Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Καλή Ανάσταση

Η ουσία των Παθών και της Ανάστασης δεν είναι βέβαια στα βάσανα που γεννά η βία ούτε στην αποτίναξη του ζυγού της. Περισσότερο αφορά στα ψυχικά πάθη γι'αυτό και η Ανάσταση ταυτίζεται με την λυτρωτική προοπτική. Όχημά της αποτελεί η σαρκική ανάσταση αλλά η ποίηση δεν μεθερμηνεύεται με υποσημειώσεις. Με την έννοια αυτή η Ανάσταση και η σωτηρία της ψυχής αν και κατ'εξοχήν θρησκευτικοί όροι αποτελούν πάνδημο ανθρωπιστικό ζητούμενο, πέρα από τυχόν προσδοκίες για αιώνια ζωή. Ζούμε στην εποχή που η συλλογική συνείδηση που έχει καλλιεργήσει ο "δυτικός πολιτισμός", όσο τουλάχιστον μπορεί να οριστεί μια τέτοια έννοια ως ενιαία, έχει απορρίψει τις μη ορθολογικές και επιστημονικά τεκμηριωμένες θεωρίες. Το ορθολογικό βέβαια κάθε φορά ορίζεται από τις κυρίαρχες αντιλήψεις, γι'αυτό και είναι σχετικώς ορθολογικό. Μέσα πάντως στο σχετικό αυτό πλαίσιο συμπεραίνει κανείς με μια πρώτη ανάγνωση πως δεν μπορεί να ελπίζει σε επέκεινα παρά μόνο σε νυν. Δεν βλάπτει λίγη κυνικότητα αρκεί τελικά να μην μας στερεί τη δυνατότητα να βλέπουμε λίγο παρακάτω από την επιδερμίδα μας.
Ανεξάρτητα του αν ο Χριστός ήταν υπαρκτό ή όχι πρόσωπο, άνθρωπος ή θεός, και αν τα Ευαγγέλια αποτελούν το δρόμο για την σωτηρία ή αν πρόκειται για μυθολογικές συνθέσεις ευσεβών πόθων θεωρώ πως η ουσία βρίσκεται στην πνευματική διάσταση της κληρονομιάς. Ειδικότερα στο βαθμό που αυτή χρησιμοποιεί την τέχνη για να προσεγγίσει τον άνθρωπο, τόσο την εικαστική όσο, ακόμα περισσότερο, την ποίηση. Οι οποίες μέσα από την ορθόδοξη παράδοση έχουν προσεγγίσει το θείο, όπως κι αν το ορίζει κανείς, με τρόπο θαυμαστό. Πλησιάζοντας τον Θεό στον άνθρωπο, κάτι που με πολύ διαφορετικό τρόπο επιχειρούσε και η αρχαιοελληνική θρησκεία. Κι αν ίσως αυτά δεν αρκούν για να αγγίξει ο άνθρωπος την αιωνιότητα αφού η λογική μας απορρίπτει μια τέτοια προοπτική, αρκούν για να αγγίξουμε τον εαυτό μας. Πράγμα που καμιά φορά είναι πιο δύσκολο κι απ' την ίδια την αιωνιότητα.
Καλή Ανάσταση.


Ο Βυζαντινός χορός "Τρόπος" σε ύμνους της "Κυριακής των Βαΐων, της Μεγάλης Εβδομάδας και της Κυριακής του Πάσχα.
Πρώτο εκ των δέκα διαθέσιμων σχετικών βίντεο.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Τι σχέση έχει ο Πάγκαλος με τη Μεγάλη Δευτέρα;

Υπάρχει ένα πασίγνωστο σάϊτ οι πληροφορίες του οποίου έχουν περίοπτη θέση σε πολλές ενημερωτικές σελίδες. Ενημερώνει καθημερινά για τα κύρια ονόματα που εορτάζουν. Θέλοντας και μη, με το που ανοίγω τον υπολογιστή το μάτι μου πέφτει πάντα εκεί -είναι στο μέσο της σελίδας iGoogle- και ενημερώνομαι ότι σήμερα π.χ. γιορτάζει ο Παφνούτιος κι ο Σιγμούνδος, αύριο η Βουτφέρνη, ο Βουτφέρνης κι Βούτφης αλλά μεθαύριο "δεν υπάρχει κάποια γιορτή ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ γνωστή" σαν τις προαναφερθείσες. Σήμερα λοιπόν αναφέρει: "Μ.Δευτέρα, Πάγκαλος". Αν έγραφε "πάγκαλος Μ.Δευτέρα" θα έλεγα ότι πρόκειται για επίθετο κι όχι για κύριο όνομα. Αλλά, γαμώ το κέρατό μου, υπάρχει κανείς που να ονομάζεται Πάγκαλος; Ή μήπως επικαιροποιήθηκε το εορτολόγιο από τίποτα τσαχπίνηδες συναξαριστές και κάθε μέρα του μεγαλοβδόμαδου θα "γιορτάζουμε" κι από ένα πρωτοκλασσάτο στέλεχος της ελέω θεού κυβερνήσεώς μας; Πάντως σε μια τέτοια περίπτωση θεωρώ ότι αδικείται κατάφωρα ο Πάγκαλος από τη σειρά μνημόνευσης.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Τρεις σπασμένοι καθρέφτες

O καθρέφτης του Δημήτρη Λάγιου, είκοσι χρόνια από τον πρόωρο χαμό του οποίου συμπληρώθηκαν πριν τέσσερις μέρες.


Ο καθρέφτης του Φοίβου Δεληβοριά


Ο καθρέφτης του Αλκίνοου Ιωαννίδη

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Τζόγος με αλλουνού την τσέπη

Ο υπουργός εσωτερικών Ραγκούσης με μπόλικη δόση πασοκικού χιούμορ δήλωσε σήμερα πως "το κλειστό επάγγελμα του συμβασιούχου του δημοσίου άνοιξε". Συμπλήρωσε δε πως "η κυβέρνηση, 18 μήνες τώρα, δεν έκανε ούτε θα κάνει καμία έμμεση ή άμεση πελατειακή πρόσληψη. Και θα προασπίσει το πολύτιμο κεκτημένο αξιοκρατίας για τη Δημόσια Διοίκηση και τη χώρα". Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα προασπίσει λοιπόν την αξιοκρατία! Αυτό κι αν είναι μετάλλαξη. Φυσικά το μάρμαρο της (λεκτικής) μεταστροφής του ΠΑΣΟΚ από κυβερνητικό κόμμα που έχει καταρρακώσει κάθε έννοια αξιοκρατίας σε κόμμα που την προασπίζει θα το πληρώσουν όπως πάντα άλλοι. Ακόμα κι αν δεχτούμε σαν υπόθεση εργασίας ότι όλοι οι συμβασιούχοι του δημοσίου είναι τοποθετημένοι με αναξιοκρατικά κριτήρια, πράγμα που σίγουρα σε κάποιο βαθμό ισχύει, αυτοί θα πληρώσουν το λογαριασμό κι όχι οι έμποροι υποσχέσεων.
Βέβαια το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για να πει τα αυτονόητα αλλά για να διατυπώσει μια απορία μου επ'ευκαιρία της αναφοράς σε κλειστά επαγγέλματα που ανοίγουν.
Το κλειστό επάγγελμα του τζογαρίσματος των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων με αποτέλεσμα την εξαφάνισή τους στον χρηματιστηριακό καιάδα, πότε θα ανοίξει να παίξουμε κι εμείς λίγο;
Σημειώνω πως ο διοικητής του ΙΚΑ παρουσίασε στοιχεία για το 2010 στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής σύμφωνα με τα οποία οι απώλειες της χρονιάς έφτασαν το 1 δισ.ευρώ λόγω της μείωσης του χαρτοφυλακίου του σε μετοχές και αμοιβαία κεφάλαια. Και ο κατήφορος συνεχίζεται.

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Οι εθελοντές ήρωες είναι χρησιμότεροι νεκροί

Τα διεθνή ΜΜΕ συνεχίζουν να ασχολούνται με την πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα. Μοιραία είναι απολύτως αδύνατο να μην αγγίξουν τις ευθύνες της ιδιοκτήτριας εταιρείας TEPCO, το κάνουν βέβαια με τρόπο επιφανειακό.
Τα υψηλόβαθμα στελέχη της TEPCO προσεγγίζονται μέσα από μια σουρεαλφολκλορική οπτική. Λες και πρόκειται για τα σύγχρονα ανάλογα των σαμουράϊ τα ΜΜΕ τα έχουν χρωματίσει με μια πινελιά κλισέ τραγικότητας, ο κόσμος κρατά την ανάσα του, οι δακρυσμένοι τεχνοκράτες σκύβουν τα κεφάλια, όλοι περιμένουν να δουν σε ζωντανή σύνδεση το πρώτο δημόσιο χαρακίρι με χαρτοκόπτη.
Μέσα στα χαλάσματα παλεύουν με το ραδιενεργό φάντασμα πενήντα εργαζόμενοι, οι υποψήφιοι για χολιγουντιανή αξιοποίηση "πενήντα της Φουκουσίμα". Μια χούφτα εργαζόμενοι που υποθηκεύουν καθημερινά πανάκριβα τις ζωές τους έναντι πλουσιοπάροχου μιντιακού καραμελώματος. Οι "ήρωες" είναι απολύτως απαραίτητοι, αν είναι να πεθάνουν τόσο το καλύτερο για το πήξιμο της "ηρωϊκής" καραμέλας. Σ' αυτή τη συνταγή τουλάχιστον. Γιατί ας πούμε κάτι άλλοι πρόσφατοι ήρωες, οι 33 παγιδευμένοι μεταλλωρύχοι της Χιλής, έπρεπε πάσει θυσία να επιζήσουν. Αυτοί όμως ήταν πρωταγωνιστές ενός κλειστοφοβικού θρίλερ με live τηλεοπτική κάλυψη, στο οποίο δε βρέθηκαν ως εθελοντές αλλά ως άμεσα θύματα. Σε τέτοια θρίλερ απαιτούνται επιζώντες και δεν περισσεύουν οι αναλώσιμοι κομπάρσοι. Ενώ στο γιαπωνέζικο θρίλερ προηγήθηκαν 12.000 νεκροί και 15.500 αγνοούμενοι, θύματα ενός θεαματικού σεισμού κι ενός θεαματικότερου τσουνάμι. Αν έσκαγε και κανας μετεωρίτης τα διεθνή ΜΜΕ θα έφταναν σε ηδονική κορύφωση. Εξάλλου υπάρχει ο ιερός σκοπός του περιορισμού της εκλυόμενης ραδιενέργειας, ένας κίνδυνος υπαρκτός που στα σπλάχνα του αργολιώνουν οι πενήντα Ιφιγένειες της γιαπωνέζικης εργατικής τάξης. Εθελοντές πάντα, τονισμένο, να μη χωρά αμφιβολία. Η ηρωοποίησή τους θα ξεπλύνει φτηνά τα εγκλήματα του καπιταλισμού. Θα συγκαλύψει πως το δίπτυχο "πιο φτηνά-πιο αποδοτικά" σκοτώνει τους εργαζόμενους όλων των αποχρώσεων και εξαντλεί τη δικαίωσή τους σε δακρύβρεχτα αφιερώματα περιστοιχισμένα με πανάκριβο διαφημιστικό χρόνο.

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Χάσμα γενεών

Κάθε πρωί πηγαίνω την κόρη μου, τη "μεγάλη", στο νηπιαγωγείο. Το νηπιαγωγείο βρίσκεται μέσα σ'ένα σύμπλεγμα σχολείων με δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Την ίδια ώρα καταφτάνει μαζικά η πιτσιρικαρία των μεγάλων τάξεων του δημοτικού μέχρι και τα λυκειόπαιδα, τα μικρότερα συνήθως έρχονται συνοδευόμενα. Είναι δεδομένο πως αλλάξανε οι εποχές σε σχέση με τότε που ήμουν κι εγώ γυμνασιόπαις, ίσως πάλι να παίζει ρόλο η ηλικιακή γωνία από την οποία τα παρατηρώ τώρα. Νομίζω πάντως πως τότε τα γυμνασιόπαιδα είμασταν πιο κοντά στο δεύτερο συνθετικό της λέξης. Δεν εξιδανικεύω την εποχή που ήμουν μαθητής εις βάρος της σημερινής. Ίσως μάλιστα να ζηλεύω τα σημερινά παιδιά, οι συμμαθήτριές μου στο γυμνάσιο ήταν κοριτσάκια, μόνο η Έυη Α. είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί τη δύναμη του φύλου της και να την αξιοποιεί στην κατεύθυνση της συγκέντρωσης της προσοχής των αγοριών. Τα κορίτσια σήμερα πάνε στο γυμνάσιο έχοντας πλήρη επίγνωση της δύναμης αυτής, αυτό τουλάχιστον φαίνεται από την εικόνα τους και τη συμπεριφορά τους. Ακόμα όμως και σε κορίτσια των τελευταίων τάξεων του δημοτικού εντοπίζει κανείς σήμερα την βιασύνη να απεκδυθούν απ' την αφυλία της παιδικότητας. Τέτοια βέβαια είναι τα σημερινά πρότυπα, εκβιάζουν την πρόωρη ωρίμανση με σαχλαμάρες τύπου "Πάττυ". Μα όσο και να το μαλάξεις το άγουρο πράσινο ροδάκινο δεν κοκκινίζει, το πολύ πολύ να μαυρίσει κατευθείαν. Κι αυτό ίσως εξηγεί σε κάποιο βαθμό το γεγονός πως πολύ συχνά σε κάποια από τα κοριτσάκια που πηγαίνουν στολισμένα, ακόμα και βαμμένα στο σχολείο διακρίνω ένα ύφος ξιπασιάς, τόσο αταίριαστο με την ηλικία τους και τη δροσεράδα τους.
Ίσως πάλι να φταίει που ήμουν τόσο παιδί και δεν έπαιρνα χαμπάρι απ' τα μηνύματα της Εύης Α.!