Πέμπτη 12 Μαρτίου 2020

Ταξίδια επί στίχου, στάση Γιάννενα

Τα Γιάννενα πάλι, αδικημένα δεν τα λες. Ιδιαίτερα στο δημοτικό τραγούδι έχουν μεγάλο μερίδιο, αλλά και στο νεότερο δεν περνάν απαρατήρητα. Πολλά τα τραγούδια που μνημονεύουν τα Γιάννενα, να παρελαύνουν πάντως συνήθως σε τριάδες μαζί με τη μισή Ελλάδα, σε μια ενδιαφέρουσα μίξη τόπων.
Όπως άλλωστε κι η δική μου προσωπική μίξη τόπων, ένα τρίγωνο που πενταγωνίστηκε.


Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος, Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου (Τροπάρια για φονιάδες, 1977)

"είσαι η Πρέβεζα, τα Γιάννενα και το Κιλκίς,
το Μεσολόγγι, ο Πόντος κι η Ερμούπολις"



Μουσική: Μάνος Λοΐζος, Στίχοι: Φώντας Λάδης (Τα τραγούδια μας, 1976)

"σαν φύγεις για την Άρτα, Κιλκίς και Γιάννενα
τ' αδέρφι μου για ρώτα, πως ζει και πως περνά"



Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος, Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου (Γράμματα στο Μακρυγιάννη, 1979)

"στα Γιάννενα, στην Άρτα, στο Μωριά
σαν αγκαλιά και σαν κληματαριά"



Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς (Ασίκικο πουλάκη, 1996)

"Γιάννενα και Τρίπολη και Σύρα,
όμορφη σκονισμένη μου πορφύρα"

Δυο φορές συναντιούνται τα Γιάννενα με το Κιλκίς, δύο με την Τρίπολη, δύο με την Άρτα κι άλλες δύο με τη Σύρο· η τελευταία συνάντηση έχει για μένα μια επιπλέον σημασία. Κι είναι κι άλλες τριάδες, κι άλλες συναντήσεις αλλά εδώ δεν κάνουμε απογραφή.



Πέμπτη 5 Μαρτίου 2020

Ταξίδια επί στίχου, στάση Αγρίνιο

Ανέκαθεν αδικημένο το Αγρίνιο. Αδικημένο από τα στερεότυπα που το κατατάσσουν στις ασχημότερες πόλεις της χώρας, αδικημένο από την αντιπαροχή που κατέστρεψε τα παραδοσιακά πέτρινα δίπατα προς χάριν της αστικοποίησης, αδικημένο κι απ' την παρουσία του στο νεοελληνικό τραγούδι. Στο οποίο ίσα ίσα χώρεσε για να βγει μια ρίμα και μάλιστα σε τραγούδι με τίτλο "Το παιδί από την Κρήτη".


Μουσική: Μάνος Χατζιδάκης, Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης (Δελτίο Καιρού, 1980)

Αυτή την αδικία ποτέ δεν τη συγχώρεσα, γι' αυτό ποτέ δεν πήγα στην Κρήτη κι ούτε θα πάω μέχρι να καταδεχτεί κάποιος συνθέτης να μελοποιήσει στίχους αποκλειστικά αφιερωμένους στο Αγρίνιο, ή έστω με μια αναφορά χορταστική, όχι περιορισμένη στα -όντως- κρύα βράδυα του Γενάρη.

Υπάρχει πάντως μια μουσική αναφορά κατάτι χορταστικότερη της παραπάνω, έστω κι αν το Αγρίνιο περιστοιχίζεται από την Ξάνθη και την Καρδίτσα. Βιωματικά υποθέτω του Αγρινιώτη Λευτέρη Τυλιγάδα που έγραψε τους στίχους του ενδιαφέροντος αλλά όχι ιδιαίτερα ακουσμένου δίσκου.


Μουσική: Νίκος Δανίκας, Στίχοι: Λευτέρης Τυλιγάδας (Δρομέας, 1991)

"Οι Κυριακές στην επαρχία", όχι υποχρεωτικά στην Κατερίνη, και μάλλον το πιο ενδιαφέρον τραγούδι του δίσκου.

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

Ταξίδια επί στίχου, στάση Φλώρινα

Σε αντίθεση με την Κατερίνη και τη Νιγρίτα, η Φλώρινα είναι ένας τόπος στον οποίο έζησα κάμποσους μήνες, οκτώ αν θυμάμαι καλά, όταν με έστειλε κείθε η πατρίς για να την υπηρετήσω. Μικρή πολιτεία η Φλώρινα, λογικό να μην είναι πολυτραγουδισμένη στο νεότερο ελληνικό τραγούδι. Αν και δεν έχει να ζηλέψει, το ποτάμι της τό'χει, το τρένο της επίσης, τα στρατά της, το βαρύ χειμώνα, κάμποσα υλικά τέλος πάντων για να σκαρώσεις ένα τραγούδι.
Κι όντως υπάρχουν δυο τέτοια. Το ένα είναι η "Σκοπιά στη Φλώρινα" του Χρήστου Λεττονού και του Λάζαρου Ανδρέου. Επειδή όμως ισχυρίζεται ότι "ο αγέρας όλη νύχτα να σφυρίζει", πράγμα που δεν συμβαίνει ποτέ στην απάνεμη Φλώρινα, ιδού το άλλο:


Μουσική: Βασίλης Δημητρίου, Στίχοι: Γιάννης Λογοθέτης (Μητσιάς-Γαλάνη, από τους θησαυρούς των 45 στροφών, 1977)

Στη Φλώρινα πέρασα ένα βαρύ χειμώνα κι ένα θαυμάσιο καλοκαίρι. Χειμώνα με τρεις μήνες άλιωτο χιόνι, νερό που πάγωνε στο ποτήρι δίπλα στο νεροχύτη και παγοκρυστάλλους που απειλούσαν να ξεκολλήσουν απ' τα μπαλκόνια και να σε σουβλίσουν. Που να φύσαγε κιόλας.
Καλοκαίρι με ιδανικές θερμοκρασίες για κάποιον που υποφέρει από τη ζέστη.
Πολλά χρόνια έχω να πάω κι έχω αφήσει και μια εκκρεμότητα πολιτικής φύσεως που πρέπει κάποτε να ξεπληρώσω.

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2020

Ταξίδια επί στίχου, στάση Νιγρίτα

Υπάρχει μια γκρι γραμμή στην ατζέντα των τόπων που έχω επισκεφτεί, η οποία επισημαίνει:
άγνωστοι τόποι: Κιλκίς, Σέρρες, Νιγρίτα, Δράμα.
Δεν είναι τίποτα κενά που απαιτούν τη συμπλήρωσή τους, δεν θα ήταν κομμάτι της διαδρομής που θα έκανα αν -δια μαγείας- έβρισκα στην τσέπη μου τα κλειδιά μιας Ουράλ και μια βδομάδα πανελεύθερου χρόνου να τον ξοδέψω με το χιλιόμετρο.
Αλλά σάμπως είναι οι μόνοι άγνωστοι σε μένα τόποι; Ούτε στην Κρήτη έχω πάει, ούτε στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου. Ούτε δεξιά έχω στρίψει στον τρίτο δρόμο πάνω απ' το σπίτι μου. Ούτε ανέβηκα απ' το μονοπάτι στον Υμηττό να δω τι σχήμα έχει από ψηλά το τρίγωνο της καθημερινότητάς μου.

Έχει όμως μια γεύση τ' όνομά της Νιγρίτας, κάτι που με αναγκάζει να την επισκεφτώ κάποτε. Για να διαπιστώσω αν ο δρόμος που έχω στο μυαλό μου χωρίς να τον έχω δει ποτέ, είναι υπαρκτός ή προϊόν βιοχημικής σύνθεσης με καταλύτη ένα τραγούδι.


Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος, Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου (Τροπάρια για φονιάδες, 1977)


Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2020

Ταξίδια επί στίχου, εκκίνηση Κατερίνη

Υπάρχει μια αντίληψη σύμφωνα με την οποία εάν δεν έχεις περπατήσει σ' έναν τόπο, με όποιο άλλο μέσο κι αν τον έχεις διασχίσει, παραμένει τόσο ξένος όσο κάθε τόπος που έχεις δει μόνο μέσα απ' την τηλεόραση.
Μια αντίθετη άποψη ισχυρίζεται ότι εάν προσανατολίζεσαι ικανοποιητικά για να οδηγήσεις μέχρι την κεντρική πλατεία μιας πόλης και να ξαναβγείς στην εθνική οδό, πάει, κατάχτησες ότι ήταν να κατακτηθεί από δαύτη.
Υπάρχει και μια τρίτη που επιμένει ότι ένας τόπος αλλάζει ανάλογα με τη γωνία και την οξύτητα του φωτός. Κι αν μπορείς να κυκλοφορήσεις σε μια πόλη με φθινοπωρινή συννεφιά, πρέπει να μάθεις να κυκλοφορείς και με ανοιξιάτικη λιακάδα.

Εννοείται πως όλα αυτά είναι κενολογίες. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι βέβαιο πως οι τόποι έξω από αυτόν που ζούμε είναι υπαρκτοί, οι πόλεις ακόμα περισσότερο, άσε που δεν μπορείς να ορκιστείς ούτε γι' αυτόν που ζεις. Αναμφίβολα δεν είναι αντικειμενικό γεγονός η στάση σε μια πόλη για ξεμούδιασμα. Ούτε η θητεία που έβγαλες σε μια άλλη, ή η επίσκεψη για το γάμο ενός φίλου σε μια τρίτη.
Ήταν κάτι που ένιωσα όταν πρωτοβρέθηκα στην Κατερίνη, χρόνια πριν, υπό θολές αλλά ολωσδιόλου πεζές συνθήκες. Στάση για καφέ στο δρόμο προς τη Θεσσαλονίκη ή κάτι τέτοιο. Κι όταν ξαναβρέθηκα, πιο πρόσφατα, η πεποίθησή μου στερεώθηκε.
Δε με ξεγελάς, πολυτραγουδισμένη για άγνωστους λόγους Κατερίνη, κι ας μην κατέβηκα ποτέ από τρένο στα χώματά σου.


Μουσική: Γιάννης Σπανός, Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος (Χάρις Αλεξίου - 24 τραγούδια, 1977)


Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου (Τα λαϊκά, 1968)


Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου (Δελτίο Καιρού, 1980)


Παρασκευή 26 Ιουλίου 2019

"Καλησπέρα, είμαι η κυρία Τάδε"

Χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσα, παρακάλεσα.
"Καλησπέρα, είμαι η κυρία Τάδε και ..."
Νομίζω ότι έχω κάπως καλούτσικους τρόπους, μια καλημέρα θα σου την ανταποδώσω, αναδεύει όμως μερικές φορές μέσα μου μια μάζα απ' ότι ξινό έχω φάει στη ζωή μου, προσπαθεί να αναβλύσει και να χαλάσει την εικόνα του ευγενούτσικου κυρίου που με κόπους ενίοτε αποκαθιστώ.
Αυτή τη φορά τη ζούληξα πίσω με τρόπο και συμπεριφέρθηκα όσο πολιτισμένα οφείλει κανείς να αντιμετωπίσει έναν πολύπαθο εργαζόμενο που πουλά φως-νερο-τηλεφωνο-τσεκαπ-αδυνάτισμα διά τηλεφώνου, έστω και ενοχλώντας κατά συρροή. Στο κάτω κάτω η κυρία Τάδε δεν ήθελε παρά να μου κάνει μια ασυναγώνιστη προσφορά, θα ήμουν αγνώμων να μην αναγνωρίσω τις καλές της προθέσεις. Με το που έκλεισα το τηλέφωνο δηλώνοντας ψευδώς αλλ' ανερυθριάστως ότι είμαι στέλεχος ανταγωνιστικής εταιρείας, η ξινή μάζα μού ζήτησε το λόγο. Δε γίνεται ρε μάστορα, μου λέει, να μ' έχεις μονίμως κλεισμένη στις πεπτικές σου οδούς, αν ντρέπεσαι για μένα να μου το πεις. Από πίσω σιγοντάρισε και η μάζα των πικρών αποθέσεων. Τόσα γλυκά έχω φάει στη ζωή μου, γλυκιά μάζα δεν απέκτησα ποτέ. Πικρά και ξινά έχουν κάνει κατάληψη και μοιράζονται τα εσωτερικά μου ενδιαιτήματα.
'Ολα για όλα, δεν ντρέπομαι για τον εσωτερικό μου κόσμο. Είπα να ικανοποιήσω το δίκαιο αίτημά της για ξεμύτισμα και την άφησα να εκφραστεί ελεύθερα.

-Καλησπέρα (στις 12:05)
Πότε είναι ακριβώς η tea time των Άγγλων βρε παιδιά; Είχα την εντύπωση ότι είναι στις 6 ακριβώς, αλλά αυτοί πίνουν τσάι όλη μέρα, άλλοτε σκέτο άλλοτε στο πλαίσιο μικρογευμάτων. Μάλλον δεν φτιάχνουν το τσάι με το ρολόι, αν και θεωρούνται εξόχως ακριβολόγοι. Πράγμα που δικαιολογείται αν σκεφτείς ότι κάθε τόσο δονείται το Λονδίνο και τα περίχωρα από τις καμπάνες του Μπιγκ Μπεν. Χτυπά 12 το μεσημέρι, έρχεται η lunchtime οπότε είναι ώρα να σχολάσουν τα goodmorning και ν' αρχίσουν τα goodafternoon. Κι όταν χτυπήσει έξι τ' απόγευμα και πλησιάζει η dinnertime πιάνουν τα goodevening.
Σε αντίθεση με τους Άγγλους, εμείς και οι Γάλλοι στερούμαστε το goodafternoun, το Μπιγκ Μπεν και την tea time. Μας μένει μια καλημέρα και μια καλησπέρα για να τη βγάλουμε πριν καληνυχτίσουμε. Όμως οι Γάλλοι, καθότι ξιπασμένοι όσο οι Άγγλοι, εφηύραν εγκαίρως το σαβουάρ βιβρ για να μην τους μισοκοιτάνε οι υψικάπελοι τζέντλεμεν μέσα απ' το μονόκλ τους. Βελανίδια δεν ξέρω αν τρώγανε, πάντως οι άνθρωποι λένε bonjour μέχρι ν' αρχίσει να σουρουπώνει και πιάσουν τα bonsoir. Εμείς πάλι, ως παπαγάλοι της δύσης κρατήσαμε ό,τι φανταχτερό, ό,τι πάει ασορτί με τις εθνικές μας νευρώσεις και με το που χτυπά δώδεκα και ένα τα μεσάνυχτα ξεκινάμε τις καλημέρες, και στις δώδεκα και ένα το μεσημέρι τις καλησπέρες. Τι σκατά έχει πάθει τούτος ο λαός, σα να έδωσε ένα σάλτο από την κλασσική αρχαιότητα και να προσγειώθηκε μεμιάς στην Τάιμς Σκουέρ. Όλα τα ενδιάμεσα τσιμπολογήθηκαν επιλεκτικά, όπως το πιτσιρίκι ανακατεύει τη γαβάθα της σαλάτας για να φάει μόνο τα τοματίνια.
Αν είχα τον τρόπο να διαδώσω ότι οι αρχαίοι έκραζαν "έρρωσθε" όταν τα ρολόγια τους σημάδευαν τις έξι το απόγευμα θα ήταν πολύ διασκεδαστικό.

-Είμαι ο κύριος Τάδε
Όταν απευθύνεται κανείς σ' έναν άντρα με τον οποίο δεν έχει οικειότητα τον αποκαλεί "κύριο". Αν δε απευθύνεται σε μία γυναίκα την αποκαλεί "κυρία", αλλά με τις γυναίκες ποτέ δεν είναι απλά τα πράγματα. Κάποτε, ας πούμε, επιτρεπόταν ν' απευθυνόμαστε σε μια νεαρή κοπέλα με την προσφώνηση "δεσποινίς". Επειδή όμως ακολουθούμε πιστά τις ευρωπαϊκές τάσεις, ιδίως όταν αυτές αφορούν φιοριτούρες και γιρλάντες, αμέσως κάποτε ξεσηκώσαμε τους πληθυντικούς και τις ευγενείς προσφωνήσεις κι εύκολα εξοστρακίσαμε τη "δεσποινίδα" όταν Γάλλοι και Γερμανοί έκαναν το ίδιο στα mademoiselle και τα fräulein. Αυτά με τον κύριο και την κυρία.
Αν τώρα απευθυνόμαστε στη μητέρα μας θα την αποκαλέσουμε "μάνα" ή "μητέρα" ή "μαμά", στα ελληνικά ή ό,τι. Τον θείο θα τον προσφωνήσουμε "θείε" ή "μπάρμπα", την καλή μας "άγγελέ μου" ή "μωρή Σουλτάνα", ένα φίλο μας θα τον πούμε "ρε Μήτσο" ή "ψψψττ" ή "ρε μαλάκα" και πάει λέγοντας. Τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω; Ότι είναι προσφωνήσεις, ο τρόπος με τον οποίο αποκαλούμε κάποιον ή απευθυνόμαστε σ' αυτόν.
Αν θέλουμε για παράδειγμα να ζητήσουμε από το γιο μας να μας φέρει ένα ποτήρι νερό, δεν θα πετάξουμε απρόσωπα ένα "φέρε νερό" ή "μου φέρνεις ένα νεράκι;", διότι υπάρχει ο κίνδυνος να νομίσει η γυναίκα μας ότι απευθυνόμαστε σε αυτή, να θυμηθεί τα πούπουλα στα οποία ζούσε πριν μας παντρευτεί και να μας στείλει στο διάολο.
Θα πούμε "Κωστάκη, μου φέρνεις ένα νεράκι;" ή "φέρε ρε τσόγλανε ένα νερό" (και ο "τσόγλανος" προσφώνηση είναι). Έτσι θα καταλάβει ο Κωστάκης ότι απευθυνόμαστε σε αυτόν και θα μας γράψει στ' αποτέτοια του για να μη χάσει κανονάκι στο Πλεϊστέισον, ενώ και η γυναίκα μας θα συνεχίσει το σιδέρωμα και δεν θ' αναπολήσει τα πούπουλα.
Πλατείασα λίγο, η ουσία είναι ότι οι προσφωνήσεις απευθύνονται στους άλλους, άρα πάντα συντάσσονται σε δεύτερο και τρίτο πρόσωπο. Επειδή η κόρη μας μας φωνάζει "μπαμπά" δεν θα συστηνόμαστε: "χαίρετε, είμαι ο μπαμπάς Μπάμπης". Ούτε "είμαι ο τζουτζούκος Αλέξανδρος" προς χάριν της καλής μας που μας προσφωνεί έτσι.
Το ίδιο ισχύει και με το "κύριος" και το "κυρία". Αν θέλετε σώνει και καλά να προσφωνήσετε τον εαυτό σας, κάντε το σε τρίτο πρόσωπο. Π.χ. "Σας ομιλεί η αξιότιμος κυρία Τάδε" ή "Η ημετέρα εξοχότης, κυρία Τάδε, σας πήρε τηλέφωνο για να ...". Κατά τα λοιπά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είστε μία κυρία και μισή.

Τρίτη 9 Ιουλίου 2019

Το Matrix, ο Σούπερμαν και το συγκριτικό πλεονέκτημα του καπιταλισμού

Μια κλασσική ερώτηση μετά από κάθε μέτριο εκλογικό αποτέλεσμα, αναμενόμενη όσο οι φουσκοδεντριές την άνοιξη (και το αποτέλεσμα) είναι η: "Γιατί καλέ τα ποσοστά σας παραμένουν εκεί γύρω στο 5%...", ακολουθούμενη από ποικίλα "ενώ", ανάλογα με την αντίληψη του ερωτώντος για τους λόγους για τους οποίους το 5% θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερο.
Η απάντηση δεν βρίσκεται ούτε στις φουσκοδεντριές, ούτε στους συσχετισμούς, ούτε στις γκαντέμικες συναστρίες. Η απάντηση βρίσκεται στο Matrix.
(Déjà Vu, νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει αυτό)

Έλα, δεν θα γράψω κάτι τόσο κοινότοπο όσο ότι ο λαός απολαμβάνει μακάρια έναν εικονικό κόσμο κανονικότητας ενώ στην πραγματικότητα είναι εμφιαλωμένος προς κατανάλωση. Σιγά μην αρχίσω και τις διαταγές τύπου "ξύπνα" σαν κάθε υστερικό θείτσο, προνομιακό μύστη της αληθείας.
Η απάντηση εξάλλου δεν βρίσκεται γενικά στο Μάτριξ αλλά ειδικά στον Νίο. Καθώς ο Νίο δεν είναι ένας ακόμα σουπερχίρο σαν αυτούς της Μάρβελ, είναι ένα σύμβολο. Καλά, κι οι σουερχίροζ της Μάρβελ απαντούν εξίσου καλά για ποιο λόγο το ποσοστό δεν ξεκολλά από το 5%. Απαντούν δε ακόμα καλύτερα για ποιο λόγο ο καπιταλισμός δείχνει ανίκητος και δεν αμφισβητείται ούτε από τους πιο καταφρονεμένους. Σ΄αυτό εξάλλου βρίσκεται η ουσία, τα ποσοστά είναι για νά 'χουμε να λέμε.

Αλήθεια, γιατί είναι τόσο δημοφιλείς οι ήρωες της Μάρβελ; Πως κι είναι τόσο βασικό στοιχείο της αμερικάνικης κουλτούρας με τόσο ευρεία δημοφιλία σε παγκόσμιο επίπεδο; Γιατί βγαίνουν σωρηδόν οι σχετικές ταινίες και γίνονται κι ανάρπαστες; Απλά, είναι παιδαριωδώς εύπεπτες, στη βάση του πανηλιθίου ντέρμπι Good vs Evil με τους υπηρέτες του καλού να συντρίβουν πάντοτε τους σούπερ-κακούς και να προστατεύουν τους αδύνατους. Κάτι σαν ένα θρησκευτικό υποκατάστατο χωρίς τιμωρητικές παρενέργειες. Η συνταγή της επιτυχίας (και του κέρδους).

Ίσως το Matrix να μην είναι τόσο σαχλό όσο τα Μάρβελ αλλά η κεντρική του ιδέα παραμένει αυτή: ένας "εκλεκτός", ο Νίο, που τα βάζει με τον πανίσχυρο εχθρό και χάρη στις υπερδυνάμεις του καταφέρνει να απελευθερώσει το ανθρώπινο είδος. Παρεμπιπτόντως, πως είναι βρε παιδιά όλοι αυτοί οι σουπερήρωες;
Μην είναι τροφαντούληδες, μην έχουν φαλακρίτσα;
Ούτε κοιλίτσα έχουνε μα ούτε φαλακρίτσα.
Μον' έχουν' μπράτσ' ατσάλινα, τετράγωνα πηγούνια
και κάτω απ' τις αφίσες τους κορίτσια αναστενάζουν

Δεν κάνει να παίζουνε λέει τα παιδιά βίαια παιχνίδια διότι σταδιακά η βία διαμορφώνει την ψυχοσύνθεσή τους. Αναρωτιέμαι, η έκθεση σε κάθε είδους ερεθίσματα δεν διαμορφώνει την αντίληψή μας για τον κόσμο; Δεν αναρωτιέμαι δηλαδή, καμία αμφιβολία δεν έχω ότι η παγκοσμιοποιημένη ποπ κουλτούρα, από τη μουσική μέχρι το σινεμά κι από την τηλεόραση μέχρι τη μόδα διαμορφώνουν όχι μόνο την αισθητική αλλά και την κοσμοαντίληψη των καταναλωτών της. Μεταξύ άλλων ο καταναλωτής της ποπ κουλτούρας αποκτά την πεποίθηση ότι όλο και κάποιος σέξι σουπερήρωας θα θυσιάζεται για τα συμφέροντά του, όλο και κάποιο σύμπαν θα συνωμοτεί υπέρ του, όλο και κάποιος "εκεί πάνω" θα τον κανακεύει, επομένως το καθήκον του περιορίζεται απλά στο να γουργουρίζει σα γατί και να καταναλώνει.

Αν είσαι μάγκας πείσε αυτόν τον καταναλωτή ότι οι κατακτήσεις δεν κερδίζονται με ατομική αλλά με συλλογική προσπάθεια κι ότι οι λέξεις "καταλληλότερος" και "εκλεκτός" δεν είναι συνώνυμες.

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2019

Εκλογικό παρολί

Έκανα τη μαλακία και έκλεισα όλους τους λογαριασμούς μου στο στοίχημα, κι ενώ έχω σιγουράκια τ' αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής δεν μπορώ να τα εξαργυρώσω.
Βασικό ηθικό δίδαγμα: δεν κλείνουμε τους στοιχηματικούς μας λογαριασμούς όταν επίκεινται εκλογές.

Για να δούμε όμως τι γεννήματα θα βγάλουν οι κάλπες.
Όπως δίνουν όλες οι στοιχηματικές εταιρείες δημοσκοπήσεων η Νουδού θα είναι πρώτο κόμμα. Το βλέπει κανείς στη φάτσα του Κυριάκου, ο άνθρωπος είναι γεννημένος να ηγηθεί της χώρας, είναι ο ηγέτης που μας έλειπε, που θα τοποθετηθεί δίπλα στις σεβάσμιες μορφές του Α.Σαμαρά και του Γ.Α.Παπανδρέου, ο ηγέτης που κάθε γιαγιάκα θέλει να αγκαλιάσει για να ξορκίσει τη ματαιότητα τούτου του κόσμου. Ο Κυριάκος θα γίνει πρωθυπουργός, αλλά με προβλέψεις που σου δίνουν απόδοση 1,01 δεν τινάζεις τη μπάνκα.

Για τις ευρωεκλογές ήμουν βέβαιος ότι θα προέκυπτε μεγάλη διαφορά. Είναι χαλαρές, δίνουν την ευκαιρία στον ψηφοφόρο να τρίξει τα δόντια στην εκάστοτε κυβέρνηση, πόσο μάλλον όταν έχει προηγηθεί μια συμφωνία σαν των Πρεσπών που έχει τσούξει κόσμο και κοσμάκη. Πίστευα ότι θα λειτουργούσαν κάπως σαν ένα χαστούκι που το ρίχνεις κι έπειτα ψιλομετανιώνεις και χαϊδολογάς τον χαστουκισμένο, "έλα μωρέ, πάνω στα νεύρα μου σου το έριξα". Υπέθετα ότι στις βουλευτικές θα ακολουθούσε ντέρμπι, πήγε όμως το άλλο το μσκάρι και προκήρυξε εκλογές σ' ένα μήνα. Που να προλάβεις σ' ένα μήνα να ξετσαντιστείς; Ντέρμπι λοιπόν δεν έχει. Θεωρώ πάντως ότι ούτε 10 μονάδες διαφορά θα έχει. Από 8 ως 9 μονάδες και όλοι ευχαριστημένοι. Κυρίως η Νουδού που θα κυβερνήσει. Κι αν αναρωτηθείς "Μα είναι δυνατόν τα ίδια πορδοβουλώματα που στελεχώνουν τα ψηφοδέλτια της Νουδού να στελεχώσουν την αυριανή κυβέρνηση;" σου θυμίζω ότι είχαμε και πρωθυπουργό Σαμαρά. Κάνε και το άλλο. Τράβα σ' ένα πάρκο να πιεις ένα καφέ. Κάποιος υποψήφιος εθνοσωτήρας θα σκάσει μύτη με τις χαιρετούρες του και τις γυαλιστερές του οδοντοστοιχίες. Δες με τι χαρά τον αγκαλιάζουν γιαγιάδες και παππούδες κι ετοιμάσου για Ψαριανό υπουργό πολιτισμού και Σπυράκη Εξωτερικών.

Προχτές πήρε το μάτι μου τον Τσίπρα στην ομιλία του στην Πάτρα. Ότι ξεσηκώνει τον Αντρέα είναι γνωστό εδώ και καιρό. Πρέπει δε να ομολογήσω ότι έχει τελειοποιήσει την τεχνική και φρασεολογία του, έστω κι αν τον Αντρέα δεν τον πλησιάζει καν. Να όμως που τον ΣΥΡΙΖΑ τον στρογγυλοκάθησε στο θρονί του "προοδευτικού πόλου" και δεν πρόκειται να ξεκολλήσει την κωλάρα του που να φωτοσοπαριστεί κι άλλο η Φώφη και να μοιάζει στις αφίσες με τη Τζένιφερ Λόρενς.
Δεν είναι "η Αριστερά", είναι η "προοδευτική-δημοκρατική παράταξη", μάλλιασε η γλώσσα του Αλέξη να το τονίζει. Τώρα, όλα αυτά σας τα έχουμε αναλύσει επιστημονικά εδώ και καμιά τετραετία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη στάση "Κέντρο". Και το ΠΑΣΟΚ; Όλοι το ξέρουμε βέβαια ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα. Είναι Ιδέα. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ακόμα κι όταν αλλάζουν εμπορικό σήμα.
Ας μην πολυξερογλύφονται λοιπόν στο ΚΙΝΑΛ διότι ο Αλέξης είναι η "προοδευτική-δημοκρατική παράταξη" και δε νομίζω ότι θα ξεφύγουν πολύ απ' το 6,28% του 2015.

Αυτό που δεν περίμενα στις Ευρωεκλογές ήταν η μετατόπιση των κατσαρίδων από τη ΧΑ στο Βελόπουλο. Οι κατσαρίδες αγαπούν πολύ τη μπίχλα γι' αυτό συχνάζουν στους υπονόμους, είτε είναι της ΧΑ, είτε της ΕΛ, είτε του Τζήμερου. Οι κατσαρίδες δεν έχουν αίμα αλλά αιμολέμφο, τέλος πάντων, η αιμολέμφος νερό δε γίνεται και η προοπτική της νίκης της Νουδού θα τραβήξει κάμποσες προς τα 'κει. Αν η διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ υπερβεί τις 9 μονάδες δεν θα φταίω εγώ αλλά οι κατσαρίδες. Βελόπουλος στη Βουλή χλωμό, ίσως μία ακόμα θητεία για τη συμμορία. Όχι πως τελειώσαμε με την Ακροδεξιά, κάθε άλλο.

Πάμε και στους "προδομένους" του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ. Ένας που σίγουρα πανηγύριζε το βράδυ των ευροεκλογών ήταν ο Γιάνης. Τρόμαξε προσωρινά ότι θα περνούσε το 3 αλλά μόλις έπεσε στο 2,99 βεβαιώθηκε ότι έκλεισε θέση στην Ελληνική Βουλή. Είναι ψυχοπονιάρης κατά βάθος ο Έλληνας, δεν αντέχει την αδικία και είναι απίκο να τη διορθώσει, αρκεί να μη χρειάζεται να κάνει κάποια θυσία γι΄αυτό. Τζάμπα είναι η ψήφος, θα τη ρίξει στο Γιάνη, "τον μόνο που αποτελεί κόλαφο και φόβητρο για τους σφετεριστές της ευημερίας των λαών" όπως λέει κι ο συνυποψήφιός του ο Κώτσος ο Βόλλας (τι; θέτε και λινκ;) και θα μπει άνετα στη Βουλή. Όσοι λοιποί δεν μπορούν να ξεπεράσουν την "προδοσία" του Τσίπρα, επειδή δεν μπορούν να δεχτούν ότι οι ίδιοι ήταν αφελείς και κομπάρσοι στα κυνικά παιχνίδια του, θα μείνουν στην απέξω.

Τέλος, στα δικά μας. Το ΚΚΕ έκανε την καλύτερη προεκλογική επικοινωνιακή καμπάνια που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια. Βρίσκω το σύνθημα "η δύναμή σου την επόμενη μέρα" πολύ πετυχημένο αλλά τα περιθώρια είναι έτσι κι αλλιώς στενά. Δεν είναι μόνο η δυσφήμιση της "Αριστεράς" από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μόνο οι διεθνείς συσχετισμοί, δεν είναι μόνο ο διπολισμός και τα εκβιαστικά διλήμματα. Γενικά, δεν είναι μια τάση που μπορεί να κάνεις κάτι καλύτερα για να την ανατρέψεις. Ο λαός ψηφίζει όπως ψωνίζει. Με το κομπιουτεράκι για να δει αν του φτάνουν όσα έχει στην τσέπη. Πράγμα που είναι σεβαστό ακόμα κι αν στηρίζεται σε άτοπες ελπίδες και κούφιες υποσχέσεις. Σημασία έχει να διατηρείται ο σπόρος.

Σύνοψη:
ΝΔ          37-38
ΣΥΡΙΖΑ 28-29
ΚΙΝΑΛ    6-7
ΚΚΕ          5
ΧΑ            4+
ΜΕΡΑ       4+
ΕΛ             3-

Τέλος πάντων, δεν είναι στις προθέσεις μου να επηρεάσω κανέναν, την Κυριακή ρίχνουμε ελεύθερα στην κάλπη όποιο ψηφοδέλτιο μας εκφράζει αρκεί να γράφει πάνω Κ.Κ.Ε.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

Γενέθλια

Φεύγοντας χτες βράδυ από τη θαυμάσια, συγκινητική εκδήλωση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ στο ΣΕΦ, θυμήθηκα μια ηλικιωμένη, άνω των ογδόντα κυρία, με την οποία είχα ανταλλάξει μερικές κουβέντες πριν από 10 χρόνια, φεύγοντας από την αντίστοιχη εκδήλωση για τα τότε ενενηντάχρονα.
Θυμάμαι που ευχήθηκε να είμαστε καλά και για τα εκατόχρονα. Μακάρι να είναι καλά κι αυτή και -ποιος ξέρει- ίσως να έπιασε τόπο η ευχή της και να ήταν εκεί.
Επόμενη στάση: να είμαστε γεροί να γιορτάσουμε και τα 110.

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018

Ανοίγοντας κουτάκια

Ξεσκονίζοντας κάτι παλιά ποστ μ' έπιασε ένα επίμονο φτάρνισμα. Νά 'ταν ο μπουχός που σηκώθηκε; Να με γυρνοφέρνει κανα κρυολόγημα; Σημειωτέον δε πως είμαι και λίγο αλλεργικός στη γύρη, δεν πιστεύω ν' ανάδεψα τίποτα κόκκους περασμένων ανοίξεων. Δεν ξέρω μην ελλοχεύουν και τίποτα ακάρεα, κρυμμένα ανάμεσα σε αγνές προθέσεις και κοινοτοπίες. Ομολογώ πάντως, μ' αρέσει να ψαχουλεύω παλιά κουτιά. Όταν ήμουν μικρός αναζητούσα τον κρυμμένο θησαυρό στα γεμιστά με λογιώ λογιώ μοδιστρικά, μπιμπελό της μάνας μου. Άσχετο, αλλά γιατί δεν έγινα ράφτης τόσο που μ' αρέσουν οι δαχτυλήθρες; Μετά έκανα τη δική μου γεμιστή κούτα και την παράτησα στην πατρίδα φορτωμένη παλιά μου αντικείμενα. Από φωτογραφίες μέχρι σκονάκια, κι από ζωγραφισμένα πορτατιφόπανα μέχρι τις γόπες που θα δίπλωνα, αν κάπνιζα τότε. Την ανοίγω κάθε κάμποσα χρόνια, λέω κάτι θα βρω για να πάρω μαζί μου, αλλά πολύ γρήγορα βαριέμαι και την ξανακλείνω ώστε να μπορώ να την ξανανοίξω. Κι αναρωτιέμαι, τι χρειάζεται θέληση πιο ατσάλινη; Να κόψεις το τσιγάρο ή να πετάξεις τη σαβούρα;
Είναι μια λέξη που όλο την ξεχνάω. Θέλω να τη θυμηθώ να την πετάξω στα μούτρα κάποιου, ή έστω στα δικά μου, μα δε μού 'ρχεται ποτέ εγκαίρως. Να, πάλι την ψάχνω και μου κρύβεται. Από "μ" αρχίζει, ε; Θα τη θυμηθώ κι ας που πάρει χρόνο τρισέλιδου ποστ. Πότε ήταν που πάνω σε μια συζήτηση έψαχνα να θυμηθώ το όνομα του Αντριάνο Τσελεντάνο; Τρεις ώρες μου πήρε αλλά το θυμήθηκα. Να τη βρήκα αλλά δεν αρχίζει από "μ". Από "υ", "υποχόνδριος", όχι που δεν θα σε ξετρύπωνα μαρή. Μόνο που ξέχασα τι την ήθελα. Μάλλον με τις κούτες θά 'χει να κάνει.

Κι εκεί που άνοιγα κάτι κουτάκια από την εποχή που το παλιό ΠΑΣΟΚ είχε ψοφήσει και το νέο έκανε υγρά όνειρα εξουσίας -έξι χρόνια πριν, πως περνά έτσι η μόδα στις γραβάτες;- έπεσα σε σωρούς σχολίων των τότε εποχικών σχολιαστών, τύπου:

"Αφού στις 18 ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγεί ΠΑΣΟΚ,δε μας λες γιατί έχουν λυσάξει όλα τα συφέροντα εντός και εκτός,εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ?"

"δεν αξίζει το κόπο να ασχοληθεί κανείς με αυτά που λές."ΟΙ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ"όπως λές είναι συγκεκριμένοι σ'αυτά που λένε,και ούτε διαστρέφουν,ούτε κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους.
Καλύτερα ελπίδα και λάθος,παρά άρνηση των πάντων (αντίδραση)και εγκατάληψη του λαού.
Πες αλεύρι....η Τρέμη σας γυρεύει.
...για το θίασο του mega"


"El"/"ανώνυμε"/"doct"/"ΜΑΡΤΥΡΑ"/"lab", που κλωνοποιούσες τον εαυτό σου, "Ζ1977", "caps", ανοίγετε άραγε ποτέ τα κουτάκια σας ή είστε αλλεργικοί στα ακάρεα;

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018

Ξεσκόνισμα

Δεν ξέρω πως μού 'ρθε ξαφνικά, μπας κι είναι που έπλενα χτες βράδυ κατσαρόλες και τηγάνια μέχρι τις μιάμιση; Άσε το σκούπισμα και το σφουγγάρισμα της κουζίνας, αν δε ρίξω ένα κάθε βράδυ δεν πάω για ύπνο. Γερνάω και παραξενεύω, δεν μπορώ την ακαταστασία, τις σκόνες και τους αραχνοϊστούς. Κι όταν μιλάμε για μπλογκ, είναι τόσο εύκολο, πατάς ένα "δημοσίευση" και φεύγει όλη η σκόνη μεμιάς.
Το μπλογκ, είπα.
Μα ποιος γράφει πια σε μπλογκ;
Μα ποιος διαβάζει πια μπλογκ;
Τη σκόνη, είπα.
Μα έχει κανένα νόημα να τη σαρώσεις; Θα διαλυθεί στον αέρα, θα κάνει κάποιους γρήγορους στροβιλισμούς αναστατωμένη κι έπειτα θα αιωρηθεί σε ηρεμία. Μπορεί πάλι να διασταυρωθεί με καμία ηλιαχτίδα, έτσι και μόνο για να γελάσει το μάτι σου που θα πλανηθεί στους χιλιάδες αιωρούμενους κόκκους, εστιάζοντας που και που στιγμιαία σε μικρά φωτεινά σημεία. Κι έπειτα η σκόνη, με υπομονή πολύ μεγαλύτερη από τη δική σου θα ενωθεί πάλι στην ίδια, άλλοτε ξεσκονισμένη επιφάνεια στην οποία ανήκει. Και θα πρέπει να ξεσκονίσεις απ' την αρχή, με το θράσος και την αλαζονεία αυτού που νομίζει ότι μπορεί να παρέμβει στη φυσική ροή.
Δε γαμιέται, που είναι το ξεσκονόπανο;