Είναι κουτό να φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να επηρεάσει στις εκλογικές επιλογές με μερικές αναρτήσεις ακόμα και μια θείτσα εκατονδεκαπέντε ετών με προχωρημένο αλτσχάϊμερ. Κανένας προσγειωμένος άνθρωπος εξάλλου δεν φαντάζεται ότι οι εκλογές μπορούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματά του ή της χώρας. Ωστόσο δεν μπορώ να μην κάνω το μίνι εκλογικό μου "διάγγελμα". Όπως δεν μπορώ να μην ανάψω αυτό το τσιγάρο ή να μην βλαστημήσω στη θέα των πρασινομπλέ πολιτικάντηδων ακόμα κι αν μ' ακούν τα παιδιά μου. Μπορεί οι εκλογές να μην δίνουν λύσεις, μπορούν όμως να κουβαλήσουν μηνύματα. Κι ένα μήνυμα κατακραυγής μπορούν να το δώσουν μέσα στην κάλπη ακόμα κι αυτοί που αποφεύγουν τα ενεργητικά μηνύματα, αυτά που στέλνονται από την άσφαλτο, τις διαδηλώσεις και τις απεργίες.
Μαύρο στους εκβιαστές, τους λωποδύτες με το προκάτ χαμόγελο, τους επαγγελματίες ψεύτες, τους εμπόρους ελπίδων, σ΄όλο το σκυλολόϊ που είναι κομμάτι της συλλογικής κουλτούρας που εμείς χτίσαμε. Εμείς τη χτίσαμε, εμείς πρέπει να τη γκρεμίσουμε. Αύριο μας περιμένουν τα χειρότερα. Δεν είναι κινδυνολογία, δεν είναι πια. Στο προηγούμενο χρονικό διάστημα γκρεμίσαν εργατικές κατακτήσεις αφού πρώτα τις πασάλειψαν με ρετιρολογίες και συντεχνιολογίες. Το επόμενο στάδιο περιλαμβάνει πρώτα και κύρια την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των συλλογικών συμβάσεων. Την διάλυση του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας ή των αρμοδιοτήτων του. Την παράδοση των μισθών στην ελευθεριότητα των εργοδοτών. Δεν πετώ στα σύννεφα να ελπίζω ότι ένα εκλογικό μήνυμα, ακόμα κι αν είναι ισχυρό, μπορεί να αντιστρέψει την πορεία προς τον εργασιακό μεσαίωνα. Πιστεύω όμως ότι είναι πια ζήτημα αξιοπρέπειας του εργαζόμενου λαού, όσης τουλάχιστον έχει μείνει. Τις αυτοδιοικητικές εκλογές οι ίδιοι οι κυβερνώντες με τα εκβιαστικά διλήμματά τους τις μετέτρεψαν σε πλάστιγγα μέτρησης της αξιοπρέπειάς μας. Οφείλουμε να απαντήσουμε και δεν επιτρέπεται να μας φοβίζει το ενδεχόμενο προκύρηξης πρόωρων βουλευτικών εκλογών.
Την αποχή την αντιλαμβάνομαι μεν ως μέθοδο άρνησης συμμετοχής στο βρώμικο σκηνικό που μας έβαλαν με το ζόρι να παίζουμε τον Χατζηαβάτη, ως συνειδητή πράξη είναι ξεκάθαρα πολιτική. Καταλαβαίνω και την άρνηση πολλών να καταμετρηθούν ως κοπάδι σε κομματικά μαντριά ή μετακινούμενες μάζες ψηφοφόρων. Πιστεύω όμως ότι το μήνυμα της αποχής τελικά αποσιωπείται από τα επικοινωνιακά επιτελεία του συστήματος ενώ η μείωση της εκλογικής επιρροής των κομμάτων εξουσίας συνεπεία της αύξησης άλλων μοιραία κάνει κρότο. Αυτός ο κρότος πρέπει να είναι εκκωφαντικός, ίσως τότε παγώσει κάποια σχέδια, αυτή είναι η πεποίθηση μου, ίσως κι η αυταπάτη μου. Εκτός από τα κόμματα εξουσίας και τους ιλλουστρέ φασίστες υπάρχουν κι άλλες επιλογές, σ' όλα τα κόμματα της αριστεράς, ακόμα και της πιο αναπαυτικής, υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν να σταθούν έστω κι ως ταχυδρόμοι της οργής προς την εξουσία. Ας βάλουμε και μια φωνή επιτέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου