγαίνει ο λευκός καπνός της επιλογής του πρώτου διορισμένου πρωθυπουργού μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ή τανκς) το 1974.



Με την επίσημη ανεργία τον Αύγουστο να έχει σκαρφαλώσει στο 18,4% (κι ένας θεός ξέρει που το φθινόπωρο), τις τιμές να αιωρούνται στη στρατόσφαιρα και τα μεροκάματα σε ελεύθερη πτώση, οι Αθηναίοι αναγκάζονται να καπνίζουν το σολωμό τους στο ύπαιθρο.


 

Οι πολίτες εύχονται για την ευστάθεια της νέας, ελέω ΔΝΤ, κυβέρνησης.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Ημερολόγιο καταστρώματος εν μέσω τρικυμίας- μέρος Γ': Το ταξικό κίνημα

Αν οι "αγανακτισμένοι" αντιμετωπίστηκαν από τους τελάληδες της εξουσίας με μια σχετική "επιείκεια", το ταξικό κίνημα αποτελεί γι'αυτούς σε σταθερή βάση το κόκκινο πανί. Ίσως γιατί κάθε λαϊκή διαμαρτυρία αντιμετωπίζεται διαφορετικά· οι αυθόρμητες παίρνουν μπόνους πόιντς ενώ οι οργανωμένες τιμωρούνται με πόιντ σύστεμ. Όπως κι αν έχει, για το ταξικό κίνημα οι κινητοποιήσεις του τελευταίου έτους δεν είναι το βάπτισμα του πυρός. Είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί για την επίτευξη των στόχων του. Όχι απαραίτητα το πιο σημαντικό καθώς προμετωπίδα της συγκρότησής του είναι η ισχυροποίηση σε ταξική κατεύθυνση των συνδικάτων.

'Hδη από την Πρωτομαγιά του 2002 (αν δεν απατώμαι) το ΠΑΜΕ έχει επιλέξει να οργανώνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις από τις υπόλοιπες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η τακτική αυτή έχει δώσει λαβή σε σχολιασμούς περί "αυτιστικού", "σεχταριστικού", "φοβικού", μέχρι και "διασπαστικού" ΚΚΕ/ΠΑΜΕ. Στις τάξεις των επικριτών μπορεί να συναντήσει κανείς από επαγγελματίες υβριστές μέχρι ανθρώπους που έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Γεγονός είναι πως έχουν τα επιχειρήματά τους, άλλα τόσα έχουν και οι κρινόμενοι. Οι πρώτοι διατείνονται πως οι χωριστές συγκεντρώσεις αποδυναμώνουν τη δυναμική των κινητοποιήσεων, λειτουργούν στην κατεύθυνση της "καταγραφής δυνάμεων" και δηλώνουν υπεροψία προς τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Οι έτεροι θεωρούν πως η συμπόρευση με τον καθεστωτικό συνδικαλισμό θα αποτελούσε ντε φάκτο νομιμοποίηση των ενδοτικών πρακτικών του τελευταίου από το ταξικό μέτωπο. Σκοπός πάντως αυτού του σημειώματος δεν είναι να αναπτύξει εξαντλητικά τα επιχειρήματα υπεράσπισης και πολιτικής αγωγής αλλά να αφουγκραστεί τον αντίχτυπο των τακτικών του ταξικού κινήματος στην κοινωνία. Σ' αυτό το πλαίσιο οι χωριστές συγκεντρώσεις πέρα από το μέτωπο με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό ευκαιρίας αντικατοπτρίζουν και και την πάγια "αντιοπορτουνιστική" προσήλωση του ΚΚΕ. Μια στάση καταγγελίας των υπολοίπων αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, αμφισβητήσιμης ανάγκης ως προς την έντασή και συχνότητά της, κατά την άποψή μου. Η οποία ομολογουμένως δεν ξεφεύγει στο βαθμό να συστοιχίζει τους "οπορτουνιστές" με τα λοιπά αστικά κόμματα. Η όξυνση της "οπορτουνιστολογίας" είναι βλαπτική στο βαθμό που αφ' ενός μέσω της διαρκούς επανάληψης και αφ' ετέρου της σκόπιμης υπερπροβολής της από τα ΜΜΕ θρέφει τα φοβικά αντανακλαστικά μεγάλου κομματιού της κοινωνίας προς τη λεγόμενη "ξύλινη συνθηματολογία" και δημιουργεί μια πλαστή εικόνα ενός ταξικού κινήματος που ιεραρχεί την πάλη κατά των "όμορων" δυνάμεων ψηλότερα από αυτή κατά του καπιταλιστικού κράτους. Επιπλέον στοχοποιεί με οριζόντιο τρόπο πολιτικές δυνάμεις οι βάσεις των οποίων τελικά δεν έχουν αγεφύρωτες διαφορές με τη βάση του ΚΚΕ. Όσο κι αν οι επιλογές των ηγεσιών τους υποφέρουν από έλλειψη σαφούς ταξικού προσανατολισμού. Τελικά, εν μέσω καταιγίδας, θεωρώ πως είναι πιο εδαφική η προσέλκυση ακροατών και η συστράτευση στους κόλπους του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ με γνώμονα την πειστικότητα και τη συνέπεια του πολιτικού λόγου παρά μέσω ενός άτυπου καλλιστείου δογματικής ακρίβειας. Η οποία θα έχει μεν ιδιαίτερη σημασία για τη διαχείριση της εξουσίας όταν αυτή κατακτηθεί, ελάχιστη όμως σημασία έχει τώρα για όσους το ΚΚΕ καλεί σε συστράτευση "ακόμα και αν δεν συμφωνούν σε όλα μαζί του". Αντί το ΚΚΕ να υπερτονίζει το φόβητρο των όποιων οπορτουνιστικών φαντασμάτων θεωρώ πως χρειάζεται να προβάλλει περισσότερο τον καταλυτικό ρόλο των ταξικών δυνάμεων στην οργάνωση της εργατικής τάξης και τις καθημερινές μάχες που δίνονται σ'αυτό το μετερίζι, κόντρα και στον εσμό των καθεστωτικών διαμορφωτών κοινής γνώμης. Ακόμα, κάποτε, και κόντρα σε εμπόδια που θέτει η έλλειψη ταξικής ισορροπίας πολλών από τα υπάρχοντα αριστερά σχήματα στον ταξικό αγώνα, τα οποία όμως εμπόδια είναι, κατά τη γνώμη μου, ήσσονος σημασίας.

Ανέκαθεν οι συγκεντρώσεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ φυλασσόταν από οργανωμένη περιφρούρηση. Η περιφρούρηση δεν είναι πολυτέλεια ή διαστροφή. Πηγάζει από τη σωρευμένη εμπειρία από τις πάγιες μέθοδους της εξουσίας, άλωσης ή χειραγώγησης των συγκροτημένων διαδηλώσεων. Είτε με απροκάλυπτο τρόπο είτε με καμουφλαρισμένους μηχανισμούς. Είναι γεγονός πως η τακτική της περιφρούρησης προκαλεί συχνά αντανακλαστικές αντιδράσεις. Οι αντιεξουσιαστές εκ φύσεως απορρίπτουν τη λογική της, καθώς θέτουν τις βάσεις της αντίστασης σε επίπεδο αντάρτικου πόλεων και όχι παράθεσης συντεταγμένων δυνάμεων με ειρηνική προδιάθεση. Αντιμετωπίζουν έτσι την περιφρούρηση όχι σαν μία μέθοδο προστασίας των διαδηλωτών αλλά συγκροτημένης απειλής ή και βίας κατά των εξωκομματικών. Σαν μια συγκροτημένη δύναμη που παρεμποδίζει την άμεση διεξαγωγή αντάρτικων επιχειρήσεων κατά του κράτους. Είναι ένα πρίσμα που δεν στερείται τυπικού επιχειρήματος, σκοντάφτει όμως σε τουλάχιστον τρία ζητήματα. Στο δικαίωμα των ανθρώπων που δεν δύνανται ή δεν θεωρούν κατάλληλες τις συνθήκες για θερμή σύγκρουση με το κράτος να συμμετάσχουν σε ειρηνικές διαδηλώσεις. Στην ελευθερία των όποιων αντιεξουσιαστών να πραγματοποιούν τις επιχειρήσεις τους κατά του συμβόλου του κοινοβουλευτισμού τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου που απουσιάζει το ΠΑΜΕ από το "πεδίο της μάχης". Και στο γεγονός πως ο κύριος εχθρός του αντιεξουσιαστικού χώρου, το κράτος δηλαδή, ανέκαθεν χρησιμοποιούσε ως δούρρειο ίππο το χώρο αυτό ώστε να βάζει χέρι στις ειρηνικές διαμαρτυρίες χωρίς να εκτίθεται άμεσα το ίδιο. Είναι σε τελική ανάλυση σεβαστή η πολιτική επιλογή κάποιων να πολεμούν το κράτος με τις μεθόδους που κρίνουν ως καταλληλότερες αλλά αμφίβολη η σκοπιμότητα του να χρησιμοποιούν ως ασπίδες ή να στοχοποιούν αυτούς που επιλέγουν την ειρηνική διαμαρτυρία. Όπως στο κάτω κάτω πρέπει να είναι σεβαστό το δικαίωμα του ταξικού κινήματος να διασφαλίζει τη σωματική ακεραιότητα των διαδηλωτών του και να αποφασίζει το ίδιο πότε είναι οι κατάλληλες συνθήκες για την απόπειρα κατάκτησης της εξουσίας. Όσο σφαιρικά κι αν προσπαθεί να δει κανείς τα πράγματα, αντιμετωπίζοντας το σύνθετο ερώτημα "από ποιους επανδρώνονται οι τάξεις των κουκουλοφόρων, από ιδεολόγους αντιεξουσιαστές ή από προβοκάτορες" θα γείρει μοιραία προς τη δεύτερη απάντηση, λαμβανομένου υπόψη του επιλεγόμενου χωροχρόνου των επιχειρήσεών τους.

Εδώ βέβαια πρέπει να απαντηθεί ένα κρίσιμο ερώτημα. Πως ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως επαναστατικό όπως το ΚΚΕ δικαιολογεί τελικά τον επιθετικό προσδιορισμό ως ιδιότητα; Σαφώς, η επαναστατική ιδιότητα δεν αφορά στην καθημερινότητα του κόμματος αλλά στο μέσο με το οποίο θα κατακτηθεί, όταν κατακτηθεί, η εξουσία. Σε αντίθεση με τον αντιεξουσιαστικό χώρο για τον οποίο η επανάσταση είναι -θεωρητικά- ζήτημα της καθημερινότητας. Η καθημερινότητα του ΚΚΕ αφορά στην οργάνωση της εργατικής τάξης σε συνδικαλιστικό επίπεδο, ουσιαστικά δηλαδή στην δημιουργία ισχυρών εργατικών πυρήνων οι οποίοι θα κληθούν με επαναστατικό τρόπο να διεκδικήσουν και τελικά να διαχειριστούν την εξουσία μετά την κατάληψή της. Εδώ όμως δεν επιλύουμε ζητήματα ιδεολογικής φύσης αλλά αγωνιούμε για το αύριο της εργατικής τάξης στην οποία ανήκουμε και αυτό που μας καίει είναι το αν υπάρχουν βάσιμες ελπίδες για τη χειραφέτησή της.

Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ κρίνουν πως για την κατάληψη της εξουσίας χρειάζονται ευνοϊκότεροι από τους παρόντες συσχετισμοί. Είναι γεγονός πως όταν τα συνδικάτα κυριαρχούνται από παρατάξεις που πρόσκεινται σε κυβερνητικά κόμματα είναι δυσχερής η ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων και η κλιμάκωση του ταξικού αγώνα. Είναι επίσης γεγονός πως η εργατική τάξη υποφέρει από βαθύτατο ταξικό αναλφαβητισμό, προϊόν μακροχρόνιας καλλιέργειας της νοοτροπίας περί ευνομούμενης κοινωνίας και ισότιμων "κοινωνικών εταίρων". Καθώς και από χαλάρωση στο καταναλωτικό όνειρο που αποδεικνύεται όμως σιγά σιγά εφιάλτης για πλήθη προλετάριων που πιάστηκαν στο μελωμένο ιστό και περιμένουν το μοιραίο δάγκωμα της αράχνης. Αυτά έχουν πια γίνει συνείδηση σε μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης. Αυτό που μένει -κι είναι το πιο δύσκολο- είναι η διατύπωση της εναλλακτικής πρότασης, της πρότασης κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη, με πειστικό τρόπο. Η δυσκολία δεν οφείλεται τόσο στη συνοχή της πρότασης ή στις όποιες "ξύλινες" διατυπώσεις, όσο κυρίως στο γεγονός πως οι σύγχρονες γενιές έχουν βιώσει τις "καλύτερες" ημέρες του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός προσέφερε επί μακρόν ικανοποιητικές βιοτικές συνθήκες σε μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης. Συνθήκες χαμηλής ανεργίας, οικονομικής ανάπτυξης και καταναλωτικής πληθώρας. Στην ανθρώπινη φύση είναι αναπόσπαστο στοιχείο η ελπίδα. Ακόμα κι αν μαζί με την ελπίδα για τη διατήρηση των κεκτημένων με αίμα εργατικών δικαιωμάτων συνυπάρχει η ελπίδα για τη διατήρηση των χαντρών και καφρεπτών της κατανάλωσης. Με δεδομένη την πρόσφατη ιστορικά ανατροπή του μοντέλου κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας είναι λογική η φοβία για την επαύριο των ριζικών ανατροπών. Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων έλκεται από την κεντρομόλο ιδέα ενός καπιταλισμού "με ανθρώπινο πρόσωπο" και τρέμει το φυγόκεντρο ενδεχόμενο. Γιατί τρέμει το άγνωστο και έχει υποστεί χρόνια, ύπουλη προπαγάνδα για τις συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού στις χώρες που εφήρμοσαν το μοντέλο κεντρικού σχεδιασμού. Δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός πως μέσα στους υποστηρικτές και συνοδοιπόρους των ταξικών δυνάμεων και του ΚΚΕ υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν ονειρεύονται απαραίτητα τη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά απλώς μια δικαιότερη κοινωνία. Όλα αυτά αδυνατίζουν την πειστικότητα της πρότασης του ΚΚΕ και μοιραία δίνουν λαβή στους απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος για να τη χαρακτηρίζουν από ανεδαφική μέχρι και γραφική. Και ακόμα περισσότερο να απαιτούν από το ΚΚΕ να διατυπώσει πρόταση διαχείρισης -επί της ουσίας επιβίωσης- του καπιταλιστικού συστήματος, επί ποινής χαρακτηρισμού του ως "κόμμα του στείρου όχι". Η φιλολογία περί αμήχανης ή "χωρίς πρόταση" αριστεράς στην οποία τσουβαλιάζεται η πρόταση του ΚΚΕ με τις υβριδικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, για να σκεπάσει τελικά οποιαδήποτε φωνή αρνείται την αθανασία του καπιταλισμού, έχει την επιρροή της στην κοινή γνώμη και η απόκρουσή της είναι εξαιρετικά δύσκολο έργο απέναντι σ'έναν εχθρό που χρησιμοποιεί όλα τα μέσα χειραγώγησης συνειδήσεων.

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες καλείται το ταξικό κίνημα να αναπτύξει τις πρωτοβουλίες του είναι πρωτοφανείς για τη μεταπολεμική ιστορία του τόπου. Όσο το βιοτικό επίπεδο του λαού κατρακυλά χωρίς ορατό προορισμό τόσο αυξάνονται οι ευθύνες του ταξικού κινήματος κι άλλο τόσο η επαγρύπνηση της κυρίαρχης τάξης απέναντι στους επιβουλείς της. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως δεν καιροφυλακτεί στις μεθόδους που θα χρησιμοποιήσει η εξουσία όσο στο πιθανότατο ενδεχόμενο εκτόνωσης των συνθηκών ασφυξίας του λαού σε αυτοκαταστροφικές εκρήξεις. Αν και ο λαός πια συνειδητοποιεί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από παλιότερα ότι για τη μοίρα του δεν ευθύνεται μόνο ο Χ ή ο Ψ πολιτικάντης αλλά κυρίως το σύστημα και το οικονομικό μοντέλο το οποίο υπηρετούν, δυσκολεύεται ή δεν έχει κουράγιο να μετατρέψει τη συνείδηση αυτή σε ενεργητική αντίδραση. Τα φαινόμενα των "αγανακτισμένων" αλλά και η εξάπλωση συμβάντων όπως αυτά στις παρελάσεις δείχνουν πως οι επιφανειακοί υπεύθυνοι εξακολουθούν να τραβούν μεγαλύτερη προσοχή από αυτή που τους αξίζει. Το ταξικό κίνημα θέτει το θέμα των υπευθύνων για τα πάθη του λαού στη σωστή βάση. Βρίσκεται διαρκώς στους δρόμους και κοινωνεί τις θέσεις του. Θα χρειαστεί όμως να εντείνει τις προσπάθειές του στο επίπεδο της καθημερινότητας της εργατικής τάξης. Η αποστολή είναι δύσκολη αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τη χειραφέτηση του λαού.

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Συμπτώσεις που δείχνουν το μέλλον


Τι μου θύμισε αυτό το: "Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα" του γερμανού υπουργού οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε;
Τι;
Κάτι που είχε πει πριν από ακριβώς ένα χρόνο, 8 Νοεμβρίου του 2010, ένας άλλος αλησμόνητος υπουργός οικονομικών...
Α, νάτο!
Κοίτα κάτι συμπτώσεις βρε αδερφέ!

Λούσου με συναίνεση και θα δεις

Πως κορυφώνεται μια αισθησιακή ταινία που σέβεται τον εαυτό της; Για όσους έχουν εντρυφήσει στο είδος η απάντηση είναι εύκολη. Ο πρωταγωνιστής (ή και η παρέα του) εκσπερματίζει πάνω στην παρτενέρ του (ή και την παρέα της). Ας πούμε -για να μην το παραεξειδικεύουμε- με τρόπους που δεν συνηθίζονται, ως προς τον ενθουσιασμό τουλάχιστον, στην καθημερινότητα. Η συνήθεια αυτή δεν είναι τυχαία. Σχετίζεται ευθέως με το φύλο του κοινού που αποτελεί τον στόχο-καταναλωτή της πορνογραφίας. Η γαργαλιστική διαδικασία επιτυγχάνεται πρωτίστως μέσα από την αναπαραγωγή κυριαρχικών μοτίβων και δευτερευόντως μέσα από την απλή απεικόνιση του ωμού υλικού. Είναι έτσι απολύτως προσηλωμένη στην αναπαραγωγή αρχετυπικών διπόλων αφέντη-κυρίαρχου και υποτελούς-κυριαρχούμενου. Η τελική κορύφωση μέσα σε πλαίσιο προσκύνησης και γεμάτης ευγνωμοσύνη αποδοχής των καρπών της εξυπηρετούν ακριβώς αυτή την αναπαραγωγή. (Εδώ πρέπει να σημειώσω πως η προσέγγιση αυτή δεν έχει αξιολογικό χαρακτήρα. Δεν υπάρχει τίποτα "κακό" ή κατακριτέο στο σεξ, ούτε βέβαια στην εμπορεύσιμη μορφή του, αρκεί να υπάρχει συναίνεση). Φυσικά ακόμα και όσοι διεγείρονται με μη συναινετικά μοτίβα μπορούν στην πορνογραφία να βρουν τις "αναίμακτες" προβολές τους.
Η πορνογραφία έχει -μέσα στ'άλλα- ένα ξεχωριστό πλεονέκτημα. Μπορείς να παρακολουθείς τη δράση από πολύ κοντά χωρίς να κινδυνεύεις από το συνάχι της πρωταγωνίστριας ή τα φλόκια του πρωταγωνιστή. Το πρόβλημα ξεκινά όταν το κοινό μπερδεύει τη ζωή με την "τέχνη" και την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία. Κι έτσι όπως κάθεται αναπαυτικά στην υποθηκευμένη πολυθρόνα του αρχίζει να πιστεύει πως επειδή φορά τα δίχρωμα γυαλιά δεν βρίσκεται παρά μπροστά σε μια εικονική πραγματικότητα που αφορά τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους. Και πειστεί πως η συναινετική επίφαση του σεναρίου θα οδηγήσει σ'ένα ασφαλές και υγιεινό χάπι εντ.
Και πριν προλάβει να καταλάβει πως το θριντί που σαλεύει δεν είναι εικονικό, λουστεί τις συνέπειες της αναπαυτικότητας.

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Η αμφιβολία είναι το καλύτερο αφροδισιακό


Σεξ χωρίς προκαταρκτικά γίνεται; Γίνεται, δε φτουράει όμως χωρίς αυτά. Πόσο μάλλον στον ερωτικό κινηματογράφο.

Να πάει λίγο το χέρι του πρωταγωνιστή στο μπουτάκι, δειλά να αγγίξουν τα ακροδάχτυλα τη σάρκα.
Η παρτενέρ του να τραβηχτεί, να πει ναζιάρικα "μήηηη, δεν κάνειειειει".
Αυτός να δειλιάσει για λίγο, να χαϊδέψει λίγο το μπρατσάκι, λίγο τα μαλλιά. Να την κοιτάξει με βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις.
"Θα σου αρέσει" να της πει με φωνή γεμάτη ρίγος, "έχω καλό σκοπό".
Να ξανααπλώσει προσεκτικά το χέρι, να αγγίξει φευγαλέα το στήθος της που ξεχειλίζει προκλητικά μέσα απ' το σφιχτό ντεκολτέ.
"Δε μπορώ" να του πει, "είμαι από οικογένεια με αρχές, ο μπαμπάς μου ήταν ενωμοτάρχης στας Σέρρας".
Αυτός τότε να την αρπάξει απότομα στην αγκαλιά του.
"Μανάρι μου κι εγώ έχω κάτι αρχές ΝΑ".
Τα χέρια του πια να γλυστρούν ανεξέλεγκτα κάτω από τη φούστα της. Το φουσκωμένο μόριό του να βαθουλώνει την κοιλιά της. Αυτή σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τον σπρώξει ξεφεύγοντας από την αγκαλιά του.
"Δε μπορώ να σου κάτσω, ο μπαμπάς σου ήταν σοσιαλιστής".
Αυτός όμως πια είναι ασυγκράτητος, με μια κίνηση της σκίζει το θαλασσί μπλουζάκι και την πετά στο μπαουλοντίβανο πέφτοντας από πάνω της.
"Έλα μωρό μου να ενώσουμε τα κορμιά μας" της λέει με πάθος.
Αυτή κάνει λίγο πως τον σπρώχνει, λίγο πως τραβιέται, κι έπειτα πια παραδίνεται χωρίς αντίσταση.
"Αχ, αΓΆΠη μου, τελικά είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο" του λέει στ'αυτί ξέπνοα.

Έτσι, με λίγη τσιριμόνια, λίγη ψευτοσεμνότητα εξιτάρονται τελικά κι οι δύο και μαζί τους το φιλοθεάμων κοινό. Γιατί κι ο θεατής δε φτιάχνεται αν μετά τους τίτλους πέσει κατευθείαν στο ψητό. Άσε που η σιγουριά είναι τελείως αντικούκου.
Χρειάζεται λίγο αλατοπίπερο, λίγη αμφιβολία:
"Βρε λες να μην του κάτσει;"
"Βρε λες να μην του σηκωθεί;"
"Βρε λες να τους πιάσει στα πράσσα η μάνα της η μέγαιρα;"
Κι όπως το φιλοθεάμων κοινό έχει καψώσει και περιμένει πως και πως να δώσει η κυρία τη συναίνεση στο κουτούπωμα, ο παραγωγός τρίβει τα χέρια του κι ο σκηνοθέτης δίνει τις τελευταίες οδηγίες στους υπόλοιπους ηθοποιούς για την παρτούζα που ακολουθεί.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Timbeeer!

Δεν προλαβαίνουμε τα γεγονότα. Το ΠΑΣΟΚ τσάκισε την ανία!

Κι αν πετύχω τον παπά;


Γιατί όχι δημοψήφισμα;
Φωνάζουμε, γκρινιάζουμε, διαμαρτυρόμαστε κατ'οίκον και επί ασφάλτου, μουτζώνουμε, θα τους γιαουρτώσουμε, θα τους κρεμάσουμε, θα κάψουμε τη βουλή.
Για να δούμε τώρα πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.
Ο Παπανδρέου πετάει το γάντι γνωρίζοντας πως τα εκβιαστικά διλήμματα είναι αποτελεσματικότατα. Έχει ήδη προετοιμάσει το έδαφος διαρρέοντας κατά καιρούς τις κυβερνητικές προθέσεις για διενέργεια δημοψηφίσματος περί πτώχευσης, μονιμότητας δημοσίων υπαλλήλων και άλλων καινών δαιμονίων. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν που βρίσκεται η έκπληξη.
Στην τακτική της κυβέρνησης η απάντηση θα έπρεπε να είναι η άρνηση κάθε εκβιασμού. Η αποχή. Γιατί το ερώτημα -μάλλον- θα είναι απλό: "αποδεχόμαστε ή όχι τη δανειακή σύμβαση". Ήδη όμως τα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα του λαού έχουν σακατευτεί. Ήδη η ανεργία καλπάζει και η ύφεση την οδηγεί σε δρόμους χωρίς επιστροφή. Έχουμε ήδη ματώσει και θα ματώσουμε κι άλλο. Γιατί βιώνουμε μια βαθύτατη καπιταλιστική κρίση, ανεξάρτητα από τα άρθρα και τις περισπωμένες των δανειακών συμβάσεων. Και γιατί το ενδεχόμενο της απόρριψης της δανειακής σύμβασης δεν συνεπάγεται από μόνο του τη σωτηρία του λαού. Πόσο μάλλον το ενδεχόμενο της αποδοχής βέβαια! Σε τελική ανάλυση το δημοψήφισμα μπορεί κάλλιστα να λειτουργήσει ως εξαγνιστήριο του πολιτικού συστήματος και των ντόπιων εντεταλμένων του διεθνούς κεφαλαίου. Κυρίως δε να αποπροσανατολίσει από την κύρια ανάγκη, αυτή της κατεδάφισής του.
Όμως.

Έχουμε κακή εμπειρία από την πρακτική της αποχής.
Ο συρφετός των διαμορφωτών/εκβιαστών της κοινής γνώμης ακονίζει τα μαχαίρια του. Το δεδομένο κλίμα τρομοκρατίας του λαού θα οξυνθεί περαιτέρω. Τα παπαγαλάκια τους θα δουλέψουν τριπλοβάρδιες. Χρειάζονται το λαό φοβισμένο. Ο τρόμος για το αύριο είναι το ισχυρότερο όπλο τους. (Κόβω το κεφάλι μου πως μέχρι το δημοψήφισμα θα παίξουν τρελά τα πολεμικά σενάρια!)

Να μην απαντάμε στις δημοσκοπήσεις.
Να μην γνωρίζουν τι θα τους ξημερώσει την επαύριο του δημοψηφίσματος.
Κι αυτό που θα τους ξημερώσει να είναι το σύνθημα για τις πραγματικές ανατροπές.

Και κάτι ακόμα. Αυτό το γελοίο σύστημα, στο πλαίσιο του οποίου μια ανακοίνωση για δημοψήφισμα στην Άνω Κωλομαγουλίτσα προκαλεί σεισμό 100 ρίχτερ στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα πρέπει να πιστέψω πως είναι η μόνη ρεαλιστική λύση για την ανθρωπότητα;

(Να δω πότε θα καταφέρω να ανεβάσω το μέρος Γ' τώρα που ρήμαξα και το λάπτοπ)