Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Καλότυχο το 2011!

 Να είναι όλοι οι αγαπημένοι μας καλά κι εμείς εδώ του χρόνου τέτοια εποχή, γεροί και πιο βέβαιοι για το μέλλον.

Κωνσταντίνος Παρθένης, "Ελιές"

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Είμαστε όλοι αναλώσιμοι

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΠΑΝΑΤΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ & ΟΙΚΙΑΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Γ.ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 48β   ( 320 γραφείο - 3ος όροφος )  ΤΗΛ.ΦΑΞ: 210-8221083
(Ανοιχτά κάθε  Τρίτη –Πέμπτη από 10,30 έως 4 ).

Σελίδα: pekop.wordpress.com  Email.pekop1999@gmail.com   Κινητά: 6978865730 - 6978844725.

Αθήνα:  23-12-2010
Εργατική δολοφονία
μέσα στο ίδιο το υπουργείο εργασίας!

  • Ο εργασιακός μεσαίωνας δεν έρχεται, είναι εδώ!
  • Η εργοδοτική και κρατική βαρβαρότητα δεν έρχεται, είναι εδώ!
  • Οι εργατικές κατακτήσεις και οι εργασιακές σχέσεις δεν κινδυνεύουν, έχουν ήδη καταργηθεί!
    Η δουλική κυβέρνηση της τρόικας δεν νομοθετεί μόνο στο προσκήνιο της κατοχικής βουλής την κατάργηση των δικαιωμάτων της σταθερής εργασίας.
   Μέσα από το παρασκήνιο και το «βαθύ κράτος» των υπουργείων με τη συνενοχή της ανώτερης υπαλληλικής καμαρίλας (που μαζί τα έτρωγαν και συνεχίζουν να τα τρώνε) έχουν μετατρέψει τους εργαζόμενους έλληνες και μετανάστες σε αναλώσιμο υλικό!
   Ο Ασίζ Εμάντ μετανάστης εργάτης από την Αίγυπτο, πατέρας τεσσάρων παιδιών καθαρίζοντας τα τζάμια του υπουργείου εργασίας στα κτήριο της Κοραή 4 έπεσε από τον τρίτο όροφο και σκοτώθηκε.
   Τον συνέλεξαν πολτοποιημένο προχθές το μεσημέρι της Κυριακής 19 Δεκέμβρη.
   Ο θάνατος του Ασίζ όμως δεν θεωρήθηκε σοβαρό γεγονός από τον υπεύθυνο Γενικό Γραμματέα διαχείρισης κοινοτικών και άλλων πόρων για να δημοσιοποιηθεί.
   Αντίθετα μπήκαν μπροστά οι μηχανισμοί για να αποσιωπηθεί η υπόθεση και να μην αναδειχτούν οι τεράστιες ευθύνες της «ευαίσθητης» υπουργού Κατσέλη, και του πρώην υπουργού της «συμμαχίας των προθύμων» Λοβέρδου, για το μαύρο εργασιακό καθεστώς που έχουν δομήσει μέσα στο ψευδεπίγραφο υπουργείο τους που υποτίθεται προστατεύει την εργασία!
   Θα έμενε μάλιστα πράγματι στο σκοτάδι η εγκληματική συνενοχή τους αν δεν παρενέβαιναν εργαζόμενοι  από τους συνδέσμους του σωματείου του ΜΟΔ που δουλεύουν στο χώρο.
Τα ερωτήματα που μπαίνουν είναι αμείλικτα:
    -Πως βρέθηκε ο εργαζόμενος να δουλεύει εκεί την Κυριακή, ενώ η υπηρεσία είναι κλειστή και η σύμβαση που έχουν υπογράψει με την εργολαβική εταιρεία αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά ότ騻ο καθαρισμός γίνεται μόνο από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή από τις 4 μέχρι τις 9 το απόγευμα»!
    -Ποιος έδωσε κλειδιά στον άτυχο εργάτη αφού το θυρωρείο του κτηρίου παραμένει κλειστό το σαββατοκύριακο;
    -Γιατί δεν υπάρχει παρουσιολόγιο για να υπογράφουν οι καθαρίστριες και καθαριστές που δουλεύουν στο υπουργείο; Σημειώνουμε ότι παρόμοιο αίτημα από την ΠΕΚΟΠ απορρίφτηκε τελευταία στιγμή από το Λοβέρδο.
    -Ποιος ελέγχει τους εισερχόμενους στη Γενική Διεύθυνση του Υπουργείου;
    -Υπάρχουν εργαζόμενοι που δηλώνονται ότι δουλεύουν στο συνεργείο καθαρισμού αλλά απασχολούνται σε άλλες υπηρεσίες της διεύθυνσης του Υπουργείου;
    -Πόσοι εργαζόμενοι έμειναν και υποχρεώνονται να καθαρίζουν το κτήριο μετά τις περικοπές του ανεκδιήγητου Λοβέρδου;
    -Ποιος «ομφάλιος λώρος» συνδέει δουλέμπορους, εργολάβους, υπουργούς και διευθυντική καμαρίλα των κρατικών εταιρειών;
   
    Συναδέλφισσες και συνάδελφοι: Πρόπερσι τέτοιες μέρες είχαμε τη βάρβαρη επίθεση κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα. Οι ένοχοι εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας.
   Φέτος κλαίμε  τον συνάδελφο Ασίζ τραγικό θύμα της εργοδοτικής και κρατικής ασυδοσίας.
Ζητάμε την ενεργή συμπαράστασή σας για:
·         Να αποκαλυφτούν, να στιγματιστούν και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι.
·         Να αποβληθούν οι εργολάβοι δουλέμποροι από τις ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις.
·         Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας.
·         Να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στη ζωή και στο μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
·         Να αυτοοργανωθούμε και ενωμένοι να αντιδράσουμε και να αγωνιστούμε.

Κάτω η κυβέρνηση της Τρόικας και η πολυποίκιλη
«συμμαχία των προθύμων» που τη στηρίζουν.

Συγκέντρωση έξω από το κτήριο της Κοραή 4 την Τετάρτη 29 Δεκέμβρη  στις 18.00

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Η διοίκηση της ΠΕΚΟΠ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Πτήση με ανταπόκριση

Η ανεκτικότητα, η παθητικότητα και η συγχώρεση είναι θαυμάσιες αρετές αν θες να κλείσεις εισιτήριο για τον επουράνιο Παράδεισο, η πτήση όμως έχει πρώτα ανταπόκριση στην επίγεια Κόλαση.

Βρε μπας και δεν είμαι στο πνεύμα των Χριστουγέννων;

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Όποιος τον ψηφίσει να θυμάται τον Κωστή

Απόψε τα μεσάνυχτα ψηφίζεται με ονομαστική ψηφοφορία ο προϋπολογισμός του 2011. Παρακολουθώντας μερικά αποσπάσματα των συζητήσεων των τελευταίων ημερών στη Βουλή είδα διάφορους βουλευτάδες να χαϊδολογούν την κυβέρνηση με τον πατροπαράδοτο πασοκικό γλοιώδικο τρόπο και να σαλιαρίζουν με την -κατα φαντασίαν-προοπτική της εξόδου από την κρίση που θα δώσει η κυβερνητική πολιτική. Ποιος μαλάκας είναι δυνατόν να πήγε και να τους ψήφισε αυτούς; (ρητορική η ερώτηση, παρακαλώ να μην ακούσω κανα "εγώ"). Αυτά τα ζώα απόψε θα ψηφίσουν τον προϋπολογισμό της ξεφτίλας και τα άλλα ζώα της ΓΣΕΕ φρόντισαν να εξαντλήσουν την αντίθεσή τους σε μια τρίωρη στάση εργασίας δώδεκα με τρεις. Μέσα μεταφοράς σήμερα δεν έχει κι έτσι οι συγκεντρώσεις, ακόμα και του ΠΑΜΕ, δεν ξεπέρασαν τις μερικές χιλιάδες ανθρώπων.

Ποιος είναι για διανυκτέρευση έξω απ' τη Βουλή απόψε;

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Τα "εγκλήματα του κομμουνισμού" και άλλες μαλακίες για να τρώμε το φαΐ μας

Οι υπουργοί εξωτερικών έξι χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ανήκαν κάποτε στο ανατολικό μπλοκ ζητούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή την διαμόρφωση κοινής ευρωπαϊκής θέσης για τα "εγκλήματα του κομμουνισμού". Προτείνουν μεταξύ άλλων την άσκηση ποινικής δίωξης κατά όποιων "δικαιολογούν, αρνούνται ή υποβαθμίζουν τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων".
Ήδη από τις 14 Δεκεμβρίου του 2005 η πολιτική επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησε σχέδιο απόφασης με τίτλο "Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων" το οποίο οδήγησε στο ψήφισμα της ολομέλειας με αριθμό 1481 της 26 Ιανουαρίου 2006. Τότε το ψήφισμα συγκέντρωσε τις θετικές ψήφους 85 μελών του Συμβουλίου έναντι 50 αρνητικών και 11 λευκών. Από τα υπόλοιπα 315 μέλη απείχαν τα 169. Η απόφαση δεν συγκέντρωσε τα 2/3 των ψήφων και δεν εισήχθη προς συζήτηση στο Συμβούλιο Υπουργών. Φαίνεται όμως πως η ανάγκη των χατζηαβάτηδων του καπιταλισμού να ξεμπερδέψουν με τον εκλιπόντα -υποτίθεται- "κομμουνιστικό κίνδυνο" αναζωπυρώνει διαρκώς την αντικομμουνιστική εκστρατεία και επιταχύνει το κυνήγι μαγισσών με ευρωδημοκρατικές διαδικασίες. Πρόθεσή τους φυσικά δεν είναι μόνο να κάνουν ιστορικές αναδρομές αλλά μάλλον να ετοιμάσουν τα λευκά κελιά του αύριο. Η εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό δεν είναι απλά μια βρώμικη μεθόδευση σπίλωσης του κομμουνισμού, η σχετική φιλολογία αναπτύχθηκε αμέσως μετά την πτώση των καθεστώτων των ανατολικών χωρών και αναπτύσσεται επιθετικά. Ενδεικτική πάντως της έγνοιας των αυτόκλητων δικαστών είναι η κάτωθι παράγραφος του επεξηγηματικού μνημονίου της απόφασης: "Φαίνεται ότι σε ορισμένες χώρες είναι ζωντανό ακόμα ένα είδος νοσταλγίας για τον κομμουνισμό. Αυτό το γεγονός δημιουργεί τον κίνδυνο ο κομμουνισμός να κερδίσει την εξουσία στη μία ή στην άλλη χώρα".
Μπροστά σ'αυτά που μας ετοιμάζουν οι ευνομούμενες καπιταλιστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες μας πρέπει να τοποθετήσουν έναν κακομούτσουνο μπαμπούλα με σκουριασμένο κονσερβοκούτι για αντιπερισπασμό. Σήμερα οδηγούν τον πληθυσμό στην φτώχεια και την εξαθλίωση, γκρεμίζουν στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα, μοιράζουν δημόσιο χρήμα στους εργοδότες για να καταπολεμήσουν τάχα την ανεργία, εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα χωρών σε χρηματοοικονομικά τραστ μαφιόζων κι όλα αυτά με την πολύτιμη συνδρομή μιας καθολικής προπαγανδιστικής εκστρατείας των διαπλεκόμενων ΜΜΕ. Η κερδοφορία είναι η υπέρτατη θεά, στο βωμό της οποίας οφείλουμε όλοι να αφιερώσουμε κανα χέρι ή κανα πόδι γιατί αλλιώς θα μας κατασπαράξει ολόκληρους το τέρας της ύφεσης. Τελικά υπάρχει καμία διαφορά με τη δουλεία; Αλλά, όλα για όλα, ο κομμουνισμός είναι ο απάνθρωπος. Μας έχουν κάνει να νιώθουμε μονίμως υποχρεωμένοι να απολογούμαστε για τις όποιες ατέλειες των κομμουνιστικών καθεστώτων αλλά μέχρι εδώ, κάποτε πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση!
Αργά η γρήγορα θα ξαναγίνει παράνομο να είναι κανείς κομμουνιστής. Αργά η γρήγορα θα μπουζουριαστεί ο πρώτος μπλόγκερ που θα αμφισβήτησει την ύπαρξη των "εγκλημάτων του κομμουνισμού" μετά τη ψήφιση κάποιου νόμου που θα ακολουθήσει υποχρεωτικά κάποια ευρωπαϊκή ντιρεκτίβα. Το χειρότερο δε είναι ότι δεν θα ασχοληθεί κανείς, αφού οι διαστρεβλωτικές ικανότητες του συστήματος είναι πανίσχυρες. Ο καπιταλισμός αλλάζει μακιγιάζ, στο νέο του λουκ κυριαρχούν οι μαύρες σκιές. Δεν αρκεί να τον ξεβάψουμε, πρέπει να τον ξεκάνουμε.

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Τέτοια εύσημα να μας λείπουν

Δεν μπορώ να τα καταπιώ τα εύσημα του υπουργού "προστασίας του πολίτη" Χρήστου Σάμινα στο ΚΚΕ με τίποτα. Ο υπουργός τα πήρε στο κρανίο που γρατσουνίστηκε το καλλίγραμμο κρανίο ενός πολίτη σαν τον Κ.Χατζηδάκη και τά'βαλε με το ΣΥΡΙΖΑ, την είχαν δοκιμάσει την τακτική κι άλλοι πρώην συνάδελφοί του με επιτυχία. Οι διαδηλωτές βέβαια δεν εμπίπτουν στην κατηγορία του πολίτη, αυτών τα κρανία μπορούν να ανοίγουν ελεύθερα.
Σύντροφοι καλή η συζήτηση περί οπορτουνισμού και καινών διαμονίων αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως φτάσαμε να μας θεωρούν τα ήσυχα παιδιά του συστήματος. Μήπως όταν η περιφρούρηση δεν στρέφεται κατά του καθεστώτος στρέφεται τελικά εναντίον μας; Πως γίνεται τη μια να κάνουμε πόλεμο στις μπουκαπόρτες με τους λιμενόμπατσους για να στηριχτεί η απεργία των ναυτεργατών και την άλλη να μας θωπεύει ο υπουργός των ΧουντοΜΑΤ;

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Συζητώντας για το μεταπεργιακό κλίμα

Υπάρχει σήμερα διάχυτη στα μπλογκ μια ενθουσιώδης αποτίμηση της χτεσινής απεργιακής κινητοποίησης και πορείας με την οποία δεν συμφωνώ απόλυτα. Διαβάζω εκτιμήσεις περί 150 έως 200 χιλιάδες διαδηλωτών τις οποίες θεωρώ υπεραισιόδοξες. Ο κόσμος ήταν πολύς αλλά νομίζω ότι ο πήχυς των απαιτήσεων θα έπρεπε να έχει ανέβει πολύ ψηλότερα. Τόσο από το προηγούμενο της τεράστιας διαδήλωσης του Μαίου όσο, περισσότερο, από την αγρίως κλιμακούμενη αντεργατική κυβερνητική πολιτική. Απεργία βέβαια δεν είναι μόνο η πορεία, η απεργία δεν εξαντλείται στο "επικοινωνιακό" κομμάτι αλλά πρωτίστως στην μάχη που δίνεται στους χώρους εργασίας, τους ιδιωτικούς κυρίως, ώστε αυτοί να παραμείνουν κλειστοί και το προσωπικό να απεργήσει. Πόσο μάλλον που οι καιροί είναι δύσκολοι και ο ιδιωτικός υπάλληλος ή ο εργάτης, καλώς ή κακώς, αποφεύγει τα ρίσκα. Σ'αυτή την κατεύθυνση είναι χρήσιμες οι παραστάσεις απεργιακών επιτροπών του ΠΑΜΕ στους χώρους δουλειάς και οι όποιες διαμαρτυρίες υπερασπιστών της ελευθερίας στην απεργοσπασία μπορούν κατατεθούν ως παραδείγματα εθελοδουλείας στη συζήτηση περί έννοιας της ελευθερίας. Γι'αυτό το λόγο θεωρώ ότι οι πρόσφατες πολυήμερες απεργίες των ναυτεργατών με την ενεργητική στήριξη του ΠΑΜΕ είχαν μεγαλύτερη σημασία για το κίνημα απ' ότι μια γενική μονοήμερη απεργία με την ευλογία της κυβερνητικής πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ.
Δεν ξέρω πως εξελίχτηκε η χτεσινή απεργία στις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, τουλάχιστον αυτές που διαθέτουν πρωτοβάθμια σωματεία, υποθέτω όμως πως στο λεκανοπέδιο εργάζονται πολλοί μισθωτοί του ευρύτερου δημοσίου και πως στις δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις η απεργία θα πήγε καλά· αν οι μισοί από αυτούς κατέβαιναν στους δρόμους η Αθήνα θα βούλιαζε.
Τι κρατά τον κόσμο από την μαζική κάθοδο στους δρόμους; Η αδιαφορία είναι το ένα.
Οι συγκεντρώσεις ήταν παραδοσιακά δύο. Μια του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, μια των πρωτοβάθμιων σωματείων και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στο Μουσείο και μια της ΓΣΕΕ στο Πεδίο του Άρεως. Όχι 1+1+1 δεν κάνει 3, αφού η συγκέντρωση της ΓΣΕΕ δεν λογίζεται ούτε καν σαν συνάντηση για κουμκάν, εξάλλου, αν δεν κάνω λάθος, ο Παναγόπουλος ήταν κρυμμένος γιατί γνωρίζει πως όσο είναι στόχος οι πολιτικάντηδες του κυβερνητικού φάσματος άλλο τόσο και περισσότερο είναι ο ίδιος. Η ΓΣΕΕ φρόντισε να απορρίψει πρόταση του ΠΑΜΕ για οργάνωση 48ωρης απεργίας με έναρξη την Τρίτη και ως τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο (άρα αρμόδιο για την προκήρυξη πανεργατικών απεργιών) περιόρισε την απεργία στα μεθεόρτια της ψήφισης του νομοσχεδίου. Πάλι καλά δηλαδή που δεν την οργάνωσε στο εννιαήμερο ώστε να έχει επίσημο χαρακτήρα μνημοσύνου των εργατικών κατακτήσεων. Όλα αυτά συντελούν στο να γίνεται μια σχεδόν εθιμοτυπική απεργία και πορεία που ελάχιστα μπορεί να θίξει την κυβερνητική αταραξία. Όμως ο ρόλος της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ είναι πασίγνωστος πια και παρ'όλα αυτά παραμένει πλειοψηφία. Το ΠΑΜΕ αντιμετωπίζει το ζήτημα της σύγκρουσης με τις κυβερνητικές επιλογές μέσα από το ευρύτερο πρίσμα της κατάκτησης της λαϊκής εξουσίας. Το θέμα όμως είναι ότι η κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας δεν φαίνεται στον συννεφιασμένο ορίζοντα κι αυτή η τακτική έχει μεν πλεονεκτήματα αλλά στερεί από επικοινωνιακά κέρδη που δεν γνωρίζω πόσο πρόσκαιρα θα μπορούσε να είναι. Αναφέρομαι τόσο στις συνεργασίες στο επίπεδο των κινημάτων όσο και σε επιμέρους επιλογές που έχουν ίσως μικρή σημασία σε επίπεδο ουσίας αλλά ισχυρή σε επίπεδο σημειολογίας. Τη στιγμή που το καθεστώς σε βομβαρδίζει με το βαρύ επικοινωνιακό πυροβολικό δεν γίνεται να μην χρησιμοποιείς επικοινωνιακά αντίμετρα, έστω κι αν αυτά δεν έχουν να κάνουν με τις κεντρικές στρατηγικές σου επιλογές. Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει αύριο και σίγουρα όχι από μια διαδήλωση των 50-60 ή έστω 100 χιλιάδων. Εν τω μεταξύ θα γκρεμίζει τις εργατικές κατακτήσεις αφού κύριος στόχος της δεν είναι η μείωση του ελλείματος και οι λοιπές δικαιολογίες του κώλου αλλά η μείωση του εργατικού κόστους προς όφελος της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Καλή η περιφρούρηση των απεργιών και η ενεργητική συμπαράσταση των απεργών αλλά πιστεύω ότι ήρθε η ώρα της κλιμάκωσης της σύγκρουσης με το καθεστώς. Γιατί να περνά μια περαστική πορεία του ΠΑΜΕ από το Σύνταγμα και κατόπιν να διαλύεται κι όχι να περικυκλώνει ας πούμε το Υπουργείο Οικονομικών επ' αορίστω; Τι διάολο, η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ είναι υποδειγματική, να μπουκάρουν τίποτα εγκάθετοι ή μη κουκουλοφόροι αποκλείεται, γιατί να μην προκληθεί το καθεστώς, να καταλάβει ότι υπάρχουν και όρια στην ανοχή;
Σχετικά με το ζήτημα των κουκουλοφόρων πρέπει να πω ότι είμαι τελείως μπερδεμένος. Χτες το μεσημέρι στην κάθοδο της Πανεπιστημίου βρέθηκα μέσα σ'ένα κυκεώνα ανταλλαγών μαρμάρων και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης των κουκουλοφόρων με τα ΜΑΤ. Πλήθος νεαρών κουκουλοφόρων έμπαιναν στο σώμα της πορείας και εκτόξευαν τα μάρμαρα που είχαν "συλλέξει" από τα γύρω κτίρια ενώ τα ΜΑΤ πετούσαν τις χειροβομβίδες τους πάνω στον κόσμο και ψέκαζαν όπου έβρισκαν. Παρατήρησα πάντως ακόμα και μεσήλικες ακάλυπτους ανθρώπους να σηκώνουν θραύσματα μαρμάρου και να τα πετούν στα ΜΑΤ. Δεν είναι απλό το θέμα, η οργή οπλίζει πια και τα χέρια των παππούδων! Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν όλα αυτά τα κουκουλωμένα πιτσιρίκια είναι εγκάθετοι της αστυνομίας ή αν απλά εκφράζουν μια ολοένα αυξανόμενη λαϊκή οργή.
Το μόνο θετικό από τη χτεσινή επίθεση στον Χατζηδάκη είναι ότι κανένας κυβερνητικός πολιτικάντης της τελευταίας 30ετίας δεν θα τολμά να περπατήσει στους δρόμους. Είναι πάντως δυσάρεστο το θέαμα ενός να δέχεται επίθεση από πολλούς, εδώ που τα λέμε πάντως αν στη θέση του ήταν ο Πάγκαλος, ο Παπουτσής ή κανένας μεγαλοδημοσιογράφος δεν ξέρω αν θα είχα την ίδια σπουδή περί άνισης μάχης.

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Στους δρόμους

Βρέχει.
Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.
Να μαυρίσουν οι δρόμοι απ' τις ομπρέλες.
Να μαυρίσει το καθεστώς απ' τα αναθέματα.
Να πάνε στον αγύριστο τα καθήκια που λέγαν χτες βράδυ στη βουλή "ναι σε όλα τα άρθρα" ή "ναι στα 4, 14, 18 και όχι στα 2, 3, 12, 15", σα να διάβαζαν τις επιτυχίες του Τζόκερ.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Κομμένο το χοιρινό

Το ΠΑΣΟΚ αγωνίζεται για το δίκαιο, γι'αυτό δεν χωρά αμφιβολία. Διάβασα ότι το παχύδερμο που έχει καθήκοντα αντιπροέδρου της κυβέρνησης δήλωσε τα εξής:
«Υπάρχουν ομάδες στην Ελλάδα, οι οποίες έχουν παρά πολύ ισχυρή φωνή. Πεντακόσιοι υπάλληλοι ή εκατό ή διακόσιοι, που είναι ικανοί να κλείσουν το κέντρο της Αθήνας και να αγωνιστούν μέχρι θανάτου από τις τηλεοράσεις για τα 500 ή τα 1.000 ευρώ τα οποία αδίκως απέκτησαν και θέλουν να διατηρήσουν».
Το συγκεκριμένο "αδίκως" μπορεί να ερμηνευτεί με ποικίλους τρόπους. Πρώτον ότι οι "εκατό ή διακόσιοι" απέκτησαν αδίκως τα 500 ή 1.000 ευρώ αφού στην πραγματικότητα αξίζουν να αμοιβονται με 50 ή 100 ευρώ. Δεύτερον ότι απέκτησαν τα 500 ή 1.000 ευρώ αδίκως αφού το χοιρινό δίκαιο καλύπτει μόνο όσους αποκτούν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ μέσα από την καταλήστευση του δημοσίου και την ανταλλαγή μιζών δημοσίου χρήματος μεταξύ κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και πολιτικών.
Τα ΠΑΣΟΚικά και τα γαλάζια σκουλήκια εμπορεύτηκαν (και ακόμα το κάνουν) πλήθος από θεσούλες στο τσιφλίκι που ο κωλολαός μας τους εκχώρησε (και ακόμα το κάνει) για νά 'χουν να το ξεσκίζουν και τώρα ζητούν τα ρέστα απ' τους συμβαλλόμενούς τους αλλά κι απ' όλους τους άλλους.
Αυτό το μπουρδελοκράτος που έφτιαξαν και που στηρίζεται στην κοινοβουλευτική τσιγκολελέτα έχει μια προμετωπίδα για πρόφαση που την αποκαλεί "Σύνταγμα". Το δε Σύνταγμα έχει ένα άρθρο υπ' αριθμόν 22 που γράφει στην πρώτη του παράγραφο πως "η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού".
Το Σύνταγμα η κυβέρνηση το κατέλυσε, ήρθε η ώρα τους να καταλυθούν κι αυτοί.

Παιδιά στο κλουβί



Ένα τρίχρονο αγγελούδι στην Παλαιστίνη παρακολουθεί πίσω από το τζάμι του λεωφορείου το τείχος που έχει διαιρέσει τα παλαιστινιακά εδάφη σε γκέττο και εποικισμούς ισραηλινών.

 
Ένα παιδί-βιομηχανικός εργάτης στη Ντάκα του Μπαγκλαντές κάνει ένα διάλειμμα στην 14ωρη εργασία του για να ποζάρει στον φωτογράφο πίσω από τα κάγκελα.

Σήμερα κατατίθεται προς ψήφιση στην ολομέλεια της Βουλής το πολυνομοσχέδιο που σαρώνει πλήθος εργασιακών κατακτήσεων και επιστρέφει την εργατική νομοθεσία κάμποσες δεκαετίες πίσω. Υποθέτω ότι για να φτάσουμε σε εργασιακές συνθήκες σαν την αμέσως παραπάνω θα χρειαστούν κανα-δυό ακόμα πολυνομοσχέδια, όμως έχω εμπιστοσύνη στους "κοινωνικούς εταίρους". Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση και η συνδικαλιστική ηγεσία το παλεύουν, τα παιδιά μας θα βρουν δουλειά πολύ νωρίτερα απ' ότι φανταζόμαστε.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Κατεδαφιζόμεθα


Η πολυκατοικία που χτίστηκε με κόπο και θυσίες δεν υπάρχει πια. Οι μπουλντόζες την ισοπέδωσαν.
Χρόνια τώρα ήταν προαποφασισμένο κι ήταν γνωστό. Η αρχική επαγρύπνηση των ενοίκων σιγά-σιγά έδωσε τη θέση της στον εφησυχασμό. Τους έλεγαν πως δεν είναι ένοικοι αλλά ιδιοκτήτες. Έσπειραν ανάμεσά τους τη διχόνοια. "Γιατί αυτός να μένει στο ρετιρέ κι εσύ στον ημιόροφο"; Βάλαν δικό τους θυρωρό κι ένα πρωί άνοιξε την αυλόπορτα στους ανθρώπους των κατεδαφιστών για να ετοιμάσουν το σχέδιο της κατεδάφισης. Ένα πρωί ήρθαν οι μπουλντόζες, γκρέμισαν τη μάντρα και τσαλαπάτησαν το γκαζόν και τους φίκους της εισόδου. Την άλλη μέρα ξεκίνησαν να γκρεμίζουν έναν-έναν τους ορόφους. Οι ένοικοι παρακολουθούσαν μουδιασμένοι απ' τα παράθυρά τους, τα τζάμια έσπαγαν και τους έκοβαν μα αυτοί στέκονταν πάντα εκεί, σαν κούκλες βιτρίνας. Κι ο θυρωρός πότιζε αμέριμνος τα ξεριζωμένα λουλούδια σαν να μη συνέβαινε τίποτα γύρω του.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Να μην είχε ναυαγήσει τουλάχιστον το "Κουρτουλούς".

Οι χτεσινές δηλώσεις του Dr.Strauss-Kahn μπορεί να θύμιζαν κάτι από δηλώσεις φρούραρχου κατεχόμενης πόλης αλλά είχαν τουλάχιστον φιλικό τόνο:
"Δεν ερχόμεθα ως εχθροί, αλλά ως φίλοι φέροντες την ειρήνην εις την Ελλάδα. Η μακρά φιλία, η οποία μας συνδέει με την Ελλάδα, θα αναζωπυρωθή εντός ολίγων ημερών".

Στιγμιότυπο από τη χτεσινή συνάντηση Τσολάκογλου Γ.Παπανδρέου με Dr.Strauss-Kahn, λίγο πριν τη συνέντευξη τύπου.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Η προφητεία επαληθεύτηκε!

Κάποιο βράδυ πριν από εικοσικάτι χρόνια ανέβαινα την οδό Παπαστράτου παρέα με μερικούς φίλους, συζητούσαμε για το μέλλον μας με την αφέλεια των 16χρονων. Λίγο αργότερα μάλλον θα παίξαμε "αμερικάνικο" στο "Μόντε Κάρλο" ή θα φάγαμε πίτες με γύρο στην "Κληματαριά". Θυμάμαι τη συζήτηση εκείνης της βραδυάς λόγω των δηλώσεων-προβλέψεων που έκανα πως στο μέλλον θα αποκτούσα δυο κόρες κι ένα γυιο. Τα χρόνια πέρασαν, το μέλλον έγινε παρόν και το προηγούμενο Σάββατο, στις 27 του Νοέμβρη γεννήθηκε η δεύτερη κόρη μου και η "προφητεία" επαληθεύτηκε αφού το καλό τρίτωσε!

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Μούδιασμα και άλλα συμπτώματα

Πως να αντιμετωπίσει κανείς τον πόνο του ακρωτηριασμού με αναβράζον depon όταν δεν παραδέχεται καν οτι πονά;
Πως να αντιμετωπίσει κανείς το νεοφιλελεύθερο τσουνάμι με τρίωρη στάση εργασίας όταν δεν θέλει να ξεκουνηθεί ούτε καν γι'αυτή;
Τα βίαια μέτρα χρειάζονται βίαιη αντίδραση, βλέπω τους βρετανούς φοιτητές και τους πορτογάλους εργάτες κι αναρωτιέμαι πως και πότε μπορεί κι εμείς να συνέλθουμε απ' το καθολικό μούδιασμα, απ΄τη μαλθακότητα που μας έχει βουλιάξει στη μιζέρια.

Μούδιασμα
Μαλθακότητα
Ευτυχία το μνημόνιο για τον τόπο...

Ποια πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα; Έ; Έ; Έ;

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Δυο ποιητικές προκηρύξεις

Σαν προχθές, στις 21 Νοεμβρίου του 1998 πέθανε ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός (κι εγώ αντί γι'αυτόν ασχολούμουν με τα νεοφιλελεύθερα τσόκια...) Ο λόγος του είναι σήμερα όσο επίκαιρος ήταν την εποχή του, ίσως μάλιστα περισσότερο αφού πληθύνονται οι φιλήσυχοι πολίτες κι οι φύλακες.
Εδώ το αφιερωματικό Μονόγραμμα, απ' το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ.

Ο Δούλος
Ο Δούλος που δραπέτευσε
έλεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες
γονατίζοντας σε λιγδωμένα προσκέφαλα.
Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί.
Οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση -
δε διαλύονται μ' αυταπάτες και ψυχοσάββατα.
Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει
φαίνεται θά'ταν αποφασισμένος για θάνατο
ή θά'ταν κατάσκοπος που δε φοβάται.
Εγώ πάντως
εξακολουθώ να βλέπω τον επερχόμενο
μεσαίωνα
με φάλαγγες πιστών
με αργυρά δισκοπότηρα αφρίζοντα αίμα
με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις
με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους
εικόνες από παλιές εκστρατείες
και τυφεκισμούς
ήρωες με αυστηρά βλέμματα
Αμές δε γ' εσόμεθα
πληρωμένη εκπαίδευση
θεός αγέρας τα στοιχεία της φύσεως
κλειδωμένα στην εποχή σε χάλκινα θησαυροφυλάκια.
Αν άξαφνα σας γεννηθεί το ερώτημα
πως τα κατάφερε αυτός ο θνητός
μέσα σ' αυτό το βαρύγδουπο διαπασών των ύμνων
να δραπετεύσει με αληθινό λαμπερόν ήλιο
με αληθινές εξαρτήσεις του βίου -
αν δε μπορείτε να καταλάβετε
τι τον οδήγησε σ᾿ αυτό το τελευταίο διάβημα
που βρήκε την έξοδο αφού γύρω ήταν μπετόν
αφού γύρω τραγουδούσε η φοιτήτρια
ένα τραγούδι ιστορικό παλιών ηρώων
τότε
δε θά'χετε δει κάτι κρυφές μικρές πόρτες
όμως ολοφάνερες στα μάτια των ειδικών
δεν θά'χετε δει το ραγισμένο τοίχο
όπου βλασταίνουν κάτι φυτά
πάνω σ' ασβέστη κίτρινο απ' την πολυκαιρία.
Το ζήτημα πια έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
όπως αυτός ο δραπέτης
ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
απέναντί τους.


Θα σας περιμένω
Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος-
Δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.

Πίσω από το χάρτινο κήπο σας
πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.

Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Νεοφιλελεύθερος απόπατος

Περίεργο...
Όταν πεθαίνει κάποιος άνθρωπος της τέχνης ή της πολιτικής, σημαντικός αλλά ξεχασμένος από το ευρύ κοινό βγαίνουν καραβάνια γυμνοσάλιαγκων του lifestyle και της στρογγυλεμένης κουλτούρας και ξεσηκώνουν ένα σύντομο θόρυβο γύρω από το μακαρίτη.
Αυτή η έρμη η δημοκρατία έχει ψοφήσει εδώ και τόσο καιρό, πως κι αρχίσαν τώρα ξαφνικά να ξεπετιώνται τα "δημοκρατικά", αριστερά και εσχάτως συμμαχικά; Άιστε στον αγύριστο σιχαμένοι νεοφιλελεύθεροι που θέτε να αποπατήσετε κάτω απ' την ελιά. Αποπατημένους σας έχει η ιστορία και θα το βρούμε τελικά το ρημάδι το καζανάκι.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Κρίση επιβίωσης

Η γενιά μου, αυτή του '70 αλλά κι η προηγούμενη γενιά μεγάλωσαν σε συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού. Από το τέλος του πολέμου μέχρι και την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης ο ανταγωνισμός του ευρωπαϊκού κυρίως καπιταλισμού με το αντίπαλο δέος, ταυτόχρονα με την ισχυροποίηση των ευρωπαϊκών συνδικαλιστικών κινημάτων δημιούργησε την ανάγκη για ένα υποφερτό κοινωνικό κράτος και για βελτίωση των συνθηκών εργασίας στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Η παράδοση των σοσιαλιστικών χωρών στις καπιταλιστικές ορέξεις έδωσε σε πρώτο επίπεδο μία διέξοδο στην συσσώρευση του κεφαλαίου που ζητά πάντα -αδιαφορώντας για το κόστος- ζωτικό χώρο. Όμως ο καπιταλισμός δεν χορταίνει ποτέ. Εξάλλου έχει γενετικά προβλήματα στο κυκλοφορικό του, χρειάζεται διαρκή κίνηση κι ο ύπνος τον σκοτώνει. Περιοδικά θεραπεύεται με ακρωτηριασμό των μελών του αφού αυτά ξαναφυτρώνουν υγιέστερα. Η σημερινή κρίση πάντως δεν δείχνει να μπορεί να ξεπεραστεί με χειρουργεία στο σώμα του.
Το καπιταλιστικό κέρδος όσο σταθεροποιείται τόσο δημιουργεί τις συνθήκες ασφυξίας του συστήματος. Γι'αυτό ίσως οδηγήθηκε στην χρηματοπιστωτική κρίση, η στασιμότητα στην επέκταση δημιούργησε τη συσσώρευση κι αυτή με τη σειρά της δεν μπόρεσε να αντιμετωπιστεί ούτε με ακρωτηριασμό. Αντίθετα μάλιστα, φάνηκε ότι στο σύγχρονο χρηματοπιστωτικό πλέγμα ένας σοβαρός ακρωτηριασμός μπορεί να δημιουργήσει ακατάσχετη αιμορραγία. Ο καπιταλισμός μεταλλάσεται κι αυτό παραδόξως τον κάνει πιο ανθρώπινο, με την έννοια της θνητότητας βέβαια!
Ποιες λύσεις έχει σήμερα για να επιβιώσει; Καμιά δεν φαίνεται ικανή να αντιμετωπίσει τη συσσώρευση. Γι 'αυτό για την ώρα ο καπιταλισμός στρέφεται στις εφεδρείες του. Η άλωση της ανατολικής ευρώπης έδωσε προσωρινές λύσεις σε επίπεδο επένδυσης του κεφαλαίου και δημιουργίας κέρδους, ταυτόχρονα κατέστησε τον καπιταλισμό παγκόσμιο κυρίαρχο. Το παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα δέχτηκε ισχυρό χτύπημα, επομένως δημιουργήθηκαν οι ικανές συνθήκες για να αλωθεί το κοινωνικό κράτος και οι εργατικές κατακτήσεις. Θεωρώ ότι αυτό έγινε ακριβώς λόγω της ανάγκης του καπιταλισμού να αντλήσει τις εφεδρείες του. Η συμπίεση του εργατικού κόστους δίνει τη δυνατότητα αύξησης της κερδοφορίας, είναι το φιλί της ζωής για το σχεδόν παραπαίον καπιταλιστικό σύστημα. Δημιουργεί τις συνθήκες έντασης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, η Κίνα και η Ινδία μέχρι σήμερα προσέφεραν το φτηνό εργατικό δυναμικό αλλά αντλούσαν και τη μερίδα του λέοντος του παραγωγικού κεφαλαίου. Η λύση πάντως είναι προσωρινή.
Πίστευα πως οι πόλεμοι που ήταν αναγκαίοι για την εκτόνωση της συσσώρευσης δεν θα γινόταν πια με τα όπλα. Σε κάποιο βαθμό αυτό ισχύει. Οι σημερινοί πόλεμοι γίνονται με τα νομίσματα, αυτοί όμως μοιάζουν με απλές ασπιρίνες μπροστά στο πρόβλημα.
Δεν ξέρω τι θα αντιμετωπίσουμε στο κοντινό μέλλον. Κάποια στιγμή οι εφεδρικές λύσεις θα τελειώσουν και για μας πια η επιβίωση εντός του συστήματος θα είναι πραγματικό ζητούμενο. Τότε θα κληθούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: ή αυτοί ή εμείς.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Βρε μπας κι είμαι απολογητής του Στάλιν;

Παρακολούθησα χτες βράδυ στο ΣΚΑΪ αποσπάσματα του ντοκυμαντέρ Apocalypse που παρουσιάζει σε έξι επεισόδια την εξέλιξη του Β' παγκοσμίου πολέμου. Πρόλαβα λοιπόν να δω ένα κομμάτι της ναυμαχίας του Midway και άλλο ένα για τη μάχη του Στάλινγκραντ. Ομολογώ ότι μέχρι στιγμής μόνο μικρά αποσπάσματα έχω δει από τα επεισόδια, δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη για όλο το ντοκυμαντέρ. Στο απόσπασμα λοιπόν για τη μάχη του Στάλινγκραντ το ντοκυμαντέρ ενημερώνει ότι ο πολιτικός επίτροπος Νικήτα Χρουστσώφ εκτέλεσε κατ' εντολή του Στάλιν 15.000 πεζικάριους του Κόκκινου Στρατού ως δειλούς κατά την πορεία της πρώτης γερμανικής επίθεσης προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Δεν θα κάνω το συνήγορο του Στάλιν ή του Χρουστσώφ έχω όμως μια ειλικρινέστατη απορία.
Στο φόρτε του ψυχρού πολέμου, τη δεκαετία του ΄70 παρουσιάστηκε το 20ωρο ντοκυμαντέρ "Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα-Ο άγνωστος πόλεμος" σε συμπαραγωγή της αμερικανικής "Air time international Inc." και σοβιετικών κινηματογραφικών στούντιο που παραχώρησαν και το οπτικοακουστικό υλικό. Την παρουσίαση έκανε ο Μπάρτ Λάνκαστερ. Έτυχε πολύ πρόσφατα να παρακολουθήσω το 6ο (νομίζω) επεισόδιο που ασχολούταν με τη μάχη του Στάλινγκραντ. Τα ίδια ακριβώς πλάνα αλλά επιχρωματισμένα χρησιμοποιεί και το Apocalypse, μόνο που το τελευταίο παρουσιάζει έναν τακτικό στρατό που μάχεται για την κατάληψη μιας πόλης (τίποτα δεν είδα περί θηριωδιών του) και έναν κόκκινο στρατό που σκοτώνει τους ίδιους τους φαντάρους του. Αφιερώνει περισσότερο χρόνο σ'αυτό -το κατ'εμέ χονδροειδέστατο ψέμα- παρά στα ιστορικά στοιχεία της μάχης.
Η απορία μου είναι στο εξής: Γιατί 19 χρόνια μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης η αντισοβιετική φαγούρα φουντώνει αντί να μειώνεται; Γιατί ενώ ανοίξαν τα σοβιετικά αρχεία συνεχίζει να τροφοδοτείται η φιλολογία περί δεκάδων εκατομμυρίων θυμάτων του Στάλιν; Κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ ότι διαπράχθηκαν εγκλήματα, τα στοιχεία υπάρχουν, δημοσιεύτηκαν ήδη μετά το άνοιγμα των σοβιετικών αρχείων, τον 10/1993 στο περιοδικό American Historical Review της American Historical Association:

USSR Custodial Population 1934-1953

Custodial
Population
January 1
Gulag
Working
Camps
Counter-
revolution-
aries
%
counter-
revs.
Died
%
Died
Freed
Escaped
Gulag
Labor
Colonies
Prisons
Total
1934
510,307
135,190
26.5
26,295
5.2
147,272
83,490


510,307
1935
725,438
118,256
16.3
28,328
3.9
211,035
67,493
240,259

965,697
1936
839,406
105,849
12.6
20,595
2.5
369,544
58,313
457,088

1,296,494
1937
820,881
104,826
12.8
25,376
3.1
364,437
58,264
375,488

1,196,369
1938
996,367
185,324
18.6
90,546
9.1
279,966
32,033
885,203

1,881,570
1939
1,317,195
454,432
34.5
50,502
3.8
223,622
12,333
355,243
350,538
2,022,976
1940
1,344,408
444,999
33.1
46,665
3.5
316,825
11,813
315,584
190,266
1,850,258
1941
1,500,524
420,293
28.7
100,997
6.7
624,276
10,592
429,205
487,739
2,417,468
1942
1,415,596
407,988
29.6
248,877
18.0
509,538
11,822
360,447
277,992
2,054,035
1943
983,974
345,397
35.6
166,967
17.0
336,135
6,242
500,208
235,313
1,719,495
1944
663,594
268,861
40.7
60,948
9.2
152,113
3,586
516,225
155,213
1,335,032
1945
715,506
283,351
41.2
43,848
6.1
336,750
2,196
745,171
279,969
1,740,646
1946
600,897
333,833
59.2
18,154
3.0
115,700
2,642
956,224
261,500
1,818,621
1947
808,839
427,653
54.3
35,668
4.4
194,886
3,779
912,794
306,163
2,027,796
1948
1,108,057
416,156
38.0
27,605
2.5
261,148
4,261
1,091,478
275,850
2,475,385
1949
1,216,361
420,696
34.9
15,739
1.3
178,449
2,583
1,140,324

2,356,685
1950
1,416,300
578,912
22.7
14,703
1.0
216,210
2,577
1,145,051

2,561,351
1951
1,533,767
475,976
31.0
15,587
1.0
254,269
2,318
994,379

2,528,146
1952
1,711,202
480,766
28.1
10,604
0.6
329,446
1,253
793,312

2,504,514
1953
1,727,970
465,256
26.9
5,825
0.3
937,352
785
740,554

2,468,524

Σχετική πηγή κι εδώ.

Δεν τολμώ να υποστηρίξω πως επειδή αντί για 20, 30 ή 60 εκατομμύρια(!) τα θύματα του Στάλιν ήταν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες αυτό τον δικαιώνει. Τα θύματα είναι πάντα θύματα. Εξακολουθώ όμως να αναρωτιέμαι. Γιατί φοβούνται ακόμα τη Σοβιετική Ένωση 19 χρόνια μετά;

Update 16:20
Αντιλαμβάνομαι ότι είναι άκομψο να παραθέτει κανείς ένα πίνακα με ανθρώπινα θύματα για να ισχυριστεί ότι δεν είναι τόσα όσα φέρονται ότι είναι. Το γράφω πριν προλάβει κάποιος και -δικαίως- με ψέξει γι'αυτό. Ακόμα κι ένας άνθρωπος που διώχθηκε και πέθανε για πολιτικούς λόγους είναι εξόχως σημαντικός, πόσο μάλλον κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες. Αν έχει μια δικαιολογία η ανάρτησή μου είναι ότι παρατίθεται κόντρα στην συνεχιζόμενη ψυχροπολεμική καπήλευση των θυμάτων μιας δύσκολης περιόδου που άφησε πολλές πληγές στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.