Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Δεν περιγράφω άλλο

Αυτά που βιώνουμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μας έχουν προκαλέσει γενική εξάντληση, ακόμα και στην ευλυγισία του λόγου. Μόλις είδαμε τα πρώτα μέτρα είπαμε: "είναι σκληρά". Οι φάπες άρχισαν να πέφτουν με ρυθμό ταχύτερο από αυτό που αντέχει η ένταση του λεξιλογίου. Ο λόγος δύσκολα μπορεί να κλιμακωθεί ανάλογα με τα μέτρα. "Είναι ανάλγητα, άθλια, ταξικά, ληστρικά". "Είναι ψεύτες, απατεώνες, αλήτες, κλέφτες, τσιράκια". Κάπου οι λέξεις εξαντλήθηκαν. Στην αναζήτηση μιας πιο ακραίας, πιο ταιριαστής λέξης σε κάθε νέα φάπα βρεθήκαμε να αναμασάμε τα ίδια, να φλερτάρουμε πια ανοιχτά με τις βλαστήμιες και την ανεξάντλητη ποικιλία του γηπεδικού συντακτικού. Συγκρατούμαστε, στις συναναστροφές ο λόγος ξεχειλώνει, κινείται ελεύθερα πέρα από τα όρια του αισθητικά αποδεκτού. Η γραφή ως τέκνο του λόγου ντρέπεται και ζηλεύει τον σεβάσμιο και αθυρόστομο πατέρα της.

Δεκαεννιά και είκοσι. Η κρισιμότερη απεργία των τελευταίων δεκαετιών. Η αποτυχία της θα σημάνει εξελίξεις που δικός μου λόγος δεν περιγράφει άλλο. Το λεκτικό μου οπλοστάσιο δεν έχει νέα αποθέματα. Ούτε μυστικά όπλα. Η επιτυχία της από την άλλη δεν θα σημάνει κάποια περιφανή νίκη. Ένα ύψωμα είναι που αν το πάρουμε στεκόμαστε, παίρνουμε μια ανάσα, ανασκουμπωνόμαστε και περιμένουμε. Ακόμα κι αν μαζευτεί ένα εκατομμύριο διαδηλωτών, ακόμα κι αν πέσει η κυβέρνηση τίποτα δεν θα έχουμε κερδίσει εκτός από χρόνο για ανάσες. Ο εχθρός έχει αστείρευτες, πολύχρωμες εφεδρείες, πράσινες, μπλε, γαλαζοπράσινες, πρασινόμαυρες, εμπριμέ, διαφανείς. Εκτός αν.

Εκτός αν πιστέψουμε στην αντεπίθεση. Όχι για να πετύχουμε την οπισθοχώρηση του εχθρού. Όχι για να τον τρομάξουμε· δεν τρομάζει. Δεν είναι ατρόμητος, είναι αναλώσιμος. Είναι μια Λερναία Ύδρα με αναλώσιμα κεφάλια. Μια αντεπίθεση που θα αποσκοπεί στην ισοπέδωση των οχυρών του, στο ξεθεμέλιωμα τους. Στο χτίσιμο νέων οικοδομών πάνω στα ερείπιά τους. Μια τέτοια αντεπίθεση θέλουμε. Ή μάλλον να αναδιατυπώσω την πρόταση: Θέλουμε μια τέτοια αντεπίθεση;

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αλήθεια εξαντλούνται τα λόγια.Διακρίνω μια απογοήτευση που συμμερίζομαι.Δε συμμερίζομαι όμως την οποιαδήποτε πιθανότητα ριζικής ανατροπής.Όπως λές, είναι λερναία ύδρα,και δυστυχώς ιστορικά τους 2 τελευταίους αιώνες σε παγκόσμιο επίπεδο,αλλά προπαντός στο προτεκτοράτο Ελλάδα μόνο συντριβή βρίσκουμε.ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.ΙΣΩΣ ΜΑΛΙΣΤΑ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΗΤΤΗΘΗΚΕ ΕΧΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ.ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ...ΑΡΗΣ..ΤΣΕ...

Χ

ένας στρατολάτης είπε...

Καμία απογοήτευση, η μόνη "απογοήτευσή" μου είναι που κωλύομαι να αρχίσω τα καντήλια. Κατά τα λοιπά απλά προσπαθώ να είμαι ρεαλιστής. Κι όσον αφορά τη ριζική ανατροπή απλά θεωρώ το αυτονόητο, η ιστορία δεν έχει τέλος. Ο καπιταλισμός αργά ή γρήγορα θα ανατραπεί.

pavlosk είπε...

Δεν είμαι αισιόδοξος όταν μιλάμε για την ιστορική πιθανότητα ολικής ανατροπής. Ακριβώς γιατι η λερναία ύδρα που περιγράφεις Στρατολάτη έχει πολλά κεφάλια και θέλει ακαριαίο χτύπημα στην καρδιά της. Και αυτό ακόμα λίγοι το λένε και ακόμα λιγότεροι το πιστεύουν.

Ωστόσο, αν κοπεί έστω και ένα κεφάλι ο αγώνας αποκτά άλλη προοπτική.

Γιαυτό πάμε γερά. Πάμε λοιπόν, όχι "να πέσει" η κυβέρνηση, αλλά να την ρίξουμε εμείς. Και μετά, αφού ο λαός δει ότι έχει τη δύναμη, ότι η πάλη του φέρνει αποτελέσματα και μετά από μακροχρόνιο αγώνα θα το συντρίψουμε το τέρας...

blackbedlam είπε...

Στρατολάτη σε καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί οι λέξεις έχουν φτωχύνει και δεν μπορεί να περιγράψουν τα γεγονότα, δεν μπορούν πολύ περισσότερο να εκφράσουν τα συναισθήματα.
Οι εργαζόμενοι και όλοι οι πολίτες,έχουν πλέον βρεθεί αντιμέτωποι με την βαρβαρότητά των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου.
Αδίστακτοι και αποφασισμένοι είναι .
Εμείς είμαστε η μόνη δύναμη που μπορεί να δώσει τέλος στις άνομες επιδιώξεις τους.
Για να γίνει αυτό δεν είναι αρκετή η αγανάκτηση, ο θυμός, δίχως ταξική συνείδηση,χωρίς οργάνωση, χωρίς συγκρότηση και χωρίς ουσιαστικούς στόχους,τέτοιους που να στοχεύουν στην ανατροπή του σάπιου συστήματος, δεν μπορούμε να οδηγηθούμε πουθενά.
Πολύ σωστά λες ότι ο εχθρός έχει αστείρευτες εφεδρείες.
Οι συνειδήσεις όμως ατσαλώνονται στους δρόμους των αγώνων.
Σε αγώνες ενωτικούς,σε αγώνες συντροφικούς, σε αγώνες καθημερινούς και αποφασισμένους.
Οι κομμουνιστές δεν φοβούνται, στους δρόμους του αγώνα αναδείκνύονται οι πραγματικές επαναστατικές και ταξικές δυνάμεις.
Εκεί κερδίζονται οι μάχες για την δημιουργία μετώπου αντεπίθεσης,μάχης ουσιαστικής και αποτελεσματικής, προς όφελος του λαού και των εργαζομένων.
Και αν η απάντηση στο εύστοχο ερώτημά σου:Θέλουμε τέτοια αντεπίθεση;
Αν η απάντηση είναι θετική και δεν την παραπέμπουμε στην δεύτερη ή στην τρίτη δεκαετία μην σου πω με αυτήν την λογική και στην τέταρτη και πάει λέγοντας, τότε δουλεύουμε προς αυτήν την κατεύθυνση με πείσμα και αποφασιστικότητα και χωρίς φόβους.
Αλλά αλήθεια θέλουμε μια τέτοια αντεπίθεση;

ένας στρατολάτης είπε...

Έστω Παύλο, ένα κεφάλι τη φορά! Αρκεί να τα δούμε γιατί είναι πολύ καλά στο καμουφλάζ.


ΒΒ, υπάρχουν ζυμώσεις στην κοινωνία. Συναντούν εμπόδια και αγκυλώσεις αλλά προχωρούν, έστω και αργά. Όταν βλέπω στη Γ.Σ. του δικού μου "τεχνοκρατικού" σωματείου να κυριαρχούν οι φωνές που κατονομάζουν τον καπιταλισμό ως αιτία του κακού δεν μπορώ παρά να είμαι -έστω και συγκρατημένα- αισιόδοξος. Πόσο μάλλον όταν βλέπω αυτούς που με περίσσια βιασύνη συχνά κατονομάζουμε ως οπορτουνιστές να ταυτίζονται μαζί μας στις διεκδικήσεις και στις μορφές πάλης.