Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Μη μου κουνάς το δαχτυλάκι

Χρειαζόμαστε και άλλα τεκμήρια για να βεβαιωθούμε πως η κυβέρνηση έχει καταλύσει το πολίτευμα;
Ενώ οι ευρωπαίοι ζητούν -αυτή τη φορά δια στόματος Σόιμπλε- την παράδοση μέρους της κυριαρχίας της χώρας με αντάλλαγμα τη "βοήθειά" τους, ο Βενιζέλος μας κουνά αυστηρά το δάχτυλο απειλώντας πως τη συγκεκριμένη "βοήθεια" δεν θα τη δούμε ποτέ αν καταφύγουμε σε εκλογές. Κι επειδή οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, δεν πρόκειται περί βοήθειας αλλά περί ξεκάθαρης εκπόρνευσης του ελληνικού λαού έναντι διατήρησης των πόστων της τσατσάς και του λοιπού υπηρετικού προσωπικού του οίκου τούτου.
Μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από συντάγματα-πιτσιλισμένα σεντόνια. Το αν η κόρη μου που βάφτισα χτες φτάσει να εκδίδεται επί "βοήθειας" δεν νομιμοποιείται να το αποφασίζει ο εγγονός του παπατζή, ο λαμπρός συνταγματοκτόνος και οι υπόλοιπες παραδουλεύτρες του διεθνούς κεφαλαίου.

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Ημερολόγιο καταστρώματος εν μέσω τρικυμίας- μέρος Β': Οι "αγανακτισμένοι"

Την αρχή έκαναν οι ισπανοί. Με συνθήματα/αιτήματα όπως "αληθινή δημοκρατία τώρα" και "τα σημερινά κόμματα δεν μας εκπροσωπούν" βγήκαν στους δρόμους και τις πλατείες εμπνεόμενοι από την χιλιοτραγουδισμένη "αραβική άνοιξη". Αυτή την ίδια της οποίας πρόσφατο άνθος ήταν η σκύλευση του πτώματος του Καντάφι. Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς "την αρχή έκαναν οι άραβες". Ναι, με μια διαφοροποίηση. Ότι οι άραβες εξεγέρθηκαν για να αποτινάξουν τυραννικά καθεστώτα, εξουσίες κληρονομούμενες άνευ εκλογών ή με εκλογές-παρωδία. Καθεστώτα που κατά περίπτωση δεν δίστασαν να αιματοκυλήσουν διαδηλωτές. Υπάρχει λοιπόν ήδη μια βασική διαφορά. Η "ευρωπαϊκή άνοιξη" δεν έγινε με σκοπό την ανατροπή του πολιτικού συστήματος, γιατί στην ευρώπη η μέθοδος των εναλλασόμενων ομοειδών κομμάτων έχει προ πολλού αντικαταστήσει το κληρονομικό δίκαιο. Ασφαλώς οι ευρωπαίοι διαδηλωτές έχουν βιώσει σε πολύ μικρότερο βαθμό από τους άραβες τη φτώχεια. Επιπλέον έχουν εξασφαλισμένη την ελευθερία έκφρασης με συγκριτικά πολύ λιγότερους κινδύνους, έστω κι αν οι μέθοδοι χειραγώγησης της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης είναι επιστημονικά τελειοποιημένες.
Στην ευρωπαϊκή ήπειρο εγκαταστάθηκαν πρώτοι στις πλατείες οι ισπανοί. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν οι έλληνες "αγανακτισμένοι". Πραγματοποιήθηκαν πανευρωπαϊκές διαδηλώσεις με μεγάλη συμμετοχή κόσμου σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η πλατεία Συντάγματος πλημμύρισε από διαδηλωτές επί πολλές ημέρες. Αφ'ενός σαν απάντηση στις αιτιάσεις περί ενός κοιμισμένου λαού, αφ'ετέρου στο πλαίσιο ενός νέου κινήματος, αυτοπροσδιοριζόμενου ως απαλλαγμένο από κομματικές εξαρτήσεις και παραδοσιακά μοτίβα διαδηλώσεων. Είναι γεγονός πως το πλαίσιο αυτό είχε κάτι το ελκυστικό, όσον αφορά τουλάχιστον στους νεοφώτιστους διαδηλωτές. Οι τελευταίοι είναι πολύ πιο ευάλωτοι στα ευρείας διασποράς αρνητικά στερεότυπα περί οργανωμένων μαζικών κινημάτων. Το νέο κίνημα αντιμετωπίστηκε με φιλική προδιάθεση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Έσπευσαν βέβαια πρώτα να ρετουσάρουν την εικόνα του, προσαρμόζοντάς την επικοινωνιακά στο κατ'αυτά πολιτικά ορθό υπόδειγμα διαδήλωσης. Έτσι στην αρχή φρόντισαν να αμβλύνουν τις εντυπώσεις από τις πρακτικές διαμαρτυρίας του πάνω μέρους της πλατείας, προβάλλοντας επιλεκτικά τις αξιοποιήσιμες μορφές έκφρασης. Την απαρέσκεια προς τα κόμματα και το σύνολο των βουλευτών, το "όλοι είναι ίδιοι", τη διαμαρτυρία τελικά με στόχο πρόσωπα και όχι δομές. Αποφεύγοντας την αναπαραγωγή των δυνητικά επικίνδυνων πολιτικών όρων. Η πλατεία σύντομα χωρίστηκε στα δύο. Στο άνω διάζωμα συναθροίστηκαν οι γηπεδικοί, οι λούμπεν, οι εθνικιστές και κυρίως τμήματα της ξαφνιασμένης από τις κυβερνητικές επιλογές βάσης του ΠΑΣΟΚ. Ο κάτω χώρος, με τη συνεπικουρία έμπειρων στα κινήματα ατόμων οργανώθηκε γρήγορα και θέσπισε τη διαδικασία των λαϊκών συνελεύσεων. Οι συνελεύσεις διέσχισαν με δυσκολίες τη φάση της αοριστολογίας καταφέρνοντας εν μέρει να εκφραστούν με πολιτικούς όρους. Ο χώρος ωστόσο δεν κατάφερε ποτέ να διαμορφώσει συμπαγή πολιτικό λόγο. Όχι ίσως ελλείψει σχετικών προθέσεων αλλά γιατί ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί χώρο συνάθροισης ετερόκλητων ιδεών. Γιατί μοιραία δεν μπόρεσε να αποτινάξει τον άγουρο ενθουσιασμό και τις παγιωμένες ιδεοληψίες. Δεν θεωρώ πως πρόκειται για αποτυχία του κινήματος αλλά μάλλον για μια αναμενόμενη παιδική ασθένεια την οποία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει, κυρίως λόγω άγνοιας κινδύνου. Η κάτω πλατεία φοβήθηκε τελικά το "καπέλωμα" περισσότερο απ' ότι φοβήθηκε τον αποκεφαλισμό. Όταν τελικά κλήθηκε να αντιμετωπίσει την κρατική καταστολή υπεράσπισε με αποφασιστικότητα τη βούλησή της για παραμονή στο χώρο. Μοιραία ωστόσο περιορίστηκε στο παιχνίδι της υποχώρησης και ανακατάληψης της πλατείας. Δεδομένου πως τα μόνα όπλα που διέθετε ήταν ο ενθουσιασμός και η θέληση για αντίσταση. Χωρίς όμως να έχει αποκρυσταλώσει άποψη για την επόμενη μέρα της σκοπούμενης εκδίωξης της κυβέρνησης. Και κυρίως χωρίς την ιδεολογική συνοχή που κρατά μια ομάδα ανθρώπων προσηλωμένους πρώτα στους μακροπρόθεσμους στόχους και μετά στους ευκαιριακούς.
Οι λόγοι για τους οποίους οι διαδηλωτές της πλατείας κατέβηκαν και εγκαταστάθηκαν σε αυτή δεν εξέλιπαν. Αντίθετα, σήμερα είναι πολύ πιο επιτακτικοί. Το "πείραμα" της πλατείας δεν γνώρισε παταγώδη αποτυχία, παρ'όλα αυτά η επανάληψή του σκοντάφτει στην απογοήτευση της μεγάλης μερίδας των "αγανακτισμένων" για τους οποίους ο αγώνας έχει φεστιβαλικά χαρακτηριστικά και η -όποια- νίκη αναμένεται σαν ουρανοκατέβατο δώρο. Παρ'όλα αυτά στην κληρονομιά της πλατείας μπορεί να πιστωθεί η ευρεία διασπορά της συνείδησης πως οι τύχες μας είναι στα χέρια μας. 

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Ημερολόγιο καταστρώματος εν μέσω τρικυμίας- μέρος Α': Εισαγωγή

Έχουν περάσει πέντε μέρες από την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, αρκετές νομίζω για μια ψυχραιμότερη προσέγγιση των γεγονότων. Το πολυνομοσχέδιο είναι πια νόμος του κράτους, οι συνέπειές του θ'αρχίσουν σιγά σιγά να φαίνονται στην καθημερινότητά μας αν και είναι ακόμα πολύ νωρίς για να νιώσουμε το μέγεθος της καταστροφής. Σαν τους κατοίκους μιας παραθαλάσσιας πόλης που δοκιμάζεται από παρατεταμένη κακοκαιρία και τώρα περιμένει να τη χτυπήσει κινγκ σάιζ τσουνάμι. Χωρίς να υπάρχει διαφυγή. Βλέπουν το τσουνάμι να φτάνει, τα πρώτα κύματα να έχουν ήδη χτυπήσει τις πιο εκτεθειμένες ακτές. Κάποιοι εξακολουθούν να υποτιμούν την καταστροφική δύναμη του κύματος. Άλλοι ελπίζουν στην ευστάθεια του σπιτιού τους ή στο υψόμετρο του λόφου τους.
Υπήρχε τρόπος να αποφύγουμε το τσουνάμι/νομοσχέδιο; Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε κι ακόμα δεν το έχουμε κάνει;
Χάριν συζητήσεως εντάσσω στον πρώτο πληθυντικό όσους τοποθετούν τους εαυτούς τους απέναντι στα κυβερνητικά μέτρα. Χωρίς απαραίτητα ιδεολογικά κριτήρια και αντιλήψεις.
Ακούγεται συχνά πως χάθηκαν ευκαιρίες, βάλαμε αυτογκόλ, δεν κάναμε τίποτα για να ανατρέψουμε την αντιλαϊκή πολιτική. Μπορούσαμε  οι "αγανακτισμένοι", οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές, οι "ανανεωτικοί", οι βίαια αφυπνισμένοι, εμείς που τα περιμέναμε, εμείς που μας ήρθε ξαφνικά, να ανατρέψουμε τα μέτρα; Έχουμε μια κυβέρνηση, εκλεγμένη με το ισχύον καλπονοθευτικό σύστημα που φέρει την τυπική νομιμοποίηση να ψηφίζει με την πλειοψηφία της και την επικουρική προθυμία κάποιων άλλων πολιτικών μορφωμάτων ότι της καπνίζει. "Νομιμοποιείται" επιπλέον με την επίκληση "ειδικών συνθηκών" και την συνεπικουρία της πανίσχυρης κυβερνητικής προπαγάνδας να καταλύει το σύνταγμα το οποίο επικαλείται και να λαμβάνει οποιοδήποτε παράνομο μέτρο κρίνει πως θα εξυπηρετήσει καλύτερα τους σκοπούς της. Στην πράξη η κατάσταση ελάχιστα απέχει από την επιβολή στρατιωτικού νόμου.
Απέναντι σ'αυτό το καθεστώς ανοίγονται επί της ουσίας δύο δρόμοι αντίστασης. Ο δρόμος της ειρηνικής διαμαρτυρίας κι αυτός της ανοιχτής σύγκρουσης. Δυο δρόμοι που οδηγούν σε πλήθος αντικειμενικών στόχων. Από τον "εξανθρωπισμό" του υπάρχοντος συστήματος μέχρι την πλήρη ανατροπή του.
Θα επιχειρήσουμε έναν μικρό απολογισμό των κινητοποιήσεων του τελευταίου χρονικού διαστήματος. Όχι τόσο σαν ιστορική παράθεση γεγονότων αλλά περισσότερο εντυπώσεων και συμπερασμάτων. Είναι δεδομένο πως μια τέτοια προσέγγιση δεν μπορεί να είναι αποστασιοποιημένη. Δεν έχει αυτοσκοπό την αντικειμενικότητα εξάλλου, όσο τη συγκέντρωση προσωπικών σκέψεων και την απάντηση στο ερώτημα: αν και κατά πόσο το τόσο μακρυνό σήμερα ενδεχόμενο της λαϊκής χειραφέτησης έχει -τις όποιες- πιθανότητες υλοποίησης.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Για τη φαγούρα δεν αρκεί το maalox

Όταν το ΠΑΜΕ περιφρουρεί το χώρο των συγκεντρώσεών του ομάδες διατεταγμένων ασφαλιτών και "υπερεπαναστατών" το βρίζουν και του καταλογίζουν πως προστατεύει τη βουλή, την κυβέρνηση και το Λευκό Οίκο.

Όταν το ΠΑΜΕ αποχωρεί από το Σύνταγμα ομάδες διατεταγμένων ασφαλιτών και "υπερεπαναστατών" το βρίζουν και του καταλογίζουν πως είναι προδοτικό και εγκαταλείπει τη μάχη.

Όσοι δεν είναι ασφαλίτες είναι επαναστάτες του κώλου. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Η βουλή είναι στη θέση της. Αφού κατά τη γνώμη σας η βουλή έχει συγγένεια με τα χειμερινά ανάκτορα, μπουκάρετε, κάφτε τη και πάρτε την εξουσία. Ή μήπως απλά -όπως πάντα- χρειάζεστε μια δικαιολογία για το ότι η βουλή είναι ακόμα εκεί όρθια και δεν καπνίζει;

Όταν άρχισε ο πετροπόλεμος προς το ΠΑΜΕ ήμουν έξω από το μπλοκ του. Με ενημέρωσαν εκεί γύρω πως "αναρχικοί (και όχι ασφαλιτοτραμπούκοι) συγκρούονταν με τα "ΚΝΑΤ" διότι ήθελαν οι άνθρωποι να περάσουν αλλά οι τραμπούκοι της περιφρούρησης τους την έπεσαν". Πηγαίνοντας προς το σημείο είδα με τα ματάκια μου τα μάρμαρα να ίπτανται με προέλευση κάπου στη Μεγάλη Βρετανία και προορισμό το ψαχνό της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ. Φαίνεται τελικά πως οι "αναρχικοί" δεν ήταν αναρχικοί αλλά δολοφόνοι της ασφάλειας.

Από το πρωί άκουσα για το ΠΑΜΕ τα μύρια όσα. Τον Οικονομέα να δηλώνει με αθώο ύφος πως "η κυβέρνηση είναι πολύ ευχαριστημένη διότι το ΠΑΜΕ θα εξασφαλίσει την ηρεμία στη διαδήλωση". Μου μετέφεραν πως ο Παπαχελάς ανέφερε πως "το ΠΑΜΕ έχει διόδους επικοινωνίας με την αστυνομία αλλά σήμερα δε θα λειτουργήσουν"(!!!). Επίσης στο ΣΚΑΪ ανέφεραν πως "η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ επιτρέπει την είσοδο μόνο στους φέροντες κομματική ταυτότητα". Ένα μέλος πάντως μου είπε πως οι κομματικές ταυτότητες έχουν καταργηθεί εδώ και πολλά χρόνια. Εξάλλου μπήκα και βγήκα τουλάχιστον πέντε φορές χωρίς σωματικό έλεγχο ή σύνταξη δήλωσης φρονημάτων.

Τελικά ο θάνατος από ανακοπή συνεπεία εισπνοής χημικών είναι πολιτική δολοφονία ή όχι; Ή μήπως οι πολιτικές δολοφονίες έχουν συγκεκριμένο κόνσεπτ κι αν δεν υπάρχει τρίκυκλο με Γκοτζαμάνη ή εξοστρακισμός σφαίρας ένστολου μπάτσου πρέπει να μιλάμε για αυτοκτονία;

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Τα ψωμιά τους τελειώνουν

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τη σημερινή κινητοποίηση. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Η 5η Μαίου 2010 ξεπεράστηκε πανηγυρικά ως προς τη συμμετοχή.
Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών πλημμύρισαν όλο το κέντρο της Αθήνας. Χωρίς καμία υπερβολή. Χωρίς φούσκωμα των εκτιμήσεων. Όταν η Αστυνομία δίνει "τουλάχιστον" 70.000 διαδηλωτές καταλαβαίνει κανείς πως μιλάμε για τους τριπλάσιους και βάλε.
Προσυγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ κατέλαβαν από νωρίς αιφνιδιαστικά το Σύνταγμα διά της Πανεπιστημίου ενώ ταυτόχρονα γινόταν η συγκέντρωσή του στην Ομόνοια. Με το πέρας της συγκέντρωσης της Ομόνοιας ένα ποτάμι διαδηλωτών σκέπασε τη Σταδίου μέχρι και τη Φιλελλήνων. Σιγά σιγά χιλιάδες διαδηλωτών από οργανισμούς του δημοσίου, πρωτοβάθμια σωματεία και άλλες οργανώσεις κάλυψαν την Πανεπιστημίου με πρωτοφανή πυκνότητα. Αν και δεν κατάφερα να φτάσω μέχρι τα Χαφτεία ή το Μουσείο, μου είπαν φίλοι και συνάδελφοι πως η πλημμυρίδα έφτανε μέχρι εκεί.
Μέρος του ΠΑΜΕ αποχώρησε από τη Φιλελλήνων δίνοντας τη θέση του στα μπλοκ που ακολουθούσαν ενώ παρέμεινε το κομμάτι που απλωνόταν από το Νομισματοκοπείο μέχρι τη μέση του εθνικού κήπου στην Αμαλίας και στην Όθωνος. Ισχυρή περιφρούρηση παρατάχτηκε στις αρχές της Β.Σοφίας, απέναντι στις κλούβες που απέκλειαν την πρόσβαση στη Βουλή. Για αρκετή ώρα ομάδες κουκουλοφόρων ασφαλιτών έπαιζαν κλεφτοπόλεμο με τα ΜΑΤ μπροστά στην περιφρούρηση. Η παρουσία του ΠΑΜΕ στο οδόστρωμα της Αμαλίας και της Β.Σοφίας επέτρεψε πάντως στο μεγάλο κομμάτι της πορείας να περάσει στην πλατεία Συντάγματος χωρίς να διεισδύσουν οι προβοκάτορες και να κινηθούν τα ΜΑΤ προς την πλατεία. Ουσιαστικά επεισόδια με βανδαλισμούς έγιναν μόλις το ΠΑΜΕ αποχώρησε, εγώ πάντως δεν αντιλήφθηκα τέτοια σαν αυτά των προηγούμενων απεργιών. Ωστόσο ακόμα και λίγο πριν τις τέσσερις εξακολουθούσαν να μπαίνουν μπλοκ εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων στην πλατεία.
Η απεργία πέτυχε, ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους μαζικά.
Αύριο είναι μια ακόμα πιο κρίσιμη μάχη. Η περικύκλωση της Βουλής πρέπει να πετύχει, για να πετύχει πρέπει να συναντηθούμε στους δρόμους ακόμα περισσότεροι.
Δεν ξέρω αν οι συγκυβερνώντες πασοκοντορολαοσίτες θα καταφέρουν να υπερψηφίσουν το νόμο-τερατούργημα· μάλλον θα τα καταφέρουν. Έχουν όμως ήδη καταφέρει να ενώσουν το λαό εναντίον τους. Ούτε οικουμενικά μακιγιάζ, ούτε μουτσούνες προσωπικοτήτων θα μπορούν να σταθούν μπροστά στη λαϊκή οργή. Τα ψωμιά τους τελειώνουν.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Όλοι στους δρόμους


Όχι γιατί το τέρας του καπιταλισμού θα φοβηθεί και θα φύγει με την ουρά κάτω από τα σκέλια.
Όχι γιατί έστω μπορεί τρομαγμένο να ξαναφορέσει το "ανθρώπινο" προσωπείο.
Όχι γιατί οι κατασταλτικοί μηχανισμοί με τους παρακρατικούς συμμάχους τους δεν θα χτυπήσουν αλύπητα.
Όχι γιατί οι βουβές και άβουλες πλειοψηφίες θα βρουν ξαφνικά φωνή και κουράγιο.
Όχι γιατί θα νιώσουν πως για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

αλλά

Γιατί αυτός ο αγώνας πρέπει να γίνει και για το ψωμί των βουβών εξαθλιωμένων.
Γιατί δεν θα παραδώσουμε αμαχητί το μέλλον των παιδιών μας.
Γιατί δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να ακούσουν τη λέξη "πεινάω" από τα χείλη τους.
Γιατί στα χέρια μας βρίσκεται η υπεράσπιση της αξιοπρέπειας της εργασίας.
Γιατί για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

Όλοι στους δρόμους

Ανοιχτή επιστολή προς τον Εξοχώτατο Περιορισμένης Ευθύνης

Εχτές το βράδυ κατέβαινα την Ηρώδου Αττικού. Έκανε αρκετό κρύο και περπατούσα μαζεμένος και κάπως σκυφτός. Έξω από το προεδρικό μέγαρο διαπίστωσα πως το δεξί μου κορδόνι είχε λυθεί και έσκυψα να το δέσω. Όταν σηκώθηκα είδα ξαφνιασμένος έναν ηλικιωμένο κύριο με φθαρμένο κοστούμι, καβουράκι και χοντρά γυαλιά που με κοίταζε από απόσταση αναπνοής. Πριν προλάβω να του μιλήσω μου έχωσε στα χέρια μια χειρόγραφη επιστολή και απομακρύνθηκε ανασηκώνοντας ευγενικά το καβουράκι του. Διάβασα με απορία την επιστολή. Για κάποιο λόγο ο ηλικιωμένος κύριος αντί να την εγχειρίσει στον παραλήπτη της την έδωσε σ'εμένα. Στράφηκα στον φρούραρχο του προεδρικού μεγάρου και του την έτεινα. Αυτός αρνήθηκε να την παραλάβει. Έτσι αναγκάζομαι να την ανεβάσω εδώ.

"Εξοχότατε Κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας
Σπεύδω προς υποστήριξιν της Υμετέρας Εξοχότητας. Προχθές, εκ του πονηρού ορμώμενος επιστολογράφος με επίπλαστον ευσέβειαν και περίσσιαν κολακείαν σας αποκάλεσε Α.Ε. (τουτέστιν: Ανώνυμο Εξοχώτατο) αντί για το ορθόν και πρέπον: Ε.Π.Ε. (Εξοχώτατο Περιορισμένης Ευθύνης). Τύχη αγαθή, τω ώντι, Σας έφερε Εξωχότατε στο ύπατον αξίωμα της χώρας. Ψήφω πανηγυρική της Βουλής των Ελλήνων εξελέγητε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, εις περίοδον ακμής εφηβικής μετά πυκνών καυλόσπυρων του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Είμεθα υπερήφανοι και μετά παρρησίας, ακατακρίτως, τολμώμεν επικαλείσθαι Υμάς Στοργικόν Εθνοπατέραν.


Η εκλογή σας είχε πρακτική σημασία (ουδείς άλλος κατέχει την ιδικήν σας τεχνογνωσίαν εις την υπόκλισην μέχρι επαφής ρινός μετά της αιχμής του υποδήματος, ο δε φέρελπις Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι λίαν άγουρος ακόμα) αλλά περίκλειε και συμβολισμόν προφανή. Συμβολίζετε Κύριε Πρόεδρε την Αλλαγή και την Ανανέωση, στο άγουρον Πρόσωπό σας συναντιέται εις γάμου κοινωνίαν η Βουλή των Εφήβων με τη μούμιαν του Χατσεψούτ. Που να Ήσασταν Εξοχότατε και μερικές δεκαετίες νεότερος, θα λαμβάνατε εις τας στιβαράς Σας χείρας το δημόσιον χρέος της χώρας και θα το συνθλίβατε ως βδελυράν κανθαρίδαν. Τα δύο μεγάλα κόμματα που εναλλάσονται στα έδρανα της εξουσίας έστερξαν σε συμφωνία στο Πρόσωπό Σας. Ουχ ήττον όµως, ως φαλλόσχημον ούφον αιωρούτο η αναγκαστική προσφυγή στις κάλπες, αν η πλειοψηφία της Βουλής δεν εξέλεγε Πρόεδρον, για την ανάδειξη του οποίου έπρεπε να συµπράξουν και τα δύο µεγάλα κόµµατα.


Τους πανηγυρισµούς επί τη εκλογή σας εδικαίωσε η προεδρική πολιτεία σας. Οι Έλληνες εµπιστεύονται τον Ένοικον του Προεδρικού Μεγάρου της οδού Ηρώδου Αττικού όπως εξάλλου εμπιστεύονται όλα τα μνημεία, την Ακρόπολιν, το Μέγαρον, το Αλλού Φαν Πάρκ και τα αψηλά τσολιαδάκια της Υμετέρας Φρουράς. Η Ελλάς όµως τα τελευταία χρόνια βιώνει έναν πρωτοφανή ξεπεσµό και διασύρεται διεθνώς όχι ως χώρα πτωχή αλλά ως κρατικό µόρφωµα δολίως πτωχευόντων.


Η κυβέρνησις λήκτει τους σφαιρικούς αδένας των εταίρων μας µε τα γνωστά αποτελέσµατα. Η αντιπολίτευσις δεν δίδει χείραν βοηθείας καθώς φαίνεται να προτιμά τα επιμήκη όργανα.


Εξοχώτατε, η εν εξελίξει οικονοµική κρίση κατά γενική πρόβλεψη µπορεί να οδηγήσει σε εκθεµελίωση της χώρας. Στη δηµόσια πρόβλεψη υπεύθυνων προσώπων περί επιστροφής της χώρας στα δεδοµένα του 2004, άλλοι οµιλούν για οπισθοδρόµηση στα του έτους 1960, ενώ ορισµένοι φοβούνται την περίπτωσιν να επιστρέψωμεν στις προ τηλεοράσεως εποχάς, οπότε πως θα βλέπωμεν Εξοχώτατε τον σεβντάν του Ονούρ, ταις βυζάραις της Χατούπ και το Πολύ Μπλα Μπλα; Η πρόταση της κυβερνώσης πλειοψηφίας για σχηµατισµό κυβερνήσεως εθνικής σωτηρίας διετυπώθη χωρίς επιτυχία διότι πρέπει να κρατήσομε και καμίαν πολύχρωμην χάντραν και καθρεπτάκιον εν'όψει των βαθυτέρων διεισδύσεων εις τους ιθαγενείς.


Ηδη η οικονοµική κρίση επιδεινώνεται από την κλιµακούµενη πολιτική αναµέτρηση. Η σήραγξ µοιάζει ατελείωτη.


Βεβαίως στις δηµοκρατίες αδιέξοδα δεν υπάρχουν, διότι ευτυχώς ακόμα διαθέτωμεν Τηλεόρασην και ποικιλίαν οθωμανικών σήριαλ. Διαθέτωμεν επίσης νέας παραγγελίας αερίων πρόκλησης μη οικειοθελούς συγκινήσεως και αρκετάς διμοιρίας χοίρων προς απλόχερον μοιρασιά των. Βεβαίως έχομεν και τας εκλογάς αλλά αυτές δεν θα δώσουν αυτοδύναµη κυβέρνηση διότι οι ιθαγενείς είναι λίαν αχάριστοι. Φεύ όμως, θα κάνωμεν την συγκυβέρνησην και θα υψώσομεν το κωλοδάκτυλον εις όσους απεργάζονται την επιστροφήν των εαμοβουλγαροσυμμοριτών. Η µεγάλη πλειοψηφία των πολιτών φαντασιώνεται έγκαυλος την συναίνεσιν διότι εβαρέθη πια τας αλλαξοκωλιάς και επιθυμεί πλέον μια κάποιαν παρτούζαν.


Αυτή είναι η κρυφή ελπίδα τους – διότι ουδείς πιστεύει πως µια µονοκοµµατική κυβέρνηση µπορεί µόνη να αντιµετωπίσει την καύλαν.


Εξοχώτατε, Εχετε τις ευθύνες του Ανωτάτου Άρχοντος, έστω και ψαλιδισµένες από τον Συνταγµατικό Νοµοθέτη που δεν προνόησε για τον Πρόεδρον παρά ρόλον υποκλιτού σημαιών παρελάσεων.


Οι πολίτες δικαιούνται να περιµένουν πρωτοβουλίες σας στις λίγες ηµέρες που αποµένουν, καθώς πιθανολογείται ότι η κρίση οσονούπω θα κορυφωθεί. Δεν τολμώμεν να ζητήσωμεν την οικειοθελήν σας πτώσιν εις την θάλασσαν μετά λίθου περί τω λαιμώ, διότι ο καιρός εψύχρανε και φοβούμασθε μήπως αρπάξετε -μη γένοιτω- καμίαν πούνταν. Ημπορείτε ωστόσο, εάν ευαρεστείσθε, να αποσυρθείτε εις κανένα άλλο Μέγαρον διότι οι καιροί ού μαινετοί και ο Μπουμπούκος βιάζεται σφόδρα να αναλάβει το χαρτοφυλάκιον της Προστασίας του Πολίτου."

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Δεν περιγράφω άλλο

Αυτά που βιώνουμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μας έχουν προκαλέσει γενική εξάντληση, ακόμα και στην ευλυγισία του λόγου. Μόλις είδαμε τα πρώτα μέτρα είπαμε: "είναι σκληρά". Οι φάπες άρχισαν να πέφτουν με ρυθμό ταχύτερο από αυτό που αντέχει η ένταση του λεξιλογίου. Ο λόγος δύσκολα μπορεί να κλιμακωθεί ανάλογα με τα μέτρα. "Είναι ανάλγητα, άθλια, ταξικά, ληστρικά". "Είναι ψεύτες, απατεώνες, αλήτες, κλέφτες, τσιράκια". Κάπου οι λέξεις εξαντλήθηκαν. Στην αναζήτηση μιας πιο ακραίας, πιο ταιριαστής λέξης σε κάθε νέα φάπα βρεθήκαμε να αναμασάμε τα ίδια, να φλερτάρουμε πια ανοιχτά με τις βλαστήμιες και την ανεξάντλητη ποικιλία του γηπεδικού συντακτικού. Συγκρατούμαστε, στις συναναστροφές ο λόγος ξεχειλώνει, κινείται ελεύθερα πέρα από τα όρια του αισθητικά αποδεκτού. Η γραφή ως τέκνο του λόγου ντρέπεται και ζηλεύει τον σεβάσμιο και αθυρόστομο πατέρα της.

Δεκαεννιά και είκοσι. Η κρισιμότερη απεργία των τελευταίων δεκαετιών. Η αποτυχία της θα σημάνει εξελίξεις που δικός μου λόγος δεν περιγράφει άλλο. Το λεκτικό μου οπλοστάσιο δεν έχει νέα αποθέματα. Ούτε μυστικά όπλα. Η επιτυχία της από την άλλη δεν θα σημάνει κάποια περιφανή νίκη. Ένα ύψωμα είναι που αν το πάρουμε στεκόμαστε, παίρνουμε μια ανάσα, ανασκουμπωνόμαστε και περιμένουμε. Ακόμα κι αν μαζευτεί ένα εκατομμύριο διαδηλωτών, ακόμα κι αν πέσει η κυβέρνηση τίποτα δεν θα έχουμε κερδίσει εκτός από χρόνο για ανάσες. Ο εχθρός έχει αστείρευτες, πολύχρωμες εφεδρείες, πράσινες, μπλε, γαλαζοπράσινες, πρασινόμαυρες, εμπριμέ, διαφανείς. Εκτός αν.

Εκτός αν πιστέψουμε στην αντεπίθεση. Όχι για να πετύχουμε την οπισθοχώρηση του εχθρού. Όχι για να τον τρομάξουμε· δεν τρομάζει. Δεν είναι ατρόμητος, είναι αναλώσιμος. Είναι μια Λερναία Ύδρα με αναλώσιμα κεφάλια. Μια αντεπίθεση που θα αποσκοπεί στην ισοπέδωση των οχυρών του, στο ξεθεμέλιωμα τους. Στο χτίσιμο νέων οικοδομών πάνω στα ερείπιά τους. Μια τέτοια αντεπίθεση θέλουμε. Ή μάλλον να αναδιατυπώσω την πρόταση: Θέλουμε μια τέτοια αντεπίθεση;

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Homo Triteknus Xezumius

Δυσκολεύομαι πλέον να εκφραστώ με "ευπρεπείς" όρους. Θα το παλέψω όμως.
Ο Βενιζέλος δήλωσε πως "το αφορολόγητο τοποθετείται στο μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο. Η προσαρμογή ορισμένων αφορολογήτων έπρεπε να είναι ανάλογη με τα ευρωπαϊκά δεδομένα και αφορά κυρίως τις τρίτεκνες και πολύτεκνες οικογένειες. Αυτοί είναι που υφίστανται το φορολογικό βάρος. Επεξεργαζόμαστε και θα παρουσιάσουμε με δημοσιονομικό κόστος ανεκτό, συγκεκριμένη λύση για τρίτεκνους και πολύτεκνους που θίγονται σήμερα από την νέα ρύθμιση για το αφορολόγητο όριο".
Μια βδομάδα -σκάρτη- πριν κατατέθηκε στη βουλή το φορολογικό νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο το κύριο φορολογικό βάρος θα σηκώσουν οι πάμφτωχοι των 7-8 χιλιάδων ευρώ και οι φορολογούμενοι με τρία και πλέον παιδιά. Για την ακρίβεια, τρίτεκνος με 20.000,00€ φορολογητέο εισόδημα που δεν θα πλήρωνε ευρώ με την αμέσως προηγούμενη κλίμακα, καλείται τώρα να πληρώσει 1.694,20€. Ή, αν υποθέσουμε πως είναι εργαζόμενος γραφείου, να υποστεί μείωση στο μισθό του, από 1.428,57€ σε 1.307,56€. Πρόκειται για μεταβολή εντός του ίδιου έτους, εντός πέντε μηνών για την ακρίβεια. Διότι αν π.χ. πάρουμε ένα τρίτεκνο των 30.000,00€ ετησίως, αυτός θα πλήρωνε 1.901,05€ φόρο με την κλίμακα που ίσχυε μέχρι 30/6/2011, 2.639,80€ με αυτή που ίσχυε μέχρι σήμερα και 4.550,70€ με την "προσαρμοσμένη στα ευρωπαϊκά δεδομένα". Άυξηση φόρου 239,38%! Κι αυτά βέβαια μόνο σε σχέση με την κλίμακα. Διότι αν ληφθούν υπόψη οι εξαερώσεις των φορολογικών ελαφρύνσεων μιλάμε πλέον για ωμή καταλήστευση των φορολογούμενων και ιδίως των προνομιούχων, όπως φαίνεται, τρίτεκνων και πολύτεκνων.
Όμως ο Βενιζέλος διαβεβαιώνει πως επεξεργάζεται λύσεις. Την Πέμπτη καταθέτει η κυβέρνηση το νομοσχέδιο και την επόμενη Τετάρτη επεξεργάζεται λύσεις.

Μνημείο κυβερνητικής φιλανθρωπίας αποτελεί η διατήρηση οφέλους εκατό γαμημένων (ουπς, απέτυχα) ευρώ από οποιουδήποτε ύψους καταβαλόμενα ενοίκια. Αν είχαν τρίχα αξιοπρέπειας θα το καταργούσαν ολοσδιόλου, δεν θα έπαιζαν με τα τρίευρα*.

*Τρίευρον: νόμισμα που εισάγεται παρά της τρόϊκας στον ορθόν των κυβερνητικών στελεχών για να κάνουνε βενιζέλ**.

**Βενιζέλ: παιχνίδι στο οποίο τροϊκανοί καβαλούν ζεμένο φορολογούμενο ο οποίος τους κουβαλάει γύρω-γύρω σε κυκλική ράμπα ενώ το κυβερνητικό στέλεχος κρατά το χρονόμετρο. Συνδυασμός καρουζέλ και μακριάς γαϊδούρας.

Περιττό μεν, αλλά ας προσθέσω πως έντεκα σχεδόν μήνες μετά τη γέννηση του τρίτου παιδιού ακόμα περιμένουμε τα "δημογραφικά κίνητρα"...

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Ο πολιτικός Παπαδιαμάντης (υποθήκες Α)






Γράφει ο Ελύτης στο "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"


"...όπου και να σας βρίσκει το κακό αδελφοί,

όπου και να θολώνει ο νούς σας,

μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό

και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα

θ'αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου...."



Θα επανέλθουμε στο Ελύτη και το Σολωμό,σήμερα όμως 100 χρόνια από το θάνατο του μια ματιά στην παραγνωρισμένη πολιτική πλευρά και γραφή του Παπαδιαμάντη η οποία εκπλήσει με την επικαιρότητα της .



"...Την πλιατσικολογίαν διεδέχθη η φορολογία και έκτοτε όλος ο περιούσιος λαός εξακολουθεί να δουλέυει δια την μεγάλην κεντρική γαστέρα,την ώτα ούκ έχουσαν.."


"....Και τι πταίει η γλαύξ,η θρηνούσα επί ερειπίων?Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια.Και τα ερείπια τα έπλασαν οι κυβερνήται της Ελλάδος..."


"...Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα έταζαν φούρνους με καρβέλια.."


"Το τέρας το καλούμενον Επιφανής....πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων,στοιχείων φθοροποιών ...τα οποία αποζώσιν εξ'αυτού....."


"..Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον...."


"...Αυτοί οι πολιτικοί,αυτοί οι βουλευταί,εκατέστρεψαν το έθνος,ανάθεμα τους.Κάψιμο θέλουν όλοι τους."


"...Άσε με και το ρωμαίικο είναι βρώμα.."





Αφορμή για αυτή την αναφορά ήταν τα "βαρόμετρα" που ΑΝ ΤΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ο δικομματισμός με 55%.Αυτός ο λαός λοπόν τι έχει ?βλακεία,αμνησία,τρόμο,ραγιαδισμό,συνενοχή ή όλα μαζί απέναντι στην νέα κατοχή?

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

"Friends are kind enough to help out with leftover food when they can"



"I spent 2 years and borrowed $25,000 to get an education. My school never prepared me to actually work in my field. I’m stuck applying to retail jobs and living in a friend’s bedroom. Soon, my car will break down and I will not be able to afford it. Sounds like I’m in the 99%."
Ξόδεψα 2 χρόνια και 25 χιλιάδες δολάρια για να σπουδάσω. Η σχολή μου, επί της ουσίας, δεν με προετοίμασε για δουλειά στον τομέα μου. Αναλώνομαι σε αιτήσεις για θέσεις πωλητή και ζω στην κρεβατοκάμαρα ενός φίλου. Σύντομα το αυτοκίνητό μου θα διαλυθεί και δεν θα μπορώ να το φτιάξω. Φαίνεται πως ανήκω στο 99%.

"I have a bachelors degree. I have $37,000 in college debt. I'm unemployed and cannot find work. At age 39, I am living in my mothers basement. I am the 99%."
Έχω πανεπιστημιακό πτυχίο. Χρωστώ 37 χιλιάδες δολάρια σε δάνειο σπουδών. Είμαι άνεργος και δεν μπορώ να βρω δουλειά. Στα 39 μου ζω στο υπόγειο της μητέρας μου. Είμαι στο 99%.

"I get naked for money because it's the only way I can get ahead. How did I end up here? I have my B.F.A... How can I repay my debts and save for the future when all of my wages from my $9-an-hour food service job go towards disgustingly high rent, outrageously inflated taxes, and out-of-pocket medical expenses? No insurance. No help from anyone. No future unless I sacrifice my dignity in the present. Should I go back to school and take out more debt on the off-chance that things will get better? I can’t even move back home because I don’t have one anymore. I am the 99% and I’m enraged."
Γδύνομαι έναντι αμοιβής γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να τα βολέψω. Πως έφτασα εδώ; Είμαι πτυχιούχος Σχολής Καλών Τεχνών. Πως να ξοφλήσω τα χρέη μου και να αποταμιεύσω όταν όλα τα μεροκάματα των 9 δολαρίων που βγάζω σερβίροντας πάνε κατευθείαν σε απαράδεκτα υψηλό ενοίκιο, εξωφρενικά φουσκωμένους φόρους και έκτακτα ιατρικά έξοδα; Χωρίς ασφάλιση. Χωρίς βοήθεια, από κανέναν. Χωρίς μέλλον, εκτός αν θυσιάσω στο παρόν την αξιοπρέπειά μου. Να επιστρέψω στις σπουδές μου και να χρεωθώ κι άλλο με τη χλωμή ελπίδα πως τα πράγματα θα καλυτερέψουν; Δεν μπορώ καν να επιστρέψω σπίτι μου, δεν έχω πια σπίτι. Είμαι το 99% και εξοργισμένη.

"It is a sad day in America when invading an innocent country to protect the interests of the elites is the only sure way I can think of to pay off all my student debt.
I would much rather Occupy Wall St than the Middle East.
I am the 99 percent."
Είναι μαύρη μέρα για την Αμερική όταν ο μόνος βέβαιος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ για να ξεπληρώσω το σπουδαστικό μου δάνειο είναι να εισβάλω σε μια αθώα χώρα για να προασπίσω τα συμφέροντα της ελίτ. Προτιμώ χίλιες φορές να καταλάβω τη Γουώλ Στρητ παρά τη Μέση Ανατολή. Είμαι το 99%

"I'm a college senior with $40,000 of debt. There are no jobs in my field. My toughest decision now is whether to sell drugs or my body. I am the 99 percent."
Είμαι τελειόφοιτος με χρέος 40 χιλιάδες δολάρια. Δεν υπάρχουν δουλειές στον τομέα μου. Η δυσκολότερη απόφαση που πρέπει να πάρω τώρα είναι αν θα πουλήσω ναρκωτικά ή το κορμί μου. Είμαι το 99%.

"I am a 21 year old mother of one. He is two months old. His father and I had a long distance relationship before he was born. We are forced to continue our long distance relationship becuase we can’t afford to live together. He is about to be laid off and I was forced to quit my job because I can’t afford childcare. I was forced to work throughout my pregnancy because I couldn’t afford not to. I was only offered ONE MONTH of  UNPAID maternity leave. If it wasn’t for medicaid, I would have no idea how I would have paid off my hospital bills. I am surviving off of what I have left of my savings .  I hope for a brighter future for my son.  I just want my family together.
I am the 99 % and I am fucking pissed."
Είμαι 21 ετών, μητέρα ενός παιδιού. Είναι δύο μηνών. Ο πατέρας του κι εγώ διατηρούμε σχέση εξ' αποστάσεως, ήδη πριν να γεννηθεί. Είμαστε υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε τη σχέση αυτή γιατί δεν αντέχουμε οικονομικά να ζήσουμε μαζί. Αυτός πρόκειται να απολυθεί κι εγώ αναγκάστηκα να παρατήσω τη δουλειά μου γιατί δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στα έξοδα φύλαξης του παιδιού. Αναγκάστηκα να εργάζομαι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου διότι δεν έβγαινα αλλιώς. Μου παραχωρήθηκε μόλις ένας μήνας άδειας μητρότητας άνευ αποδοχών. Χωρίς την Πρόνοια δεν έχω ιδέα πως θα κάλυπτα τις νοσοκομειακές δαπάνες. Ζω με ότι έχει μείνει από τις οικονομίες μου. Ελπίζω ο γιός μου να έχει ένα πιο αίσιο μέλλον. Το μόνο που θέλω είναι να είμαστε όλοι μαζί.
Είμαι το 99% και τα έχω πάρει άγρια.

We are the 99 percent αλλά έχουμε δρόμο ακόμα μέχρι να μετατρέψουμε τη στατιστική διαπίστωση σε πολιτική συνείδηση.
Το πρώτο βήμα, μοιραία, είναι η απελπισία και η οργή.
Το δεύτερο βήμα θα είναι η συνειδητοποίηση του υπευθύνου, όχι σαν ποσοστό (1%) αλλά σαν σύστημα.
Το τρίτο βήμα θα είναι η επανεφεύρεση της συλλογικότητας.
Το τέταρτο βήμα θα είναι η ταξική συσπείρωση.
Το πέμπτο βήμα θα συνοδευτεί με τους επιθανάτιους ρόγχους του καπιταλισμού.

Δεν μπορείς να φτάσεις από το πρώτο στο πέμπτο χωρίς να διασχίσεις τα υπόλοιπα. Δεν μπορείς να στηρίζεις ελπίδες σε ουρανοκατέβατες ανατροπές. Είσαι αναγκασμένος να περιμένεις αυτόν που ονειρεύεται καπιταλισμούς με ανθρώπινο πρόσωπο να περάσει στο δεύτερο βήμα. Είσαι όμως υποχρεωμένος να προσπαθήσεις να τον πείσεις.

(Updated και μεταφρασμένο)