Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Ο καφές και η εθνική μειοδοσία

Πριν από μια εβδομάδα, μπήκα σε ένα κατάστημα γνωστής αλυσίδας καφεκοπτείων για να αγοράσω μια μικροποσότητα ξανθού καφέ. Ο επιθετικός προσδιορισμός «τούρκικος» που χρησιμοποίησα ενόχλησε την πωλήτρια που έσπευσε να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια του θιγμένου προϊόντος.
«Ελληνικός λέγεται», με έβαλε στη θέση μου.
«Κι αν θέλετε να μάθετε, η προέλευσή του είναι από το Βυζάντιο», συμπλήρωσε ρίχνοντάς με στο καναβάτσο με ευθύβολο δεξί ντιρέκτ.

Έφυγα από το καφεκοπτείο συντετριμμένος. Πρώτα απ’ όλα είχα αναγκαστεί να αγοράσω ξανθό καφέ τη στιγμή που εγώ τον πίνω καβουρδισμένο μέχρι καρβουνιάσματος – επιπρόσθετα ήταν και για την πεθερά μου. Από την άλλη ήμουν ένας εθνικός μειοδότης, ένας αρνητής της ελληνικότητας του καφέ και των λοιπών αυτοφυών εθνικών αξιών.

Το 1974 το marketing είχε ήδη ανακαλυφτεί. Η εταιρεία “Bravo”, λίγο μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο εκμεταλλεύτηκε επικοινωνιακά τα αντιτουρκικά αισθήματα της εποχής λανσάροντας το μότο «Εμείς τον λέμε Ελληνικό». Η τακτική πέτυχε και η πατρότητα αναληξιαρχήθηκε. Φαίνεται ότι αν την εισβολή στην Κύπρο την είχαν κάνει οι Σκωτσέζοι, τα ουΐσκια θα τα βαφτίζαμε ελληνικά και θα βρίσκαμε τις ρίζες της πρώτης τους απόσταξης στα κατώγια της Βεργίνας. Από την άλλη πάλι, κάτι δεν πάει καλά, υπάρχουν παραδείγματα που τεκμηριώνουν το αντίθετο για τα χούγια μας. Συνηθίζουμε να αποδίδουμε στους Οθωμανούς μια συγκεκριμένη σεξουαλική πρακτική, ενώ αυτή απορρίπτεται μετά βδελυγμίας από το Κοράνι. Τελικά ότι μας αρέσει το κρατάμε κι ότι – παριστάνουμε πως – δεν μας αρέσει το φορτώνουμε στους οχτρούς.

Ο Ηλίας Πετρόπουλος είναι ένας αμφιλεγόμενος συγγραφέας, κυρίως λόγω του γλαφυρού – έως προκλητικού συχνά – λόγου του. Το βιβλίο του «Ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι» δεν είναι καθόλου αμφιλεγόμενο. Είναι μια απολαυστική επιτομή της ιστορίας του δημοφιλέστερου - τότε – καφέ.

Ο Αζίζ Νεσίν ήταν ένας Τούρκος πεζογράφος που έγινε γνωστός κυρίως για τα διηγήματα και τις νουβέλες του. «Ο καφές και η δημοκρατία» είναι ένα υπέροχο διήγημα. Εμένα προσωπικά με βοήθησε νωρίς να αποδαιμονοποιήσω τον γείτονα. Ακολούθησε βέβαια πλήθος έργων του ίδιου αλλά και πολλών άλλων τούρκων λογοτεχνών.

Ο καφές είναι μια υπέροχη συνήθεια και θα επανέλθω. Ένα ωραίο μπλογκ που βρήκα με εύρος για τον καφέ, είναι αυτό.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Το τραγούδι του Νοέμβρη

Ζήλεψα την δουλειά άξιων μπλόγκερς (όπως -καλή ώρα- ο AllouFanMarx) και αποφάσισα, κάθε μήνα, να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα για ένα τραγούδι. To "γελαστό παιδί" από τον "Ένα Όμηρο" του Μίκη Θεοδωράκη θα είναι το πρώτο.


Το γελαστό παιδί
Το γελαστό παιδί.w...
Hosted by eSnips


Ο Μίκης Θεοδωράκης συνέθεσε τη μουσική για το έργο «Ένας όμηρος» σε ποίηση του ιρλανδού Μπρένταν Μπίαν τον Οκτώβρη του 1961 στο Παρίσι. Η μετάφραση είχε γίνει από το Βασίλη Ρώτα. Στις 12 Απρίλη του 1962 το έργο ανέβηκε στο Κυκλικό Θέατρο της Αθήνας σε σκηνοθεσία του Λεωνίδα Τριβιζά και σκηνικά-κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη. Τραγουδούσε η Ντόρα Γιαννακοπούλου και συνόδευε με κλασσική κιθάρα ο Δημήτρης Φάμπας. Συμμετείχαν οι ηθοποιοί: Κώστας Μπάκας, Νέλλη Αγγελίδου, Μαρίκα Κοτοπούλη, Χρήστος Πάρλας, Τασσώ Καββαδία. Πρώτη ολοκληρωμένη ηχογράφηση έγινε το 1962 με τη Ντόρα Γιαννακοπούλου και ακολούθησε η γνωστότερη του 1964 με ερμηνεύτρια τη Μαρία Φαραντούρη. Το μουσικό θέμα από “Το γελαστό παιδί” χρησιμοποιήθηκε στην ταινία του Κώστα Γαβρά “Ζ”.


Από το Στρατόπεδο Κρατουμένων Ωρωπού το 1970, ο Μίκης έλεγε για το έργο:
«Σαν συνθέτης δεν θέλησα να γράψω για το «Ενας όμηρος» μια τυπικά λαϊκή ελληνική μουσική (θα 'λεγα «επιθετικά» νεοελληνική λαϊκή μουσική!), όπως έκανα με το «Τραγούδι του νεκρού αδελφού». H μουσική μου έπρεπε να έχει ή μάλλον ήταν αναγκασμένη να έχει τον νεοελληνικό χαρακτήρα λόγω της ίδιας της καταγωγής του δημιουργού της. Και το γεγονός αυτό, όπως είδαμε, δεν έρχεται σε αντίθεση με τον βαθύτερο ιρλανδέζικο χαρακτήρα του έργου. Ομως η φόρμα της μουσικής θα έπρεπε να προσιδιάζει στην ειδική ατμόσφαιρά του. (...) M' αυτά τα κριτήρια συνέθεσα τα 16 τραγούδια τού «Ενας όμηρος» (σε αριστουργηματική απόδοση του Βασίλη Ρώτα), που μερικά απ' αυτά, όπως λ.χ. «Το γελαστό παιδί» ή η «Λαμπρή», αφομοιώθηκαν από ένα τμήμα του ελληνικού κοινού που τα θεώρησε δικά του όχι μόνο σαν τραγούδια αλλά θα 'λεγα ακόμα σαν τραγούδια-σύμβολα στον δικό του αγώνα για την Ελευθερία!»

Ο ποιητής

Ο Μπρένταν Φράνσις Μπίαν (Brendan Francis Behan) γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου του 1923 στο Δουβλίνο. Η οικογένειά του ανήκε στην εργατική τάξη∙ ο πατέρας του, Stephen, μέχρι τον Αγγλο-Ιρλανδικό πόλεμο του 1919- 1921 στον οποίο συμμετείχε ως ανώτερο στέλεχος του ΙΡΑ, ήταν δάσκαλος. Μετά εργάστηκε ως ελαιοχρωματιστής. Η μητέρα του, Kathleen, πολιτικά ενεργή και η ίδια, υπήρξε φίλη του Michael John Collins, εμβληματικής φυσιογνωμίας του απελευθερωτικού ιρλανδικού αγώνα, Στην Kathleen Kearney αποδίδεται ο χαρακτηρισμός “το γελαστό παιδί” με τον οποίο αποκαλούσε τον Collins.

Το “γελαστό παιδί”

Το “γελαστό παιδί”, ο Michael John Collins γεννήθηκε στο Sam’s Cross του Cork το 1890. Συμμετείχε στην Εξέγερση του Πάσχα, συνελήφθη μετά την αποτυχία της και αφέθηκε ελεύθερος με τη γενική αμνηστεία του 1917. Σύντομα ανήλθε στην ηγεσία του κόμματος Sinn Fein και των Ιρλανδών Εθελοντών (μετασχηματίστηκαν το 1919 στον ΙΡΑ). Το 1918 εξελέγη στην βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων. Το 1919 εξελέγη πρόεδρος της Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Αδελφότητας (IRB). Ο εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος εξερράγη το ίδιο έτος και ο Collins ανέλαβε καθήκοντα υπουργού οικονομικών αμέσως μετά τη διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Μαζί με τον Richard Mulcahy οργάνωσαν τον ανταρτοπόλεμο που διεξήγαγε ο ΙΡΑ μέχρι και την οριστική κατάπαυση του πυρός με την υπογραφή της Αγγλο-Ιρλανδικής Συνθήκης τον Δεκέμβριο του 1921, που υπογράφηκε και από τον Collins. Η συνθήκη αυτή οδήγησε στην διάσπαση του ΙΡΑ και στην έκρηξη του ιρλανδικού εμφυλίου. Ο Collins ως υπουργός Οικονομικών και πρωθυπουργός της μεταβατικής Ιρλανδικής κυβέρνησης του 1922 χρησιμοποίησε την επιρροή του (και μέσω του IRB) για να αποφευχθεί ο εμφύλιος, χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά σκοτώθηκε σε ενέδρα ομάδας μελών του ΙΡΑ που αντιπάλευαν τη συνθήκη στις 22 Αυγούστου του 1922.

Η αγγλική έκδοση του ποιήματος του Μπίαν:

THE LAUGHING BOY

T'was on an August morning, all in the dawning hours,
I went to take the warming air, all in the Mouth of Flowers,
And there I saw a maiden, and mournful was her cry,
'Ah what will mend my broken heart, I've lost my Laughing Boy.
So strong, so wild and brave he was, I'll mourn his loss too sore,
When thinking that I'll hear the laugh or spinging step no more.
Ah, cure the times and sad the loss my heart to crucify,
That an irish son with a rebel gun shot down my Laughing Boy.
Oh had he died by Pearse's side or in the GPO,
Killed by an English bullet from the rifle of the foe,
Or forcibly fed with Ashe lay dead in the dungeons of Mountjoy,
I'd have cried with pride for the way he died, my own dear Laughing Boy.
My princely love, can ageless love do more than tell to you,
Go raibh maith agat for all you tried to do,
For all you did, and would have done, my enemies to destroy,
I'll mourn your name and praise your fame, forever, my Laughing Boy.

Γλωσσάρι:

  • Mouth of Flowers (Ιρλ.Beal na Blath): τοπωνύμιο του σημείου που δολοφονήθηκε ο Collins.
  • Pearse (Patrick Henry & William): αδέρφια, πρωταγωνιστές της Εξέγερσης του Πάσχα του 1916, εκτελέστηκαν μετά την αποτυχία της έξι μόλις ημέρες μετά την εκδήλωσή της. Συμμετείχαν στους Ιρλανδούς Εθελοντές και την Ιρλανδική Ρεπουμπλικανική Αδελφότητα, των οποίων ο Patrick ήταν και ηγετικό στέλεχος.
  • G.P.O. (General Post Office): τα κεντρικά γραφεία των ιρλανδικών ταχυδρομείων, χρησιμοποιήθηκαν ως αρχηγείο από τους ηγέτες της Εξέγερσης του Πάσχα.
  • Ashe (Thomas Patrick): μέλος της Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Αδελφότητας και των Ιρλανδών Εθελοντών, συμμετείχε στην Εξέγερση του Πάσχα, καταδικάστηκε σε ισόβια από τους βρετανούς, απελευθερώθηκε μετά από απεργία πείνας, συνελήφθη πάλι και πέθανε μετά υποχρεωτική σίτιση κατά τη διάρκεια νέας απεργίας πείνας στις φυλακές Mountjoy του Δουβλίνου. Από τις ίδιες φυλακές πέρασαν πολλοί πρωταγωνιστές του Αγγλο-ιρλανδικού, αλλά και του εμφύλιου πολέμου του 1919-1922.
  • Go raibh maith agat (Ιρλ.): Ευχαριστώ

Ευχαριστώ πολύ τον Allou Fan Marx για την πολύτιμη μετάγγιση τεχνογνωσίας αναρτήσεων.

Άλλαξε ο Μανωλιός

...κι έβαλε τα πρότυπα αλλιώς

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Η Μακεδονία είναι η ψυχή μας! (μάλλον χρειαζόμαστε ηλεκτροσπασμοθεραπεία)

Όταν πριν από δεκαέξι χρόνια η Ελλάδα συνταράσσονταν από μαζικότατα συλλαλητήρια, ελάχιστοι επισήμαναν το ανούσιο και γελοίο του πράγματος, οι περισσότεροι αντιμετωπίζαμε το ζήτημα με επικαλυμμένο ή απροκάλυπτο φανατισμό. Θυμάμαι τον εαυτό μου να χρησιμοποιώ σαχλά επιχειρήματα για να δικαιολογήσω την ιδεοψυχαναγκαστική μακεδονομαχητική διαταραχή σε μια γαλλιδούλα με την οποία αλληλογραφούσα. Η κοπέλα φυσικά κατάλαβε τη λόξα μου και προφασιζόμενη ότι δεν προλάβαινε να πατήσει τα σταφύλια για το φημισμένο Σατώ Μπελβύ Λυγκανιάκ του παππού της, έκοψε πέρα.
Παρ’ όλα αυτά οι έμπνεοι αλυτρωτικών πόθων γείτονες ποτέ δεν έπαψαν να καλοβλέπουν την οικειοποίηση των ιερών μας παρακαταθηκών. Αφού προσπάθησαν ανεπιτυχώς να μετατρέψουν σε εθνόσημό τους μια μουτζούρα που είχε ζωγραφίσει ο Μέγας Αλέξανδρος όταν πήγαινε στην 1η δημοτικού, με τη φίλη του τη Μικρή Λόλα κι ένα μήλο, έβαλαν τελικά το 1992 τον ήλιο της Βεργίνας, που απεικόνιζε έναν αχινό που πάτησε ο Μέγας Αλέξανδρος όταν έκανε μπάνιο στα Νέα Μουδανιά (τότε δεν υπήρχαν ούτε τα παλιά Μουδανιά (Μύρλεια) γιατί τα έκανε λαμπόγυαλο ο Φίλιππος ο Β’, ο μπαμπάς του Αλέξανδρου). Η Ελλάδα συνταράχθηκε από νέα μεγαλειώδη συλλαλητήρια. Η Βέφα και ο Μαμαλάκης παρουσίασαν αδιάσειστα αρχαιολογικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία όταν οι πρόγονοί μας απολάμβαναν αχινούς ωγκρατέν, οι γυφτοσκοπιανοί ήταν ακόμα καννίβαλοι στη Γουϊνέα-Μπισάου.
Το επόμενο καταχθόνιο σχέδιο των σατανικών γειτόνων ήταν η καπηλεία του ονόματος της μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου που, ως γνωστόν, ονομάζονταν Ολυμπιάδα. Έτσι διεκδίκησαν την διοργάνωση της Ολυμπιάδας του 2008 μαζί με το Πεκίνο, την Κουάλα Λουμπούρ και τα Κάτω Πατήσια. Εμείς πάλι, μετά την ανάδελφη υπονόμευση που συστηματικά έκαναν τα Άνω Πατήσια εις βάρος της υποψηφιότητας των κατωχωριανών, βάλαμε λυτούς και δεμένους και τους Ολυμπιακούς αγώνες τους πήραν οι κινέζοι. Χίλιες φορές κινέζα η Ολυμπιάδα, παρά δραγουβίτα.
Σήμερα η παγκόσμια κοινότητα έχει αντιληφθεί το παιχνίδι των σκοπιανών και δικαιώνει τις ελληνικές θέσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι το Μαλάουϊ, οι Νήσοι Ουαλλίς & Φουτουνά και το Κιριμπάτι δεν έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια με τη συνταγματική τους ονομασία.
Τέλος, κακόβουλο και ανακριβές χαρακτηρίστικε από το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών δημοσίευμα του έγκυρου βρετανικού οικονομικού περιοδικού "Horny Housewives", σύμφωνα με το οποίο οι γυφτοσκοπιανοί προωθούν ψήφισμα στα Ηνωμένα Έθνη που θα αναγνωρίζει διεθνώς την χώρα μας ως "Πρώην Οθωμανικό Πασαλίκι της Ελλάδας"

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Ανεξήγητες αδιαθεσίες

Οι Ιάπωνες λίγα χρόνια μετά το ατομικό ολοκαύτωμα υιοθέτησαν πιθηκιστικά την υποκουλτούρα των βομβιστών τους,
Οι Σέρβοι λίγα μόλις χρόνια μετά τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στήνουν αγάλματα κουνελακίων του Playboy,
Κι εγώ δε νιώθω πολύ καλά τελευταία...

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007

Πάνε κι αυτές οι εκλογές

Πάει κι αυτό, κάποιος, έως τώρα, θα εξελέγη νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Είναι αγόρι!

όχι ότι δεν το γνωρίζαμε,
αλλά στις 05:35 τα ξημερώματα του Σαββάτου
το αγκαλιάσαμε κιόλας